- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Affetmek Nedir?
Hepimiz bu dünyada birilerini kırmış, hatta birileri tarafından kırılmışızdır. Hepimiz birileri tarafından incitildik ya da istemeden de olsa birilerini incitmişizdir. Biz insanız, çünkü duygularımızı yaşıyoruz. Kızarız, öfkeleniriz, darılırız, küseriz, nefret ederiz, affetmeyiz, affetmek istemeyiz, affedilmeyi bekleriz, özürler dileriz, kendimizden özür dilenmesini bekleriz ve daha bir çok duyguyu yaşar, yaşatır, hissederiz.
Affedemediklerimiz kimler ya da Affetmekte zorlandığımız kişi kim ?
Bu kişiler yaşamımız boyunca bizimle varolan anne babamız, kardeşlerimiz, bazı akrabalarımız, arkadaşlarımız, eşimiz, sevgilimiz , dostumuz, sırdaşımız hatta bazen evladımız bile olabilir. Affetmedğimiz ya da affedemediğimiz zamanlarda hep bunun mutsuzluğunu, üzüntüsünü yaşamaya devam ederiz oysa bunu başarabildiğimiz anda tüm benliğimiz huzura erer, duygularımız sakinleşir ve üzerimizden büyük bir yük kalkmışcasına bir neşe duyarız. Barışın getirdiği mutluluğu yaşarız affetmeyi başarırsak aslında en büyük iyiliği kendimize yapmış oluruz.
Affettiğiniz kim - affettiğim kim peki?
Sizi en sevdiğiniz anda bırakan bir sevgili mi, öfkeli davranan anne- babanız mı, özel sırlarınızı saklamayan bir dost mu, yüklüce borç alıp da ortadan kaybolan bir arkadaş mı? Bunların affedilmesinde de zorlanabilir kişi, ama ya affedilecek kişi, sizi hastanelik edercesine döven veya bıçaklayan ya da tecavüz eden, ailenizden birini öldüren biri ise? Bu durumlarda affetmek biraz zor görünse de, hangi şıkkı seçerdiniz? Onu affedip hafiflemeyi mi, yoksa ona duyduğunuz öfkeyi her gün katlayıp- çoğaltarak yaşamı kendinize zehir etmeyi mi? İşte labirentin karışıklığı bu noktada başlıyor, yaşanan deneyimin ağırlığı ile affedip bırakmayı denemek arasındaki bağlantı oldukça güçlüdür.
Affetmeyi çok isteyipde cesaret edemediğimiz anlarda duyduğumuz üzüntü enerjimizi çalıyor, kendimizi sevmemizi engelliyor, yaşam hazzından bizi mahrum ediyor, geleceğe umutla ve coşkuyla bakmamızı engelliyor.
Affetmemek en çok sizi üzer.Siz affetmeyi seçtiğinizde etrafınızdakiler de daha olumlu olmayı seçeceklerdir.
Madem bu kadar hayat kalitemiz üzerinde etkisi var. Neden affetmeyi seçmeyelim?
ÖFKE ÖLDÜRÜR! KENDİNİZ İÇİN AFFETMEYİ SEÇİN!
"Affetmek bencil bir eylem olarak düşünülebilir çünkü tüm faydası affeden kişiyedir."
Affetmek özgürleşmektir!Nefreti aşmanın tek yolu var: Affetmek… Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz.
Affetmemek, bizim iyileşmemizi, sağlıklı ve doyumlu bir yaşam sürmemizi engelliyor. Yoksa sen seni inciten insanların, seni iyileştirmesini mi bekliyorsun?
Kıssadan Hisse:
Affetmenin Hafifliği
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: "Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?" Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. "O zaman" der öğretmen. "Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin" Öğrenciler bunu da yaparlar. "Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!" Öğrenciler , bu işten pek bir şey anlamamışlardır.
Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen: "Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun." Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar: "Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor." "Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık." "Hem sıkıldık, hem yorulduk?" Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: "Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.
