Bitsin

Kendisine dokunan en sıcak ellerin annesininki olduğunu fark ettiğinde üç yaşındaydı. Çevresinde vuku bulan hadiselerin hiç birinin anlamlandıramıyordu. Ama bunu biliyordu, o yaşında biliyordu hem de. Sadece annesini hissettiğinde ağlamıyordu. Başka bir el yanaklarına değdiğinde, başka bir nefes yüzüne üflediğinde ürperip de ağladı yıllarca, susturucusu annesinin kucağıydı. Oraya yerleştirince ufacık bedenini çıt çıkarmazdı.
Şimdi ise aynaya bakıyordu ve biliyordu bakmakla görmenin arasındaki farkı. Öğrenmişti, öğretilmişti O’na. Herkes bakabilirdi ama herkes göremezdi. Aynaya bakıyordu şimdi, parmaklarını soğuk yüzeyinde gezdiriyordu. Hiç göremediği yüzünün resmini çiziyordu parmak uçlarıyla. Bilmiyordu, bakıyordu ama bilemiyordu. Yakışıklı mıydı gerçekten annesinin söylediği kadar? Sahiden de sokakta annesiyle kol kola yürüyorlarken kızlar dönüp bakıyor muydu O’na? Bilmiyordu, bilemeyecekti.
İnsanın ağzından çıkardığı sözcüklerin yansımasını karşısındakinin yüzünde görememesi pek elem bir şeydi. Tolga hiç göremedi ağzından binlerce kez ölçüp biçerek kurduğu cümlelerin suratlarda oluşturduğu tepkileri. Söylenenleri duydu sadece. Konuşurdu Tolga. Çok konuşurdu. Etkilemek isterdi karşısındakini ama bilemedi hiç, ne zaman şaşırttı dinleyenini? Ne zaman ağzını açık bıraktı? Ne zaman kalbine bir kıymık batırabilip yüzünün buruşmasını sağladı? Hep düşünürdü kendisine sürekli O’nu çok sevdiğini söyleyen annesi ya bu cümleyi kurarken sırtını dönüyorsa O’na? Bilemezdi. İhtimal sonsuz bir ölçeğe uzanan sayılardan oluştuğundan Tolga ihtimalleri düşünmezdi.
Ama kulağı çok keskindi Tolga’nın. Tanrının bir lütfuydu adeta.Belki de’’Bir yerden alırsa,bir yerden de verir O.’’ sözünün bir kanıtıydı Tolga’nın kulağı.Hisseder ve unutmazdı Tolga’nın kulağı bir duyduğunu.Yaşıtlarıyla arasında oluşan tek fark gözlerinin işlevsizliği değildi.Tolga uzundu,Tolga kendisinin tahmin edemeyeceği kadar çekiciydi,Tolga okurdu,çok okurdu.Yaşıtlarının sosyalleşmekten vakit bulamadıkları o eylemi Tolga hayatının en hızlı akan damarı yapmıştı annesinin yardımıyla.Ayrıca Braille alfabesini 7 yaşında keşfetmiş yıllardır kullandığı Türkçeden çok daha etkili bir şekilde kullanır olmuştu.Bazen günün birinde bir şey olur da gözleri açılır diye hayal ettiğinde ‘’Bu alfabeyi nasıl bırakırım?’’ diye düşünür Tolga.Hayalperesttir.Sesli kitaplar en yakın dostları oldu çocukluğundan itibaren.Kulağıyla okur o hikayelerin içine salardı kendini Tolga.Çıkmak bilmezdi.Çünkü sesli kitapları okurken düşünmezdi Tolga.Sorgulamazdı.Çünkü Tolga nadiren sorgulamazdı.
‘’Neden?’’ annesinin cevaplayamadığı tek soruydu Tolga’nın ağzından çıkan.Annesi Tolga’yı bilgiye karşı hiç aç bırakmadı.O’na hep okudu,anlattı,öğretti ama buna cevap veremedi.’’Neden ben kitapları okumak yerine dinlemek zorundayım?’’Tolga’nın ilk tanıştığı kitap ‘’Oblomov’’ idi.Ağır bir kitap,epey kalın.Tolga babasına sorduğunda,babası kısa bir özet geçip kitapta dünyanın en tembel adamını anlattığını söylemişti.Odasına çekildi Tolga bunu duyunca.’’Tembelin teki miyim ben?’’ diye sordu kendi kendine.Çünkü babası tam da O’nu tarif etmişti.Günlerce yatağına kendini hapseder,bazı zamanlar bir hafta süresince annesinin perdeleri açmasına izin vermezdi.Tanrı O’na gözlerini bahşetmezken bol bol ümitsizlik kökleri salmıştı böğrüne.Tolga ümitten yoksundu,bu yüzden düşünmezdi ihtimalleri ve çoktan fark etmişti ümitsizlik bir kişilik özelliğiydi.En sevdiği zaman zarfıydı:Asla.’’Asla görmeyeceğim!Asla gülmeyeceğim!Asla bilmeyeceğim!Asla aşık olacağım kadının saçlarını sayfalarca betimleyen şiirler yazmayacağım çünkü hepsini yapmacık,yalan bulacak!Bilecek,görecek ben görmeyeceğim,ben bilmeyeceğim!’’
Tolga’yı hiçbir şey öldürmezdi de kendisine nefesi tükenene kadar öyküler okuyan annesine bir kere bile gözlerinin içine bakıp teşekkür edemiyordu ya işte o an o ümitsizliğim diye içinde beslediği kedi bir kaplana dönüşüyor,Tolga’nın iç organlarını parçalıyor,için için kanatıyor ve dakikalar sonra sakinleşip köşesine çekiliyordu. DEVAMI İÇİN TIKLAYIN