- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 13
- Puanları
- 0
- Yaş
- 48
Hepimiz aynı havayı, suyu, yeri ,göğü herşeyi paylaşırız. Fakat yinede birilerini birilerinden ayrıştırmaktanda vazgeçmeyiz. Sanki bu hayatın ,yaşamın bir kuralıymış gibi hep bir bölünme halindeyizdir. Öyle büyük bir saçmalık,öyle büyük bir aptallıktır ki ama yinede bile bile yaparız.
Herkes aslında aynı şeyleri bekler, ister ama ben istersem haklı, sen istersen haksız gibi görülen bencil,açgözlü garip bir toplum halindeyiz Olayın temelinde ise yatan tek bir gerçek var.
‘’Bizden olmayan ayrı dursun’’
Bir cümleyle özetlemek gerekirse işte olayın özü budur.
Ne geçmiş,nede bu günde hatta yarında bile değişmeyecek olan bu ayrıştırıcı ve bir okadarda toplum bütünlüğünü fiçe sayıcı tutum hep vardı korkarım hepte var olacak. İşte bir çok sorunun can damarıda bu noktadır bana kalırsa.
Düşündüğümüz zaman etrafımızda olup biten bir çok yanlış varken görmezden gelmeyi seçerek sadece ve sadece kendi etrafımızdakiler yani bizim için önemli olanların dışındakilerle ilgilenmemeyi tercih ederiz. Kendi sağlığımız yerindeyse başkası hastamı kimene,Maddi açıdan rahatmıyız zorda olandan kimene,Bakarız belki acırız yada yargılarız ama yardımcı olmak adına kılımızı dahi kıpırdatmayız. Unutmadan şunuda söyleyim ki konuşmaya gelincede mangalda kül bırakmayız.
Engelliler bu ayrıştırıcı düzenden sanırım en fazla nasibini alanlardır. Bakıldığı zaman aynı gök kubbe altında , aynı sıfatla (insan) ,Aynı amaç iyi şartlarda (yaşamak),aynı istekler (sağlık,mutluluk,huzur) ama öyle bir muamele vardır ki ne haddine der gibi.
Neden? Yaşamak sadece sağlıklının,zenginin tekelindemi?
İnsanlar kendinden olmayanı öteleyici tavrı bırakmadığı sürece tam bir toplum bütünlüğü oluşturulamadığı gibi istenilen kaliteli yaşam , üst düzey koruyucu yasalar ve Ülkemizdeki eşitlik sağlanamayacaktır. Bizler tüm bunlara göz yumduğumuz sürece bir arpa boyu yol alamayacağımızı malesefki görmüyoruz, belkide görmezden gelmeyi tercih ediyoruz. Oysa çözümler çokda zor olmasa gerek diye düşünüyorum.
Örneğin: Engelli bir insana acıklı gözlerle bakarız ,bir çoğumuzda engelliyi hiç bir işe yaramaz gibi görüp düşkün,yardıma muhtaç, bu hayatta ne yaşamaya, ne mutlu olmaya, ne evlenmeye hakkı yokmuşcasına bir tavırdayızdır. Şimdi sorarım bu tavırda olanlara sırf bir takım kısıtlılığın yok diye sen bunları isterken haklısında engelli isterse neden haksız? Yada sorarım sizlere sen elini kolunu sallaya sallaya heryerde rahatca gezip tozarken bir takım sağlık sorunlarından dolayı rampa isteyen,asansör isteyen,yürüme yolları isteyen bekleyen bu insan senin kadar insan değil mi? Senin olan haklar onunda değil mi?
Senin cadden sokağınsa onunda değil mi?
Senin alışveriş merkezlerin,hastanen,okulun,üst geçidinde onun değil mi?
Sözüm bu ayrı tutanlara, ayrı tutmayı meşrulaştıranlara bunlara fırsat veren yasaya yönetmeliğe bizi yönetenlere
Bizden Olmayan Ayrımı Dursun?
Herkes aslında aynı şeyleri bekler, ister ama ben istersem haklı, sen istersen haksız gibi görülen bencil,açgözlü garip bir toplum halindeyiz Olayın temelinde ise yatan tek bir gerçek var.
‘’Bizden olmayan ayrı dursun’’
Bir cümleyle özetlemek gerekirse işte olayın özü budur.
Ne geçmiş,nede bu günde hatta yarında bile değişmeyecek olan bu ayrıştırıcı ve bir okadarda toplum bütünlüğünü fiçe sayıcı tutum hep vardı korkarım hepte var olacak. İşte bir çok sorunun can damarıda bu noktadır bana kalırsa.
Düşündüğümüz zaman etrafımızda olup biten bir çok yanlış varken görmezden gelmeyi seçerek sadece ve sadece kendi etrafımızdakiler yani bizim için önemli olanların dışındakilerle ilgilenmemeyi tercih ederiz. Kendi sağlığımız yerindeyse başkası hastamı kimene,Maddi açıdan rahatmıyız zorda olandan kimene,Bakarız belki acırız yada yargılarız ama yardımcı olmak adına kılımızı dahi kıpırdatmayız. Unutmadan şunuda söyleyim ki konuşmaya gelincede mangalda kül bırakmayız.
Engelliler bu ayrıştırıcı düzenden sanırım en fazla nasibini alanlardır. Bakıldığı zaman aynı gök kubbe altında , aynı sıfatla (insan) ,Aynı amaç iyi şartlarda (yaşamak),aynı istekler (sağlık,mutluluk,huzur) ama öyle bir muamele vardır ki ne haddine der gibi.
Neden? Yaşamak sadece sağlıklının,zenginin tekelindemi?
İnsanlar kendinden olmayanı öteleyici tavrı bırakmadığı sürece tam bir toplum bütünlüğü oluşturulamadığı gibi istenilen kaliteli yaşam , üst düzey koruyucu yasalar ve Ülkemizdeki eşitlik sağlanamayacaktır. Bizler tüm bunlara göz yumduğumuz sürece bir arpa boyu yol alamayacağımızı malesefki görmüyoruz, belkide görmezden gelmeyi tercih ediyoruz. Oysa çözümler çokda zor olmasa gerek diye düşünüyorum.
Örneğin: Engelli bir insana acıklı gözlerle bakarız ,bir çoğumuzda engelliyi hiç bir işe yaramaz gibi görüp düşkün,yardıma muhtaç, bu hayatta ne yaşamaya, ne mutlu olmaya, ne evlenmeye hakkı yokmuşcasına bir tavırdayızdır. Şimdi sorarım bu tavırda olanlara sırf bir takım kısıtlılığın yok diye sen bunları isterken haklısında engelli isterse neden haksız? Yada sorarım sizlere sen elini kolunu sallaya sallaya heryerde rahatca gezip tozarken bir takım sağlık sorunlarından dolayı rampa isteyen,asansör isteyen,yürüme yolları isteyen bekleyen bu insan senin kadar insan değil mi? Senin olan haklar onunda değil mi?
Senin cadden sokağınsa onunda değil mi?
Senin alışveriş merkezlerin,hastanen,okulun,üst geçidinde onun değil mi?
Sözüm bu ayrı tutanlara, ayrı tutmayı meşrulaştıranlara bunlara fırsat veren yasaya yönetmeliğe bizi yönetenlere
Bizden Olmayan Ayrımı Dursun?
