En özgür olduğum alan olan sanal âlemde gezerken bulduğum forumunuzu okudukça ben ve benim gibi engelli arkadaşlarımızın ne zorluklar içerisinde hayatlarına devam etmeye çalıştıklarını anlıyorum. 39 yaşında görme engelli biriyim. Doğumdan itibaren görme kaybı olan gözlerimi 13 yaşından sonra hiç kullanamadım. Uzun süren tedavi süreçleri sonrasında engelli kelimesinin hayatımda artık yer alacağını doktorlar ve arkadaşlarımdan öğrendim. Aslında benim için çok fark etmedi. Hayatımın büyük kısmını sadece puslu görüntüler arasında geçirmem ile hayallerim arasında geçirmek hiç bir şey kaybettirmedi bana. Hatta diğer duyularımı daha iyi kullanmaya başladığım için kendimi şanslı hissediyorum. Küsmedim! Hayatımı kazanmak için çalışmaya, toplumun kendisini bana kabul ettirmesine çalıştım. Evet toplumun beni değil benim toplumu kabul etmem gerekiyordu. Amacım hayallerim ile ördüğüm dünyam içerisine aldığım her insan ve nesnenin benim dünyamı bozmadan katılmasını sağlamaktı. Kısmen başardım da fakat tam olarak istediğim başarıyı sağlayabilmem henüz mümkün olamadı.
Hayatımı kazanmak için gerçeklerin dışında bulunan sanal âleme kendimi verdim. Bir özel şirkette şu anda yazarken ve okurken kullandığım Jaws programı ve bazı engelli programlarının eğitimlerini vermekteyim. İşim her ne kadar sanal âlemde olsa da engelli kelimesinin zorluklarını her yerde hissediyorum. İşe gidip gelirken kullandığım yolların üzerinde bulunan çıkıntılar tekerlekli sandalye kullanan engelli arkadaşlarımın ve benim ulaşım zorluğu çekmemize neden oluyorlar. Birçok kez çevremde bulunan ve iş yerlerimizin kısmen yakın olması nedeni ile beraber gittiğimiz engelli arkadaşlarımla belediyeye dilekçe vermemize rağmen sonuç alamadık. Her seferinde karşımıza çıkan farklı bir devlet görevlisi bizleri ne kadar önemsediğini ( ki sadece lafta önemseniyoruz) iletmesine rağmen icraat olarak hiçbir şey yapmadı. Özellikle kaldırımlarda bayanların topukları kırılıyor diye kaldırım taşlarını değiştiren belediyelerin varlığını bildikçe değerimizi daha iyi anlıyoruz.
Kaldırım taşları evden işe işten eve maratonunda sadece birinci engel. Taşları aştıktan sonra karşınıza gelen ve sözde görevi bizlerin ulaşımını sağlamak olan belediye otobüslerinin dizaynı, tasarımı hangi akla mantığa göre yapılmış anlamak mümkün değil. Her gün bindiğim otobüsün içindeki koltukları, tutabileceğim yerleri bu yaşıma kadar ezberleyemedim. Otobüse binerken duraktaki insanlardan yardım isteyen yürüme engelli arkadaşlarımın yaşadıklarını ise hiç saymıyorum. Engelli ulaşımı olarak adlandırılan ve Avrupa Birliğinde okuduklarım kadarı ile yasalaşmış olan haklarımızın ülkemizde görmezden gelinmesi benim gibi görme engelli birinin bile içini sızlatıyor. Biz engelliler olarak devletten beklediklerimizi sıralasak bir dosya kâğıdını geçmez. Bir adet dosya kâğıdının içerisinde yazılanlar ile bu ülkedeki her engelli toplumun bir bireyi haline gelerek üretimde katkı sağlayabilir. Görme engelli derneklerinin çalışmalarının genel olarak tamamına katılmış bir engelli olarak sesimizin hep kısık çıktığını, devletin bir yerlerinde sürekli olarak geciktirildiğimizi düşünüyorum. Sadece fiziksel engellerimizin olduğunu fikir üretme, icat etme, düşünme, irdeleme ve sonuca varma gibi fonksiyonlar ile beynimizi kullanabildiğimizi , artık kandırılmaya ve oyalanmaya zamanımız olmadığını tekrar hatırlatarak siz değerli dostlarıma engelsiz bir hayat diliyorum.
Hayatımı kazanmak için gerçeklerin dışında bulunan sanal âleme kendimi verdim. Bir özel şirkette şu anda yazarken ve okurken kullandığım Jaws programı ve bazı engelli programlarının eğitimlerini vermekteyim. İşim her ne kadar sanal âlemde olsa da engelli kelimesinin zorluklarını her yerde hissediyorum. İşe gidip gelirken kullandığım yolların üzerinde bulunan çıkıntılar tekerlekli sandalye kullanan engelli arkadaşlarımın ve benim ulaşım zorluğu çekmemize neden oluyorlar. Birçok kez çevremde bulunan ve iş yerlerimizin kısmen yakın olması nedeni ile beraber gittiğimiz engelli arkadaşlarımla belediyeye dilekçe vermemize rağmen sonuç alamadık. Her seferinde karşımıza çıkan farklı bir devlet görevlisi bizleri ne kadar önemsediğini ( ki sadece lafta önemseniyoruz) iletmesine rağmen icraat olarak hiçbir şey yapmadı. Özellikle kaldırımlarda bayanların topukları kırılıyor diye kaldırım taşlarını değiştiren belediyelerin varlığını bildikçe değerimizi daha iyi anlıyoruz.
Kaldırım taşları evden işe işten eve maratonunda sadece birinci engel. Taşları aştıktan sonra karşınıza gelen ve sözde görevi bizlerin ulaşımını sağlamak olan belediye otobüslerinin dizaynı, tasarımı hangi akla mantığa göre yapılmış anlamak mümkün değil. Her gün bindiğim otobüsün içindeki koltukları, tutabileceğim yerleri bu yaşıma kadar ezberleyemedim. Otobüse binerken duraktaki insanlardan yardım isteyen yürüme engelli arkadaşlarımın yaşadıklarını ise hiç saymıyorum. Engelli ulaşımı olarak adlandırılan ve Avrupa Birliğinde okuduklarım kadarı ile yasalaşmış olan haklarımızın ülkemizde görmezden gelinmesi benim gibi görme engelli birinin bile içini sızlatıyor. Biz engelliler olarak devletten beklediklerimizi sıralasak bir dosya kâğıdını geçmez. Bir adet dosya kâğıdının içerisinde yazılanlar ile bu ülkedeki her engelli toplumun bir bireyi haline gelerek üretimde katkı sağlayabilir. Görme engelli derneklerinin çalışmalarının genel olarak tamamına katılmış bir engelli olarak sesimizin hep kısık çıktığını, devletin bir yerlerinde sürekli olarak geciktirildiğimizi düşünüyorum. Sadece fiziksel engellerimizin olduğunu fikir üretme, icat etme, düşünme, irdeleme ve sonuca varma gibi fonksiyonlar ile beynimizi kullanabildiğimizi , artık kandırılmaya ve oyalanmaya zamanımız olmadığını tekrar hatırlatarak siz değerli dostlarıma engelsiz bir hayat diliyorum.
