Anlayış

Dışarı çıkıyorum ve temiz havayı içime çekiyorum. Güneş gözlüklerimi takıyorum ve yoluma koyuluyorum. Güzel bir hava var bugün: sıcak ve temiz. Güzel bir gün bugün: melekler yukarıdan bana gülümsüyorlar sanki. Yaydıkları ışıkları hissedebiliyorum tenimde, sıcaklıkları ısıtıyor kalbimi. Mutlu olmamak pek mümkün değil böyle bir günde. Ayaklarım sağlam adımlar atıyorlar, düz olmalarına dikkat ediyorum. Köpeğini gezdiren birisi yanımdan geçerken, köpeğin hızlı nefes alışlarını dinliyorum. Kuyruğunu sallamasının ve adımlarının birlikte oluşturdukları düzenli bir ritim var. Yürürken şarkı yapıyorlar sanki! Kendi adımlarımı da ritmikleştirmeye çabalıyorum. Köpek kadar başarılı olamıyorum tabii ki ama yine de ortaya bir şeyler çıkıyor. Burnuma cezp edici kokular getiren bir parfümerinin yanından geçiyorum. İçimden sayıyorum: “63,64…”. Sonra sola dönüyorum ani bir hareketle ve başka bir sokakta ilerlemeye başlıyorum. Bambaşka kokular, bambaşka insanlar var burada. Bir baba kızın konuşmasını dinliyorum.
“Bugün sulu boya yaptık. Ama Aslı yapamadı çünkü sulu boya getirmemiş!” diye anlatıyor küçük kız heyecanla.
“Aa! Gerçekten mi?” hayrete düşüyor babası. Sonra gülümsüyor, hissedebiliyorum.

Biraz ileride bir pastane var, kokusunu şimdiden alabiliyorum. Her zamanki gibi un ve çikolata kokusu var, ayriyeten muz ve çilek kokusunu da fark ediyorum. Bugün usta bir farklılık yapmış ve karpuzlu bir şeyler denemiş. Zamanım olduğunda tadına bakmak isterim açıkçası! Saymaya devam ediyorum bu sırada: “125,126…”. Sol tarafımda duran kapıyı aralayarak içeri giriyorum. Günün en zor kısmı işte bu. Cem’in bakışlarını üzerimde hissedebiliyorum adeta. Bekliyor. Ama bakışlarını karşılamıyorum, bunu yapamam. Ellerimi iki yana açıyorum ve ileri doğru yavaş adımlar atmaya başlıyorum. Sağ elim bir şeye çarpıyor. Hemen bu sandalyeyi kavrıyorum ve kontrol ediyorum.
“Burası boş mu?” soruyorum yüksek sesle. Cevap gelmiyor.

ANLAYIŞ Adlı Öykünün devamını PDF formatında okumak için BURAYA tıklayabilirsiniz