- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Engelli raporumu yeni aldığım günlerdi aslında adına yeni kimliğimle tanışmış olmanın bana yaşattığı buhran günleri demek daha doğru olacak. İnsan sonradan engelli olduğunda; belki farkında olmadan belkide bilerek isteyerek, belkide tamamen bilinçsizce zaman içerisinde kendisine yeni bir çevre yaratmak istiyor. Bu tamamıyla benim düşüncem ama sonradan engelli olan arkadaşlarımın yaşam hikayelerine baktığımda çoğunun tıpkı benim gibi eski sosyal çevresinden hızla koparak kendine bir yandan yeni bir dünya arayışına, yeni kimliğiyle yeni bir çevre edinişine defalarca şahit olduğum için aslında bu buhran dönemininde kaçınılmaz dönemlerden olduğuna inanıyorum. Hani yaşanıp atlatılmak zorunda kalınan, çoğu tatsız, çoğu geçici bir serüven bir kısmı da kalıcı yaşantıya dönüşen dönemlerden biriydi engelime uygun dernek, lokal, stk lara üye olmak, oralarda zaman geçirmek yada uyum sağlayabilmekti yeni engelli yaşama...
Nereden aklıma geldi şimdi bu yazı? Duyarlı olmaktan. Nasıl duyarlı olabilir ki insan daha önce hiç duymadığı duygulara karşı? Daha önce hiç engellilerle biraraya gelmediği için miydi bu duyarsızlık yoksa hayatında yaşamdan bir şekilde engellenmiş kimseyle o güne kadar tanışmamış olmaktan mı kaynaklanırdı duyarsızlık? Duygularının neye, nelere, nasıl farklı yollara sapacağını bilememek miydi duyudan yoksun olmak?
İçimdekileri yazmayı öyle çok istiyorum ki şu an hani nehir dolar taşarda denize akmak ister ya işte tıpkı öyle..sonuçta ben bir yazar değilim ama yine de o gün yaşadıklarımı bugün bile üzerinden yıllar geçmiş olsada hala bu akşamın sıcaklığında gülümseyerek hatırlayabiliyorsam...
Bir derneğe üye oldum tabii telefonla. İnternette iyice araştırdım, okudum, öğrendim günlerce ve bir gün tüm cesaretimi toplayarak, en çok da kendime hala bu hayatta yapabileceğim şeyler olduğuna kendimi inandırmak amacıyla yani aslında tamamen bencilce, tamamen kendime kendim olduğunu hala bir işe yarayabileceğimi kanıtlamak amacıyla altı nokta körler derneğine üye olmuştum üstelik görme engelim olmamasına rağmen bunu bir arkadaşımında tavsiyesiyle görme engellilerle tanışmak, onlara sesimle kitap okumak ve bu sayede kaybettiğim kendime güvenimi birazcık da olsa kazanabilmekti amacım yoksa öyle kimseye iyilik falan düşüncesi yoktu o an içimde
ne ayıp biliyorum ama gerçeği kendimden gizlemezken şimdi sizlerden niye gizleyeyim ki...
Tam olarak hatırlayamasamda otobüsten indiğimde beni birinin duraktan alacağı söylenmişti çünkü adresi almama rağmen derneğin yeri biraz karışıktı ve ben aylar sonra sokağa çıktığım için hayli heyecanlıydım. Telefondaki görevli durakta beklememi söyledi ve ben tam konuşurken bir el uzandı bi anda koluma. Döndüm hızlıca ama o an tutuldum sanki telefondaki görevliye '' Ama O, görmüyor ki? Beni nasıl getirecek? '' deme cehaletini söylemiş bulundum.
..Gülümsedi
-Siz beni takip edin ben buraları ezbere biliyorum...
Ne gaf ama? hayatımda hiç bu kadar yerin dibine girmemiştim ama o sakindi. Koltuk değneklerimle onun beyaz uzun bastonu kalabalık caddede yanyana... aynı filmlerdeki gibi biri kör biri topal iki yabancı bi yandan sohbet eder bi yandan yürürken durdu;
-Önündeki çukura dikkat et! düşmeyesin!
Vay çukur? evet küçük bi çukur vardı ama ben görürken hemde yüzde yüz görürken o hiç görmediği halde benim düşmemi önlemişti ve ben onun için '' Ama Bu görmüyor ki???'' diyerek güvenmemiştim...
