- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 15
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Belki bazılarınız benim herhangi bir engelim olmadığımı biliyordur. Çok sağlık sorunları yaşamış ama fiziksel olarak engelli olmayan biriyim. Omuriliğimde oluşan bir sorun yüzünden bir müddet yürüyemeyince engelliliğin ne demek olduğunu çok daha iyi anlayan biri olarak bu duygularımı yazmak istedim.
Evet dostlar kısa bir sürede olsa omuriliğimin bana bacaklarımı kullandırtmaması neticesinde koltuk değneklerine ihtiyaç duyduğum anlardı o anlar. Yaşamış olduğum korku yaşadığım ağrılarında üzerine çıkmıştı ya bir daha tek başına ayakta duramazsam ne yapacaktım? Ağrılara katlanabiliyor fakat yanıtını bilemediğim bu soruya katlanamıyordum. İşte ozaman engelli olan bir insanın ruh halini çok daha iyi anlayabildim. İnsanın psikolojisinin nasıl bozulduğunu , nasıl hiç birşeyin mutluluk vermediğini, herşeyin hep en kötüsünü düşünmekten kendini alıkoyamayışları yaşadım. Öyle anlardı ki o anlar sanki çocuklarım bile bana yardımcı olmaya çalıştıklarında bırakın gidin diye bağırmak geliyordu içimden ama üzmeyim onları diye susuyor içime içime ağlıyordum.
Yüzüme garip bir maske takmıştım herşey düzelecek diyerek etrafa gülücükler saçan ama içinde fırtınalar kopan bir insana dönüşmüştüm. Ancak yalnız kaldığım anlarda işte içimdeki o fırtına büyüyor,büyüyor tufan olup patlıyor ne hıçkırıklarıma mani olabiliyor,ne yarına dair hayaller kurabiliyor,nede düzelebileceğime ihtimal verebiliyordum. Kimselerin görmediği anlarda yatağımda camdan bakarak gelip geçenleri izlemek düşünüp ağlamak tek yaptığım şey haline gelmişti. Binbir zorlukla ayağa kalkıp o iki koltuk değneğinden medet umarak adım atmaya çalışırken yaşadığım üzüntünün tarifi bile yok. Eminim okuyup benzer şeyler yaşayanlar yaşadığım o hisleri çok iyi anlayacaklardır.
Şimdi şükürler olsun ayaktayım koltuk değneklerinden kurtuldum. Tedavim güzel sonuç verdi ama nezamana kadar? Ameliyat olamıyorum olsam felç olmadan o masadan kalkma şansım %20 bunu nasıl göze alabilirim. Ameliyat olmadan sinir ezilmesi devam etmesi neticesinde sonuç yine felç peki ben ne yapacaktım nasıl bir yol seçecek hangisini göze alacaktım?
4 yada 5 ay kadar önce doktorumla son bir görüşme yapıp kendim hakkında bir karar aldım. Doktorumun bana söylediği şunlardı..
Ameliyat ancak senin kararınla gerçekleşir ama ben doktorun olarak ameliyatı önermiyorum nekadar geciktirebilirsek bu işlemi senin için okadar iyi olası bir kötü duruma şuan hazır değilsin.Akabinde yapabileceklerim kendimi nasıl en iyi halde tutabileceğim konusunda bana bilgiler verdi bu bilgiler doğrultusunda yaşamımı bir düzene soktum.Benim açımdan en tehlikeli durum uzun süre oturmak olduğunu öğrendim ve günün nerdeyse büyük bir bölümünü yatarak geçirmeye özen gösteriyorum.Doktorumun yönlendirmeleri neticesinde yaklaşık bir kaç aydır ağrısız ve rahatlıkla gezip dolaşan biri oldum. Evet en ufak bir dikkatsizliğimde biliyorumki ben yine eski halime döneceğim. Ama hayatı kendime bunu düşünerek zindan etmek yerine mutlu olup daha iyi olacağım diyerek kendimi motive etmeye çalışıyorum. Biliyorum ben güçlüyüm daha çocuklarımı evlendireceğim onların çocuklarını tutup ellerinden gezdireceğim
Güçlü olmak bu sorunları aşmak için çok sebebim var. En önemliside ben bir anneyim bana ihtiyaç duyan çocuklarım var.
Düşününce engelli anneleri onlara helal olsun size demek geçiyor içimden. Ben 3 senedir yaşadığım bu sorun yüzünden ölüp ölüp dirildim siz yıllarca yaşadınız bu ve benzer sorunlarla nasıl bir yürek,nasıl bir güç sizdeki saygı duymamak mümkün değildir. Belki bedensel bir takım eksiklikleriniz var ama Allah öyle bir yürek öyle bir güç vermişki size bu gücün karşısında söyleyecek söz bulamıyorum. İnsan bir takım şeyleri yaşayınca çok daha iyi anlıyor işte dostlar bende kısa sürede olsa kısıtlanışımla bir çok şeyi çokdaha iyi anladımki hiçte kolay bir yaşam değil bu rabbim herkesin yardımcısı olsun.