Hepimiz bu dünyada birilerini kırmış, hatta birileri tarafından kırılmışızdır. Hepimiz birileri tarafından incitildik ya da istemeden de olsa birilerini incitmişizdir. Biz insanız, çünkü duygularımızı yaşıyoruz. Kızarız, öfkeleniriz, darılırız, küseriz, nefret ederiz, affetmeyiz, affetmek istemeyiz, affedilmeyi bekleriz, özürler dileriz, kendimizden özür dilenmesini bekleriz ve daha bir çok duyguyu yaşar, yaşatır, hissederiz.
Affedemediklerimiz kimler ya da Affetmekte zorlandığımız kişi kim ?
Bu kişiler yaşamımız boyunca bizimle varolan anne babamız, kardeşlerimiz, bazı akrabalarımız, arkadaşlarımız, eşimiz, sevgilimiz , dostumuz, sırdaşımız hatta bazen evladımız bile olabilir. Affetmedğimiz ya da affedemediğimiz zamanlarda hep bunun mutsuzluğunu, üzüntüsünü yaşamaya devam ederiz oysa bunu başarabildiğimiz anda tüm benliğimiz huzura erer, duygularımız sakinleşir ve üzerimizden büyük bir yük kalkmışcasına bir neşe duyarız. Barışın getirdiği mutluluğu yaşarız affetmeyi başarırsak aslında en büyük iyiliği kendimize yapmış oluruz.
Affettiğiniz kim - affettiğim kim peki?
Sizi en sevdiğiniz anda bırakan bir sevgili mi, öfkeli davranan anne- babanız mı, özel sırlarınızı saklamayan bir dost mu, yüklüce borç alıp da ortadan kaybolan bir arkadaş mı? Bunların affedilmesinde de zorlanabilir kişi, ama ya affedilecek kişi, sizi hastanelik edercesine döven veya bıçaklayan ya da tecavüz eden, ailenizden birini öldüren biri ise? Bu durumlarda affetmek biraz zor görünse de, hangi şıkkı seçerdiniz? Onu affedip hafiflemeyi mi, yoksa ona duyduğunuz öfkeyi her gün katlayıp- çoğaltarak yaşamı kendinize zehir etmeyi mi? İşte labirentin karışıklığı bu noktada başlıyor, yaşanan deneyimin ağırlığı ile affedip bırakmayı denemek arasındaki bağlantı oldukça güçlüdür.
Affetmeyi çok isteyipde cesaret edemediğimiz anlarda duyduğumuz üzüntü enerjimizi çalıyor, kendimizi sevmemizi engelliyor, yaşam hazzından bizi mahrum ediyor, geleceğe umutla ve coşkuyla bakmamızı engelliyor.
Affetmemek en çok sizi üzer.Siz affetmeyi seçtiğinizde etrafınızdakiler de daha olumlu olmayı seçeceklerdir.
Madem bu kadar hayat kalitemiz üzerinde etkisi var. Neden affetmeyi seçmeyelim?
ÖFKE ÖLDÜRÜR! KENDİNİZ İÇİN AFFETMEYİ SEÇİN!
"Affetmek bencil bir eylem olarak düşünülebilir çünkü tüm faydası affeden kişiyedir."
Affetmek özgürleşmektir!Nefreti aşmanın tek yolu var: Affetmek… Başkalarını affettiğimizde biz özgürleşiriz.
Affetmemek, bizim iyileşmemizi, sağlıklı ve doyumlu bir yaşam sürmemizi engelliyor. Yoksa sen seni inciten insanların, seni iyileştirmesini mi bekliyorsun?
Kıssadan Hisse:
Affetmenin Hafifliği
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: "Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?" Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. "O zaman" der öğretmen. "Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin" Öğrenciler bunu da yaparlar. "Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!" Öğrenciler , bu işten pek bir şey anlamamışlardır.
Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen: "Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun." Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki şimdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar: "Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar."
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor." "Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık." "Hem sıkıldık, hem yorulduk?" Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: "Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.
