- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Neslican Tay 19 yaşında ve üniversite sınavına iki hafta kala kanser olduğunu öğrendi. Tümör nedeniyle bacağı kesildi ama o herkese umut dağıtıyor. Hayatını, yaşadıklarını ve tedavisini Instagram'da aktaran Neslican, her daim gülmeye ve neşe saçmaya devam ediyor.
'' Dayanabiliceğimizi sandığımızdan çok daha fazlasına dayanabiliyoruz demiş Frida Kahlo. Ne kadar da doğru. En büyük acımıza bile alışıp bir şekilde devam ediyoruz yaşamaya. Hayat güzel yaşamak güzel diyoruz bir süre sonra. Benim içinde öyleydi. Hayat işte daha 19 olmadan hazırlandığım üniversite sınavından 2 hafta önce kanser olduğumu öğrendim. Bir anda hayatım tepetaklak oldu. Gördüğüm tedavi çok ağırdı, bacağımdaki ağrı beni eve mahkum etmişti. Tümör hem beni ağrılarla yaşamaya acı çekmeye alıştırırken aldığım 3 ağırlaştırılmış kemoterapiye de direniyordu, az derecede küçülüyordu. Damar tutunumlu bi tümör olduğu için ameliyatı ve bacağı kurtarmayı mümkün kılmıyordu. Daha ağır dozu bünyemin kaldırıp kaldıramayacağının tartışıldığı o kemoterapiyi aldığım gün arkadaşlarım lys sınavında ter döküyordu bende onkoloji servisinde...
Ve tüm bunlar hayatımda olurken üzülme lüksüm yoktu. Sağlam durmak zorundaydım. Durmuştum da. Etrafımdakilere moral veren ben oldum. Asla pes etmedim. Son aldığım iki ağır dozun tümörle savaşında yenilip tümörü beslediğini, tümörün büyümeye devam ettiğini öğrendiğimde bile umudum yitirmedim. Ama yetmedi.. Tümör en ağır kemoterapiyle savaşıp onu yendiği için ve akciğere metastaz-sıçrama-yapıp ölümcül bir kansere dönüşmemesi için bacağım yarısı kesildi. Evet şimdi tertemiz olmuştum kanser yoktu vücudumda. Peki inancım? Onu narkozdan uyandığımda bacağımın yarısını göremediğimde yitirmiştim. İçime doğmuş gibi ameliyata giderken o sedyede ayaklarımı birbirine dokundurup durdum. Sanki o masadan kalktığımda bunu yapamayacağımı biliyormuş gibi.. Peki şimdi ne mi olacak? Ben hayatıma devam edeceğim. Kendime bir söz vermiştim. Tümör küçülse de büyümeye devam etse de beni asla güçsüz bırakmasına izin vermeyecektim. Vermedim, vermiyorum da. Gülüyorum, fır dönüyorum bu değneklerle ve yaşamaya devam ediyorum. Hayatta güzel şeylerin beni de bulacağını biliyor ve buna inanmak istiyorum. Her şeye rağmen Hayat, yaşamak o kadar güzel ki! ''
Haberi okurken içim parçalandı ama okunmaya, ders alınmaya değer bir paylaşım olduğu için her şeyden önemlisi hayatın içinden gerçekten yaşanmış bir hikaye olduğu için aşağıdaki linkten devamını okumanız dileğimle,
https://onedio.com/haber/bacagi-kes...medi-neslican-tay-hayata-meydan-okuyor-793605
'' Dayanabiliceğimizi sandığımızdan çok daha fazlasına dayanabiliyoruz demiş Frida Kahlo. Ne kadar da doğru. En büyük acımıza bile alışıp bir şekilde devam ediyoruz yaşamaya. Hayat güzel yaşamak güzel diyoruz bir süre sonra. Benim içinde öyleydi. Hayat işte daha 19 olmadan hazırlandığım üniversite sınavından 2 hafta önce kanser olduğumu öğrendim. Bir anda hayatım tepetaklak oldu. Gördüğüm tedavi çok ağırdı, bacağımdaki ağrı beni eve mahkum etmişti. Tümör hem beni ağrılarla yaşamaya acı çekmeye alıştırırken aldığım 3 ağırlaştırılmış kemoterapiye de direniyordu, az derecede küçülüyordu. Damar tutunumlu bi tümör olduğu için ameliyatı ve bacağı kurtarmayı mümkün kılmıyordu. Daha ağır dozu bünyemin kaldırıp kaldıramayacağının tartışıldığı o kemoterapiyi aldığım gün arkadaşlarım lys sınavında ter döküyordu bende onkoloji servisinde...
Ve tüm bunlar hayatımda olurken üzülme lüksüm yoktu. Sağlam durmak zorundaydım. Durmuştum da. Etrafımdakilere moral veren ben oldum. Asla pes etmedim. Son aldığım iki ağır dozun tümörle savaşında yenilip tümörü beslediğini, tümörün büyümeye devam ettiğini öğrendiğimde bile umudum yitirmedim. Ama yetmedi.. Tümör en ağır kemoterapiyle savaşıp onu yendiği için ve akciğere metastaz-sıçrama-yapıp ölümcül bir kansere dönüşmemesi için bacağım yarısı kesildi. Evet şimdi tertemiz olmuştum kanser yoktu vücudumda. Peki inancım? Onu narkozdan uyandığımda bacağımın yarısını göremediğimde yitirmiştim. İçime doğmuş gibi ameliyata giderken o sedyede ayaklarımı birbirine dokundurup durdum. Sanki o masadan kalktığımda bunu yapamayacağımı biliyormuş gibi.. Peki şimdi ne mi olacak? Ben hayatıma devam edeceğim. Kendime bir söz vermiştim. Tümör küçülse de büyümeye devam etse de beni asla güçsüz bırakmasına izin vermeyecektim. Vermedim, vermiyorum da. Gülüyorum, fır dönüyorum bu değneklerle ve yaşamaya devam ediyorum. Hayatta güzel şeylerin beni de bulacağını biliyor ve buna inanmak istiyorum. Her şeye rağmen Hayat, yaşamak o kadar güzel ki! ''
Haberi okurken içim parçalandı ama okunmaya, ders alınmaya değer bir paylaşım olduğu için her şeyden önemlisi hayatın içinden gerçekten yaşanmış bir hikaye olduğu için aşağıdaki linkten devamını okumanız dileğimle,
https://onedio.com/haber/bacagi-kes...medi-neslican-tay-hayata-meydan-okuyor-793605
