Bacaklarınızı Ödünç Alabilir Miyim? (Ve Kalbinizi)

Bu öykü II. Engelliler Konulu Öykü Yarışmasında Jüri Özel Ödülü Almıştır.

Öykünün kısa özeti ve değerlendirmesi.

Öyküde, yürüyemeyen bir çocuğun yaşama sevgiyle bakması ve insanlarla kurduğu duygudaşlığı nasıl içselleştirdiği anlatılıyor.
Karakterimiz, günlük gereksinmelerini karşılamak için değil, yalnızca doğuştan gelen bir merakla bedenini taşıyabilmenin nasıl bir şey olduğunu anlamak için “bacaklarınızı ödünç alabilir miyim” diye tüm insanlara seslenir. Her ne kadar mimari engellerden dolayı dışarı çıkamasa da, geleceğe bir pencere açmayı başarır. O pencere de koşulsuz, saf bir sevgi, insanlarla eşgüdüm kurarak ortaklık kurmak vardır. Sevmesini bilene engeller engel gelmez. Sevmek için sevilmek beklenmez. Sevmek de bir eylem değil midir? Sevmek, insanlarla, doğayla eşduyum kurarak her birinde kendini sevmek değil de nedir?

Empati, kaf dağının ardında değildir. İnsanlar, çoğunluğa göre düzenler kurar da, niçin bir başkasının yerine kendini koymaz? Sevgidir insanın yaratıcı kaynağı… Duyguların en yücesi, bir diğerini anlayarak onu yüreğinde hissetmektir.

Çocuk görür tüm bunları… Engellilere önyargılarla yaklaşıp onları öteleyenlere, mutluluğun yolunun sevgiden geçtiğini gösterir. Sevgiyi yüreğinde duyumsamayanlara, empati yeteneğini kaybedenlere, sevince inanmayanlara, insana yüreğini kapatanlara bir pencere ardından gülümser çocuk…
Ekiz, engellilerin toplumsal yaşamdaki sorunların çözümünün insanların ancak birbiriyle duygudaşlık kurarak aşılabileceğini gösterdiği için jüri özel ödülüne layık görülmüştür.

Öykünün adı: BACAKLARINIZI ÖDÜNÇ ALABİLİR MİYİM? (VE KALBİNİZİ?)

OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ

YAZAR: AYSEL EKİZ

1970 doğumluyum.Bursalı’yım.Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi mezunuyum.Halen Adana’da Türkçe öğretmeni olarak görev yapmaktayım.

muhteşemm bir öyküü

"Yok’larınıza çok gözle bakanları bile seversiniz. Ödünç alsam… Bazen insan kendinden bile kaçmak, saklanmak ister ya… Kaçamazsınız kendinizden. Kendinizle saklambaç oynayamazsınız. Hem siz körebe, hem dünya körebe. Kör ve ebe… Görmez sizi. Ve hep bir yerlerde sobelenirsiniz. Kaçamazsınız çünkü. Kaçmak için başkalarının var’larını ödünç alabilmeyi dilersiniz".


her paragrafı,her satırı ayrı bir dünya....yüreğinize sağlık. başarılar dilerim .

Güzüm tebrik ederim sen muhteşem diyebilmişsin bu öyküye ben o kadar çok beğendim ki uygun kelimeyi bulamadığım için yorum yazamadım o kadar güzeldi ki 2 kere okudum ve resmen büyülendim ...

Öykü sahibine bir ömür boyu başarılar diliyorum ve çok çok başarılı bir öyküyü bizlerle paylaştığınız için de çok teşekkür ediyorum...

Sıcak bir öykü... tebrikler.

İlk mesaja öykünün değerlendirilmesi eklenmiştir. Seval hanımı tebrik eder, başarılarınız devamını dilerim...

