- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Kendimi bildim bileli böyleyim. Dünyaya ağlayarak merhaba dedim ve öylede devam etti hayatım. Okul yıllarıydı en zor olan. Yakalamaç oynayamadım hiç. Kızların eteklerinin kaldırıp kaçamadım.Tokat yemeye bile razıydım oysa. Uzaktan izledim hep. Arkadaşlarım çok iyi oldu, hiç acıyarak bakmadılar bana. Her daim kendileri gibi gördüler ama ben hep eksiktim. Hayatımde birşeyler eksikti. Elimin ayağımın olmamasının dışında ruhum engellenmişti herşey için.Ellerimi,ayaklarımı kullanabilseydim kimseye muhtaç olmazdım. Aileme yük olmazdım. Belki o zaman ruhumdaki eksikleride bu denli birbaşına hissetmezdim.
Anacığım beni okula sırtında götürürdü. Tekerlekli sandalye alacak parayı yeni bulduk. Hiç bir şeyden iğrenmedi, gocunmadı. Liseyi okuyamadım. Hem durumumuz müsait değildi hem ben tam ergenlik döneminde tam bir bunalımın içine doğru sürüklenip gidiyordum. Sorgulamaya başlamıştım kendi kafamda hayatımı ne zamana kadar böyle bu ºekilde sürüp gidecekti ömrüm, daha ne kadar elim kolum bağlı, çaresiz kalacaktım bu ºekilde. Neden ben dedim hep neden ben Tanrım... Benim ne suçum vardı, ailemin ne günahı vardıda beni bu şekilde dünyaya getirip ailemi kahır içinde bıraktın.
Tüylenmeye başladıkça kendimi daha da kötü hissettim. Düşünsenize anneniz, babanız altınızı temizliyor yada sakal, bıyık tıraºınızı yapıyor. Gururumu kırdı hep bu olanlar. Zaten fakir bir aileden geliyorum.Psikolojik tedavi denen şeyin yanından dahi geçemiyorduk. Çok fedakar bir aileye sahip olduğumu yaşım ilerledikçe daha iyi anladım. O zamanlar sadece kendimi düºünüyordum fakat gün geçtikçe benimle ilgilenmenin ne kadar zor olduğu görmeye başladım. İşte o vakit ailemin gözünden baktım birde kendime.
Benim de çocuğum olsaydı bende böyle olurdum dedim. İş düşünmeye gelince çok kolay herşey. Ya gerçekten benim gibi bir çocuğum olsaydı o zamanda böyle sadece düşünmeklemi kalırdım ki?
Otobüse binmek tam bir işkence bizim için. Merdivenlerden sandalyeyi çıkartmak çok zor. Beni sırtında taºıyacak bir annemde yok artık. Olsada taşıyamaz ben bile yaşlandım anacığımda o hal kalmazdı ki. Babamada bir ºey olursa benim halim işte o zaman perişan. Nerede bana iyi davranan okul arkadaşlarım?Nerede sokakta acıyarak bakan insanlar? Nerede boş vaadlerde bulunan engelliler bizim için önemlidir diyenler? Her koºulda insanın yanında ailesi oluyor. ªükürler olsun ki beni bu halde yalnız bırakmayacak bir ailem var.
En zoruda ne biliyormusunuz? İnsanların bakışı. Sakat diye bakıyorlar, acıyorlar.
Ben çoğu sağlamdan daha kuvvetliyim çünkü her koºulda bana destek olacak bir aileye sahibim.
Benim gözümden baksalar insanlara birde...
Kalabalık içinde yalnız yaşayanlar asıl sakat olanlar bana göre.
Hande Tolga
Anacığım beni okula sırtında götürürdü. Tekerlekli sandalye alacak parayı yeni bulduk. Hiç bir şeyden iğrenmedi, gocunmadı. Liseyi okuyamadım. Hem durumumuz müsait değildi hem ben tam ergenlik döneminde tam bir bunalımın içine doğru sürüklenip gidiyordum. Sorgulamaya başlamıştım kendi kafamda hayatımı ne zamana kadar böyle bu ºekilde sürüp gidecekti ömrüm, daha ne kadar elim kolum bağlı, çaresiz kalacaktım bu ºekilde. Neden ben dedim hep neden ben Tanrım... Benim ne suçum vardı, ailemin ne günahı vardıda beni bu şekilde dünyaya getirip ailemi kahır içinde bıraktın.
Tüylenmeye başladıkça kendimi daha da kötü hissettim. Düşünsenize anneniz, babanız altınızı temizliyor yada sakal, bıyık tıraºınızı yapıyor. Gururumu kırdı hep bu olanlar. Zaten fakir bir aileden geliyorum.Psikolojik tedavi denen şeyin yanından dahi geçemiyorduk. Çok fedakar bir aileye sahip olduğumu yaşım ilerledikçe daha iyi anladım. O zamanlar sadece kendimi düºünüyordum fakat gün geçtikçe benimle ilgilenmenin ne kadar zor olduğu görmeye başladım. İşte o vakit ailemin gözünden baktım birde kendime.
Benim de çocuğum olsaydı bende böyle olurdum dedim. İş düşünmeye gelince çok kolay herşey. Ya gerçekten benim gibi bir çocuğum olsaydı o zamanda böyle sadece düşünmeklemi kalırdım ki?
Otobüse binmek tam bir işkence bizim için. Merdivenlerden sandalyeyi çıkartmak çok zor. Beni sırtında taºıyacak bir annemde yok artık. Olsada taşıyamaz ben bile yaşlandım anacığımda o hal kalmazdı ki. Babamada bir ºey olursa benim halim işte o zaman perişan. Nerede bana iyi davranan okul arkadaşlarım?Nerede sokakta acıyarak bakan insanlar? Nerede boş vaadlerde bulunan engelliler bizim için önemlidir diyenler? Her koºulda insanın yanında ailesi oluyor. ªükürler olsun ki beni bu halde yalnız bırakmayacak bir ailem var.
En zoruda ne biliyormusunuz? İnsanların bakışı. Sakat diye bakıyorlar, acıyorlar.
Ben çoğu sağlamdan daha kuvvetliyim çünkü her koºulda bana destek olacak bir aileye sahibim.
Benim gözümden baksalar insanlara birde...
Kalabalık içinde yalnız yaşayanlar asıl sakat olanlar bana göre.
Hande Tolga
