M
mavibalina2012
Guest
Sorardım bir zamanlar engelli arkadaşlarıma, tahsil durumlarını, okuyamadım cevabı üzerdi yüreğimi, nedeni belliydi aslında engelinden dolayı. Çünkü okullar engelliydi, engellere dair bilinç de oluşmamıştı. Oysa okumak, eğitim görmek, herkesin en zaruri hakkıydı. Fazla da üzerine gidilmemişti konunun, "Öyle olması gerekir herhalde" diyerek bir çok kereler üstü örtülerek kapatıldı. Bilemediler, okunmaz ise karanlıklar nasıl aydınlanırdı, bakış açılarımız nasıl gelişirdi, gelişen dünyaya nispeten?..
Ekli dosyayı görüntüle 1235
Gün geldi, delindi kurallar hatta yetmedi, aralandı kapılar. İşte o zaman güneş girdi içeriye, işte o zaman çıktı ortaya gün yüzü görmemiş sorunlar. Ve ilklerimiz başlangıçlarımız oldu, başlangıçlarımız da çözümlerimiz. Bir, iki, üç derken açıldı gönül kapılarımız, bir yarışma umut oldu, edebiyat dünyamıza. Adı kadar engelsizdi, özgürlük mücadelesiyle yapmak istediklerimiz. Dedim ya engelsiz diye, yaş sınırı yok, engel sınırının da olmadığı gibi, tek gereken, engellenemeyen yüreklerin içli söyleş ileriydi.
Engelli gözüyle objektif olarak kendine bakmak ya da engelsiz gözüyle engellinin dünyasına bakabilmek. Uzaktan da değil yakından, gözlüklerle de değil, çıplak gözlerle tüm yargılamalardan uzak, gönül gözüyle sorunun bir parçasına eğilerek, çözümün de bir parçasına ulaşabilmek ne kadar da ulvi. Engeli olmayanlar, engellinin dünyasına girdiklerinde, daha doğrusu girebildiklerinde, engellerden bir parça ödünç alıyorlar, sonra da engellinin kaybettiği parçası oluyorlar. Ben iken biz olabilmek bu nedenle değerli.
Bir yarışmanın ardından gördük ki, istenir ise engellilerde öykülere konu olabiliyormuş, yine gördük ki, engeli bulunamayanlar da engelliyi yüreğinde taşıyabiliyormuş. Demek ki, aydınlık yarınlara ulaşmak için engelliler de yaşamın içine katılıyormuş. Bir yarışma neler anlattı bizlere, engeller dile geldi, engelliler konuşuldu.
Tema güzeldi, yarışma ses getirdi ve katılımcıların hepsi de aslında birinci seçildi. Yarışmayı düzenleyenler bizleri de edebiyatın vazgeçilmez taraflarına teşvik etti. Bir yarışmanın ardından başarmanın haklı gururunu hep birlikte yaşadık. Nice başarılarda ve engelsiz yarınlar da buluşmak umuduyla emeği geçenlere, tüm engelli arkadaşlarımız adına, defalarca kere yürekten teşekkürler...
Ekli dosyayı görüntüle 1235
Gün geldi, delindi kurallar hatta yetmedi, aralandı kapılar. İşte o zaman güneş girdi içeriye, işte o zaman çıktı ortaya gün yüzü görmemiş sorunlar. Ve ilklerimiz başlangıçlarımız oldu, başlangıçlarımız da çözümlerimiz. Bir, iki, üç derken açıldı gönül kapılarımız, bir yarışma umut oldu, edebiyat dünyamıza. Adı kadar engelsizdi, özgürlük mücadelesiyle yapmak istediklerimiz. Dedim ya engelsiz diye, yaş sınırı yok, engel sınırının da olmadığı gibi, tek gereken, engellenemeyen yüreklerin içli söyleş ileriydi.
Engelli gözüyle objektif olarak kendine bakmak ya da engelsiz gözüyle engellinin dünyasına bakabilmek. Uzaktan da değil yakından, gözlüklerle de değil, çıplak gözlerle tüm yargılamalardan uzak, gönül gözüyle sorunun bir parçasına eğilerek, çözümün de bir parçasına ulaşabilmek ne kadar da ulvi. Engeli olmayanlar, engellinin dünyasına girdiklerinde, daha doğrusu girebildiklerinde, engellerden bir parça ödünç alıyorlar, sonra da engellinin kaybettiği parçası oluyorlar. Ben iken biz olabilmek bu nedenle değerli.
Bir yarışmanın ardından gördük ki, istenir ise engellilerde öykülere konu olabiliyormuş, yine gördük ki, engeli bulunamayanlar da engelliyi yüreğinde taşıyabiliyormuş. Demek ki, aydınlık yarınlara ulaşmak için engelliler de yaşamın içine katılıyormuş. Bir yarışma neler anlattı bizlere, engeller dile geldi, engelliler konuşuldu.
Tema güzeldi, yarışma ses getirdi ve katılımcıların hepsi de aslında birinci seçildi. Yarışmayı düzenleyenler bizleri de edebiyatın vazgeçilmez taraflarına teşvik etti. Bir yarışmanın ardından başarmanın haklı gururunu hep birlikte yaşadık. Nice başarılarda ve engelsiz yarınlar da buluşmak umuduyla emeği geçenlere, tüm engelli arkadaşlarımız adına, defalarca kere yürekten teşekkürler...
