Benim farkımda ol ama bana farklı davranma!

Selamlar herkese,

Eski bir yıla veda etmeye hazırlandığımız son saatlerde çok şükür sonunda yatağımdan kalkabildim ve sizlere uzun zamandır yazmak istediğim duygularımı yazmak istiyorum. Sözkonusu yüreğindekileri yazıya dökebilmek olduğunda çoğumuz gibi ben de bu konuda oldukça yetersiz kalıyorum ama içimdeki yazma isteği öylesine güçlü ki yazmadan da duramıyorum..

Hepimiz bu hayata öyle yada böyle bir şekilde geldik ve gidiyoruz. Önemli olan bu dünyada ne kadar süre kaldığımız değil ne kadarıyla yaşamın tadına vararak geçirdiğimiz zamandır. Adına ömür denen şeyin kısalığından çok ömre değer anlarımızın çokluğudur yaşamı katlanılır kılan yada kılmayan. Bu anlamda ne kadar engellensekde hayattan ruhumuz, benliğimiz özgür bir kuş gibi kanat çırpmakta çoğu hasta bedenlerde hapsolmuş olsa da.. Belki çoğu insanın doğal bir şekilde yaptığı hareketleri yapamıyoruz, çoğu bedensel aktiviteye katılamıyor oluşumuz bizi farklı kılmakla beraber aslında yok ki bizim diğer insanlardan başkaca bir farkımız. Çoğu günlerini yataktan hiç kalkmadan geçirmek zorunda kalan bir bedenin düşünen bir beyni olması, yaşama sevinciyle dolu bir kalbi olması yetmez mi farkındalık yaratmak için? İlle de ona uzaydan gelmişcesine garip gözlerle bakmak, onu yadsımak, incelemek, göz hapsine tutmak niye?

Engelli yada engelsiz hepimiz önce insanız. İçimizdeki insan sevgisi değil mi bizleri birbirine yaklaştıran? sevdiren? yaşama coşkusuyla yaşama bağlayan daha ne olabilir ki ister bedensel uzuvları yeterli kapasiteyle çalışsın yada çalışamasın sevgiden yoksun bir yürek taşımaktansa sevgiyle kuşanmış bir kalpte atan bedenlerin hor görülmemesi adına yazıyorum öyleyse;

Benim adıma, bana uygun sıfatlar aramaya çalışma! Benim bir adım var zaten. Ben her şeyden önce insanım tıpkı senin gibi...

Bana acıyan gözlerle bakma! Çoğu şeyi senin gibi yapamayabilirim ama bu sana, bana acıma hakkını ve merhamet gösterisinde bulunma hakkını vermemeli!

Bana küçümseyerek, kederle bakma! Benim kendimce zorlanarak gerçekleştirdiğim her faaliyetimde beni üzüntüyle izliyor olmandan daha fazla hiç bir davranışın üzülmeme neden olmayacağından lütfen beni daha fazla üzme!

Beni koru, kolla ama gerektiğinde beni benimle bırak ki kendimi aciz, çaresiz, güçsüz hissetmeyeyim..

Beni koşulsuz sev! Hiçbir kurala, şarta bağlanmadan, olduğum gibi sev tüm eksikliklerim ve tüm engellerimle birlikte...

Ben ve benim gibi tüm arkadaşlarımın sevgiye, şefkate herkesten daha fazla ihtiyacı var ama bunu gerçekten içinden geldiği için yapmalısın. Acıdığın, korktuğun, endişelendiğin için değil..

Benim bedenimin içinde özgürlük için çırpınan yüreğimin daha fazla uçması için bana fırsat vermelisin ama bu fırsatı verirken sadece fark yaratman yeterli, farklı davranmana, farklı düşünmene gerek yok..

Bende senin gibi yaşayan bir insanım. Engellenmiş olan sadece bedenim.. Duygularım, düşüncelerim belki senden çok daha fazla yoğun olsa da içinde bulunduğu kafesten çıkmasına izin verdiğin sürece özgür ve mutlu olabilirim bende..

Bizlere engelli, özürlü, sakat, eksik yada yarım dense de aslında bizler herşeyden önce içlerinde hala büyümemiş çocuk kalbi taşıyan, belki biraz daha sabırsız, belki biraz daha öfkeli, biraz daha isyankar, biraz daha tahammülsüz olsak da bu bizlere göstermiş olduğunuz iyiniyetin, güvenin, koşulsuz sevginin eksikliğinden kaynaklanır. Sevginin gücünü bilin ve sevgiyi bizlerden esirgemeyin.

Bizlere farklı olduğumuzu hissettirmemek adına yapmacık, tutarsız, sahte davranışlarda bulunmayın. İçten bir gülümseme, sıcacık bir dokunuş, sevgi dolu uzanan bir el yeterde artar bile bizi mutlu etmeye...

Daha yazacaklarım çok olsa da kısaca demek istediğim tek şey;

Bizler farklı olabiliriz, sizler bunun farkında olun ama bizlere farklı davranmayın! Bizleri ötekileştirmeyin! Ayrıştırmayın! Ayırmayın!

Bu dünyada sevgi, mutluluk, huzur varsa hepimiz için var...

Umut dolu, farkındalık dolu daha özgür yarınlara hep birlikte ulaşmamız dileğimle...