- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Ah be devlet baba! Devletin babası! Bir türlü sevemedin beni!
Bugün Babalar Günü, gel konuşalım.
Ben de evladın değil miyim? Neden sevemedin beni? Hep kalıplar biçtin bana, bildiğini okudun, her şeyime burnunu soktun.
Neden? Sen neysen o olayım diye, değil mi?
“Dindar ol” dedin bana, bunu istedin hep. “Ötekileri” kötüledin. Başka yol yokmuş gibi “ya dincisin ya tinerci” dedin bana. Halbuki ben ikisine de öyle uzaktım ki...
Tanımadın sen hiç beni. Çaba dahi göstermedin. Ben kimim, neyim, ne isterim hiç bilmedin. Ayırdın evlatlarını. Nasılsa yarısı sevdi ya seni yetti o sana, diğer yarısını umursamadın, dışladın.
Çok karıştın bana baba...
“Anlayacağın dilden konuşmasını bilirim” dedin ama aslında hiç anlayamadın benim dilimi. Kolaydı. Sorsan anlatacaktım ama bir oturup da konuşmadın benimle, dinlemedin beni. İşin aslı farkları bir türlü sevemedin sen. Yalnız beni değil, sen gibi olmayan kimseyi duymadın.
Öyle bir hırs bürümüştü ki gözlerini beni hizaya çekmek için, farklar hep renk kattı bana, görmedin.
Çok karıştın bana be baba. Elbet sözün önemliydi ama direttin isteklerini hep.
“En az 3” dedin köşeden gerdek gecesinde ablalarıma. 10’dan 6’ya içki yok dedin bana, sürekli ayran içtin sofrada. Canım bira çekti diye beni aforoz etmene gerek yoktu baba. Bir şişe içer kalkardım ya, sen “içemezsin” dedikçe istedim daha çok içmeyi.
İnterneti sevdim, Twitter’a, Facebook’a baş belası dedin; kitap okuyayım dedim, klasik romanları sansürlettin. Gazeteyi aldın elimden, televizyonu kapattın, olan biteni duyamaz, göremez oldum...
Bir de beni hep komşunun parlak çocukları gibi diğer evlatlarınla kıyasladın. Hatta kafanın tası öyle bir attı ki koskoca padişahla karşılaştırdın beni. Bak o senin yaşında İstanbul’u aldı dedin bana. Biraz abartmadın mı baba?
Ben bugünün genciyim...
Değişimi sevdim ben, yeniliği sevdim. Gençtim ne de olsa. Sana da anlatmak istedim dünyanın değiştiğini ama geçtin karşıma duvar gibi, “Ben buyum. Değişmem” dedin.
Senden öncekilerden ne farkın vardı ki söylesene baba? Onların da yok muydu elinde kendi biçtikleri kalıplar? Yenilerini biçmeyi özgürlük sandın ya, yanıldın. Ben kalıplara karşıydım.
Bıktırdın beni, çarptım kapıyı çıktım evden, bir parkta çadırda yaşadım, “Geri dön, konuşalım” dahi demedin. Tersine polisi saldın üstüme, gazla boğdun beni. Şimdi karşıma geçip de “ben saçımı süpürge ettim sana” deme baba. Bana anlatma sana göre ne şanslı olduğumu doğduğum için böyle bir ülkeye. 10 yıl önce bugünkü haklar yoktu deme, bana ne. Ben bugünün genciyim, bugüne bakarım.
Biliyorum, aslında seviyorsun beni. Evladınım nasıl olsa. Kendin de söylemişsin yaradandan ötürü sevdiğini. Biraz geç kaldın ama madem öyle, gel konuşalım. Dinle, anlamaya çalış beni. Yıllarca karşı çıktın bana ama buyur ilk adımı ben atayım, Babalar Günü’n kutlu olsun baba...
Ege DÜNDAR
Bugün Babalar Günü, gel konuşalım.
Ben de evladın değil miyim? Neden sevemedin beni? Hep kalıplar biçtin bana, bildiğini okudun, her şeyime burnunu soktun.
Neden? Sen neysen o olayım diye, değil mi?
“Dindar ol” dedin bana, bunu istedin hep. “Ötekileri” kötüledin. Başka yol yokmuş gibi “ya dincisin ya tinerci” dedin bana. Halbuki ben ikisine de öyle uzaktım ki...
Tanımadın sen hiç beni. Çaba dahi göstermedin. Ben kimim, neyim, ne isterim hiç bilmedin. Ayırdın evlatlarını. Nasılsa yarısı sevdi ya seni yetti o sana, diğer yarısını umursamadın, dışladın.
Çok karıştın bana baba...
“Anlayacağın dilden konuşmasını bilirim” dedin ama aslında hiç anlayamadın benim dilimi. Kolaydı. Sorsan anlatacaktım ama bir oturup da konuşmadın benimle, dinlemedin beni. İşin aslı farkları bir türlü sevemedin sen. Yalnız beni değil, sen gibi olmayan kimseyi duymadın.
Öyle bir hırs bürümüştü ki gözlerini beni hizaya çekmek için, farklar hep renk kattı bana, görmedin.
Çok karıştın bana be baba. Elbet sözün önemliydi ama direttin isteklerini hep.
“En az 3” dedin köşeden gerdek gecesinde ablalarıma. 10’dan 6’ya içki yok dedin bana, sürekli ayran içtin sofrada. Canım bira çekti diye beni aforoz etmene gerek yoktu baba. Bir şişe içer kalkardım ya, sen “içemezsin” dedikçe istedim daha çok içmeyi.
İnterneti sevdim, Twitter’a, Facebook’a baş belası dedin; kitap okuyayım dedim, klasik romanları sansürlettin. Gazeteyi aldın elimden, televizyonu kapattın, olan biteni duyamaz, göremez oldum...
Bir de beni hep komşunun parlak çocukları gibi diğer evlatlarınla kıyasladın. Hatta kafanın tası öyle bir attı ki koskoca padişahla karşılaştırdın beni. Bak o senin yaşında İstanbul’u aldı dedin bana. Biraz abartmadın mı baba?
Ben bugünün genciyim...
Değişimi sevdim ben, yeniliği sevdim. Gençtim ne de olsa. Sana da anlatmak istedim dünyanın değiştiğini ama geçtin karşıma duvar gibi, “Ben buyum. Değişmem” dedin.
Senden öncekilerden ne farkın vardı ki söylesene baba? Onların da yok muydu elinde kendi biçtikleri kalıplar? Yenilerini biçmeyi özgürlük sandın ya, yanıldın. Ben kalıplara karşıydım.
Bıktırdın beni, çarptım kapıyı çıktım evden, bir parkta çadırda yaşadım, “Geri dön, konuşalım” dahi demedin. Tersine polisi saldın üstüme, gazla boğdun beni. Şimdi karşıma geçip de “ben saçımı süpürge ettim sana” deme baba. Bana anlatma sana göre ne şanslı olduğumu doğduğum için böyle bir ülkeye. 10 yıl önce bugünkü haklar yoktu deme, bana ne. Ben bugünün genciyim, bugüne bakarım.
Biliyorum, aslında seviyorsun beni. Evladınım nasıl olsa. Kendin de söylemişsin yaradandan ötürü sevdiğini. Biraz geç kaldın ama madem öyle, gel konuşalım. Dinle, anlamaya çalış beni. Yıllarca karşı çıktın bana ama buyur ilk adımı ben atayım, Babalar Günü’n kutlu olsun baba...
Ege DÜNDAR
