Baharı Görmek

Yitip giden zamanın içinde düşünebiliyordum diğer insanlar gibi. Benim bir farkım yoktu onlardan hatta fazlam vardı. Vicdanım var, şefkatim var, belki bir çift göze sahip değildim ama yaşama sevincim vardı.

Baharın yeşilliğini göremiyordum ama benim bir yeşilim vardı. Emirgan’da açan erguvanları görmüyordum fakat kokusunu hissedebiliyordum her bir yanımda. İnsanlar dökülen yaprakların üstüne basıp geçtiklerini bilmiyorlardı aceleyle oya ben duyuyordum sevincin hüzne dönüştüğü sonbahar akşamlarını. Kaybolup giden her anımda olmayan gözümle tüm dünyayı izliyorum.

Hayata tutunmaya çalışan bir amayım ben hiçbirinizin göremediklerini görüyorum. Ataköy Metro İstasyonu’ndayım hepiniz bir yerlere gidiyorsunuz ben oradayım. Siz geçip giden arabaları görmüyorsunuz ben hepsini biliyorum. Siz birbirinizden habersiz savrulan hayatları paylaşıyorsunuz, ben görmeyen gözümle sizlere bakıyorum. Hepimiz aynı dünyayı paylaşıyoruz. Siz benim ve benim gibilerin hayatlarını zorlaştırsanız da.

Mevlana’nın dizelerinde dediği gibi sen göremiyorsun diye bu âlem yok değil ya. Geçip giden ömrünüze bakmaya cesaretiniz yok. Neyi görüyorsanız değeriniz oydu aslında. Sahip olduklarınız değerini bilmediğimiz gibi bizi de görmezden geliyorsunuz. Engeli olanlar benim, biziz farklı olarak tabir ettiğiniz insanlarda sizden biri. Gözü görmeyen benim siz değilsiniz. Nasıl yok sayıyorsunuz hiç bir şeyden habersiz engelli kardeşini. Nasıl boş veriyorsun tekerlekli sandalyedeki komşunu bu kadar mı doluydu hayat sizler için bizleri fark etmediniz?

Her sabah gözlerinizi açtığınızda görebildiğiniz için şükrettiniz mi? Ben her sabah uyandığım için şükredebiliyordum Allah ‘a. Bir çift gözünüz var diye hakkınız mı beni ezip geçmek beni eksik görmeniz. Kalbim var, nefes alabiliyorum yaşıyorum yaşıyoruz çok şükür hepimiz. Sizin düşünemediklerinizi düşünebiliyoruz ne mutlu ki bize. Siz sevmeye vakit bulamıyorsunuz. Biz hep birlikte mutluluğu yaşayabiliyoruz.

Görmediğimiz yerleri, gitmediğimiz şehirleri, tanımadığımız insanları hayal ediyoruz. Siyah perdemde binlerce gölge var. Hepsinin yeri zamanı vakti var neyi görmek istiyorsam o geliyor siyah perdeme. Kendi kendimin de tarifi var. Hocam bir gün ‘Sen en güzeli görüyorsun’ demişti. Şimdi anlıyorum en güzeli gördüğümü. Beni görmezden gelenlerinde bir yeri var bende. Tuttuğum bir takımım da var renklerini kendi dünyamda canlandırdığım. Farklı bakıyoruz belki ama bakıyoruz hepimiz.
Anne diyorum annemde herkesten farklı herkesten daha güzel bir halde yerini alıyor benim dünyamda o denizdeki inci misali parıl parıl parlıyor. Bana katlanama yan onca insan var biliyorum. Yine bana dünyanın sonuna dek katlanacak tek insan annem. Babam anneme benzediğim söyler annem çok güzel demek ki bende güzeldim. Annem gibi gülüyordum yaşadığımıza şükreder bir edayla gülümseyebiliyorduk hayatımızın geri kala kısmına.

Bir gün benimde kalbime bir aşkın ateşi düşecek biliyorum. Sevip sevileceğim görmüyorum diye âşık olamayacağımda değil ya. Ben daha başka seveceğim bambaşka göreceğim. Ellerim sevdiğim adamın ellerine değdiğinde tanıyacağım bileceğim.
Bende anne olacağım çocuklarımın gülüşlerini göreceğim. Annemin gülüşlerini gördüğüm gibi yağmurun yağışına şahit olacağım. Bir çift gözüm olmasa da kocaman bir yüreğim var.

‘Bir insanı sevmekle başlar her şey ‘demiş ya Sait Faik sizde bizleri severek başlayın bir şeylere. Sevmeseniz de saygı gösterin hiç olmasa eksikliklerimize bizimde bu toplumda yaşadığımızı unutmayın zorlaştırmayın bu kâinatı bizlere.


Ad: Aslıhan
Soyadı: Önal

1991 yılında İstanbul’da doğdum ilk ve orta öğrenimimi bağcılarda tamamladım. Dündar uçar lisesindeki öğrenimim sırasında ilçeler arası öğretmenler günü ile ilgili yazım BAKDER tarafından birincilik aldı. Yine ilçeler arası kitap okuma yarışmasında ilçede kinci oldum. Oynadığım tiyatro oyunu İstanbul okullar arası tiyatro yarışmasında birincilik aldı.
2010 yılında Dumlupınar üniversitesi Türkçe öğretmenliği bölümünü kazandım şuan 3 sınıf öğrencisiyim. Ayrıca Kütahya yatılı bölge okulunda gönüllü öğretmenlik yapmaktayım.