Sonradan ve çok sonradan artık görme engellilerin yaşamlarını tanıdıkça aslında onların gözleri gören ama bakmaktan başka bir işe yaramayan insanlardan çok daha iyi gördüklerine, çevrelerini sadece hislerinin yardımıyla çok daha iyi gözlemlediklerine binlerce kez tanık oldum. Sesimin tınısından bazı günler kitap okuyamayacak halde olduğumu bile anlar beni sadece güldürmeye çalışarak hoş tutmaya çalışırlardı.
Artık görme engelli kimse için o görmüyor ki diyemem evet onlar görüyorlar belki kalp gözleriyle belki gelişmiş duyularıyla bizlerden çok daha iyi görüyorlar ve en azından onlar diğer engel gruplarına karşı, diğer insanlara karşı bizlerden çok daha duyarlılar...
Nereden aklıma geldi şimdi bu yazı? Duyarlı olmaktan. Nasıl duyarlı olabilir ki insan daha önce hiç duymadığı duygulara karşı? Daha önce hiç engellilerle biraraya gelmediği için miydi bu duyarsızlık yoksa hayatında yaşamdan bir şekilde engellenmiş kimseyle o güne kadar tanışmamış olmaktan mı kaynaklanırdı duyarsızlık? Duygularının neye, nelere, nasıl farklı yollara sapacağını bilememek miydi duyudan yoksun olmak?
İçimdekileri yazmayı öyle çok istiyorum ki şu an hani nehir dolar taşarda denize akmak ister ya işte tıpkı öyle..sonuçta ben bir yazar değilim ama yine de o gün yaşadıklarımı bugün bile üzerinden yıllar geçmiş olsada hala bu akşamın sıcaklığında gülümseyerek hatırlayabiliyorsam...
Bir derneğe üye oldum tabii telefonla. İnternette iyice araştırdım, okudum, öğrendim günlerce ve bir gün tüm cesaretimi toplayarak, en çok da kendime hala bu hayatta yapabileceğim şeyler olduğuna kendimi inandırmak amacıyla yani aslında tamamen bencilce, tamamen kendime kendim olduğunu hala bir işe yarayabileceğimi kanıtlamak amacıyla altı nokta körler derneğine üye olmuştum üstelik görme engelim olmamasına rağmen bunu bir arkadaşımında tavsiyesiyle görme engellilerle tanışmak, onlara sesimle kitap okumak ve bu sayede kaybettiğim kendime güvenimi birazcık da olsa kazanabilmekti amacım yoksa öyle kimseye iyilik falan düşüncesi yoktu o an içimde
ne ayıp biliyorum ama gerçeği kendimden gizlemezken şimdi sizlerden niye gizleyeyim ki...Tam olarak hatırlayamasamda otobüsten indiğimde beni birinin duraktan alacağı söylenmişti çünkü adresi almama rağmen derneğin yeri biraz karışıktı ve ben aylar sonra sokağa çıktığım için hayli heyecanlıydım. Telefondaki görevli durakta beklememi söyledi ve ben tam konuşurken bir el uzandı bi anda koluma. Döndüm hızlıca ama o an tutuldum sanki telefondaki görevliye '' Ama O, görmüyor ki? Beni nasıl getirecek? '' deme cehaletini söylemiş bulundum.
..Gülümsedi
-Siz beni takip edin ben buraları ezbere biliyorum...
Ne gaf ama? hayatımda hiç bu kadar yerin dibine girmemiştim ama o sakindi. Koltuk değneklerimle onun beyaz uzun bastonu kalabalık caddede yanyana... aynı filmlerdeki gibi biri kör biri topal iki yabancı bi yandan sohbet eder bi yandan yürürken durdu;
-Önündeki çukura dikkat et! düşmeyesin!
Vay çukur? evet küçük bi çukur vardı ama ben görürken hemde yüzde yüz görürken o hiç görmediği halde benim düşmemi önlemişti ve ben onun için '' Ama Bu görmüyor ki???'' diyerek güvenmemiştim...
Sonradan ve çok sonradan artık görme engellilerin yaşamlarını tanıdıkça aslında onların gözleri gören ama bakmaktan başka bir işe yaramayan insanlardan çok daha iyi gördüklerine, çevrelerini sadece hislerinin yardımıyla çok daha iyi gözlemlediklerine binlerce kez tanık oldum. Sesimin tınısından bazı günler kitap okuyamayacak halde olduğumu bile anlar beni sadece güldürmeye çalışarak hoş tutmaya çalışırlardı.
Artık görme engelli kimse için o görmüyor ki diyemem evet onlar görüyorlar belki kalp gözleriyle belki gelişmiş duyularıyla bizlerden çok daha iyi görüyorlar ve en azından onlar diğer engel gruplarına karşı, diğer insanlara karşı bizlerden çok daha duyarlılar...