Evet dostlar kısa bir sürede olsa omuriliğimin bana bacaklarımı kullandırtmaması neticesinde koltuk değneklerine ihtiyaç duyduğum anlardı o anlar. Yaşamış olduğum korku yaşadığım ağrılarında üzerine çıkmıştı ya bir daha tek başına ayakta duramazsam ne yapacaktım? Ağrılara katlanabiliyor fakat yanıtını bilemediğim bu soruya katlanamıyordum. İşte ozaman engelli olan bir insanın ruh halini çok daha iyi anlayabildim. İnsanın psikolojisinin nasıl bozulduğunu , nasıl hiç birşeyin mutluluk vermediğini, herşeyin hep en kötüsünü düşünmekten kendini alıkoyamayışları yaşadım. Öyle anlardı ki o anlar sanki çocuklarım bile bana yardımcı olmaya çalıştıklarında bırakın gidin diye bağırmak geliyordu içimden ama üzmeyim onları diye susuyor içime içime ağlıyordum.
Yüzüme garip bir maske takmıştım herşey düzelecek diyerek etrafa gülücükler saçan ama içinde fırtınalar kopan bir insana dönüşmüştüm. Ancak yalnız kaldığım anlarda işte içimdeki o fırtına büyüyor,büyüyor tufan olup patlıyor ne hıçkırıklarıma mani olabiliyor,ne yarına dair hayaller kurabiliyor,nede düzelebileceğime ihtimal verebiliyordum. Kimselerin görmediği anlarda yatağımda camdan bakarak gelip geçenleri izlemek düşünüp ağlamak tek yaptığım şey haline gelmişti. Binbir zorlukla ayağa kalkıp o iki koltuk değneğinden medet umarak adım atmaya çalışırken yaşadığım üzüntünün tarifi bile yok. Eminim okuyup benzer şeyler yaşayanlar yaşadığım o hisleri çok iyi anlayacaklardır.
Şimdi şükürler olsun ayaktayım koltuk değneklerinden kurtuldum. Tedavim güzel sonuç verdi ama nezamana kadar? Ameliyat olamıyorum olsam felç olmadan o masadan kalkma şansım %20 bunu nasıl göze alabilirim. Ameliyat olmadan sinir ezilmesi devam etmesi neticesinde sonuç yine felç peki ben ne yapacaktım nasıl bir yol seçecek hangisini göze alacaktım?
4 yada 5 ay kadar önce doktorumla son bir görüşme yapıp kendim hakkında bir karar aldım. Doktorumun bana söylediği şunlardı..
Ameliyat ancak senin kararınla gerçekleşir ama ben doktorun olarak ameliyatı önermiyorum nekadar geciktirebilirsek bu işlemi senin için okadar iyi olası bir kötü duruma şuan hazır değilsin.Akabinde yapabileceklerim kendimi nasıl en iyi halde tutabileceğim konusunda bana bilgiler verdi bu bilgiler doğrultusunda yaşamımı bir düzene soktum.Benim açımdan en tehlikeli durum uzun süre oturmak olduğunu öğrendim ve günün nerdeyse büyük bir bölümünü yatarak geçirmeye özen gösteriyorum.Doktorumun yönlendirmeleri neticesinde yaklaşık bir kaç aydır ağrısız ve rahatlıkla gezip dolaşan biri oldum. Evet en ufak bir dikkatsizliğimde biliyorumki ben yine eski halime döneceğim. Ama hayatı kendime bunu düşünerek zindan etmek yerine mutlu olup daha iyi olacağım diyerek kendimi motive etmeye çalışıyorum. Biliyorum ben güçlüyüm daha çocuklarımı evlendireceğim onların çocuklarını tutup ellerinden gezdireceğim
Güçlü olmak bu sorunları aşmak için çok sebebim var. En önemliside ben bir anneyim bana ihtiyaç duyan çocuklarım var.Düşününce engelli anneleri onlara helal olsun size demek geçiyor içimden. Ben 3 senedir yaşadığım bu sorun yüzünden ölüp ölüp dirildim siz yıllarca yaşadınız bu ve benzer sorunlarla nasıl bir yürek,nasıl bir güç sizdeki saygı duymamak mümkün değildir. Belki bedensel bir takım eksiklikleriniz var ama Allah öyle bir yürek öyle bir güç vermişki size bu gücün karşısında söyleyecek söz bulamıyorum. İnsan bir takım şeyleri yaşayınca çok daha iyi anlıyor işte dostlar bende kısa sürede olsa kısıtlanışımla bir çok şeyi çokdaha iyi anladımki hiçte kolay bir yaşam değil bu rabbim herkesin yardımcısı olsun.