Bu öyküyü ilk okuduğumda nasıl zevk aldıysam, son okuduğumda da aynı zevki aldım. Aman Tanrım! Sanki, bir Sait Faik öyküsü okuyordum. Çünkü, onun öykülerini okuduğum zaman tüm insanları kucaklayıp öpesim gelir Aysel Ekiz'in öyküsünü okuduğumda da aynı duygularla içim dolup taştı... Öykünün bir çocuğun gözünden anlatılması çok anlamlı... Onun gözünden büyüklerin dünyası eleştirilerek çocuk umudun, geleceğin, sevginin simgesi olarak gösterilmiş... O çocuğun sevgi pırıltılarını hep içimde taşıyacağım... Tebrikler Aysel Ekiz... Başarılarınızın devamını diliyorum...

şu an kitlenmiş durumda duygularım tek kelimeyle harika bir öykü tebrikler

Gerçekten duygu yüklü bir öykü tebrik ederim.

Güz gülleri arkadaşıma aynen katılıyorum... her paragrafı,her satırı ayrı bir dünya....yüreğinize sağlık.

"Kalbim atıyor duyuyor musunuz? Duyuyorsunuz. Siz duyuyorsunuz. Görüyorsunuz. Yürüyorsunuz. Ama biliyor musunuz,kalbindeki sevgi kadar duyar insan, görür, yürür. Sevmeyi unutanın bütün organları ölür de bilmez insan. Çünkü resimler elle değil, gönülle çizilir. Şiirler duyguyla yazılır, gökyüzünü sevemezsen içinle ellerinle dokunamazsın. Ve insan elle, kolla, bacakla, gözle sevilmez, kalple sevilir."

Çok tebrik ederim.. Hisleri yazıya dökmek çok zordur. siz o kadar güzel ifadeler etmişsiniz ki etkilenmemek , içinde bişileri bulmamak elde değil....

Sevgili Aysel EKİZ,

Hayatta birilerine yapamazsın demek veya onu görmezden gelerek varlığını unutmak, haksızlık yapılan kişiyi değilde yapanı daha da sarsıcı etkiler ve yanlış eylemler de bulunan kişi olduğu yerde kalarak öncelikle kendine zarar verir. Değişim anlamakla başlar, anlamak, anlaşılmaktan da önemlidir. Anlıyorsanız anlaşılırsınız da. Tekerlekli sandalyede ki, öğrencinizden esinlenerek yazdığınız yazı toplumsal bakış açımızı nasıl da gözler önüne seriyor?

İnsanların bacaklarını, kollarını veya eksik olan uzuvlarını alarak veya iade ederek sorun birebir çözülmüyor ama söylediğiniz ve sona saklayarak ayrı anlamlar kattığınız kilitli cümleniz hem başlangıç hem de bitiş olarak çok şey anlatıyor. VE KALBİNİZİ...

Hayatta birilerine fırsat vermeyi yol açmakla eş değer görmüyorum. Fırsat engelli veya engelsiz tüm bireylere verilmelidir ancak yapılması gereken fırsat eşitliğini sağlayabilmektir. Gerisi de bireyin işidir ve sorumluluğu da kişiye aittir. Siz, neden diye sorguladığınızda nedenleri görmediğinizden ve eşitsizliğe inanmadığınız dan, öğrencinize yol açmışsınız.
Tüm engellerin eğitimle aşılacağına ve bunları aşmada duyarlı eğitimcilere ihtiyaç duyulduğuna yürekten inandığım için öykünüzü çok ama çok önemli buluyorum. Seçtiğiniz tema kadar eğitici tarafınızdan da feyiz aldım. Başarılarınızın daimi, eğitimci ruhunuzun ömrünüz boyunca baki kalması temennilerimle...

Sayın Ekiz, öykünüzü çook beğendim...Yüreğinize sağlık!Ben de emekli öğretmen olduğum için daha da duygulanarak okudum.Nice başarılarınıza,nice öykülerinize! Saygı ve sevgilerimle...Ersin Köseoğlu