20 Haziran Cumartesi yine kafamda sabaha kadar düşünüp kurgulayacağım düşünceler.. sosyal hayatın içine girdiğimden beri üzerimde olan bakışlar, bazen duyduğum fısıltılar bazen açıkça söylemler bazen dalga geçmeler.. İçim o kadar dolu ve yoğun ki büyüdükçe geçer sandığım duygular düşünceler büyüdükçe daha da kötüleşiyor. Büyüdükçe kimsenin seni anlayamıycağını anlamaya başlıyosun. Ailen dahil etrafındaki herkese sinirlenip hayata küsmek kimseyi görmemek istiyosun ama yaşamaya devam etmek zorundasın.
Bugün 20 haziran cumartesi sınavıma 1 hafta var ve ben işsiz kalmak için okuyor gibi hissediyorum. Sanki hayatta her şey benim üzülmem için planlanmış gibi. 4 sene üniversite okuduktan sonra bile kendi kendime yaşamaya çalışma girişimimde bile engelim yüzünden hep mağdur olucak ve hatta işe alınmıycak gibi hissediyorum.
Duygularımı hislerimi anlatamıyorum kimseye anlamıycaklarını biliyorum. İçimdeki hüznü bastırmak için hep çok çok güler yüzlü olmaya çalıştım belki engelimi bastırır diye ama kendimle baş başa kalınca yine aklımdan yaşadığım tüm mağduriyetlerim geçmeye devam etti. Okulda öğretmeni öğrencisi dalga geçti üstüne ben yanlış anlamışım gibi davranılıp konu kapatıldı. Bunların hepsi büyüdükçe geçer sandım ama hiçbiri geçmedi.
Sabaha kadar düşünüyorum acaba çocuğum olursa benden utanıcak mı ya da birisi gerçekten benimle evlilik düşünücek mi diye.. Arkadaşlarımı düşünüyorum acaba akıllarından hiç geçti mi benden utanmak bunların hepsi kafamın içinde sürekli
Diyorum ki hep keşke annemin karnında öğrenselermiş de beni doğmadan aldırsalarmış çünkü hayatımda yaşadığım şeyler duygular beni günden güne bitiriyo. Bu düşüncelerle yaşamak bana ızdırap gibi geliyo. Kimseye açık açık diyemediğim için de ya çok agrasif oluyorum ya da çok mutlu
Göz yaşlarıma kimse çare olamıyor en yakınım dediğim annemle bile bu konuyı konuşamıyorum artık çok yoruldum
Hep sorguluyorum allahım neden ben böyleyim diye allah beni sevmiyor mu yoksa? Ya da karşıma neden sürekli beni inciticek insanlar çıkıyor?
Hiçbir sorunun yanıtını bulamıyorum her seferinde söz veriyorum kendime bu yüzden son kez ağlıyorum diye ama gel gör ki kendimi tutamıyorum her aynaya baktığımda her yalnız kaldığımda içimde yaşadıklarımı bi ben biliyorum
Bugün 20 haziran cumartesi sınavıma 1 hafta var ve ben işsiz kalmak için okuyor gibi hissediyorum. Sanki hayatta her şey benim üzülmem için planlanmış gibi. 4 sene üniversite okuduktan sonra bile kendi kendime yaşamaya çalışma girişimimde bile engelim yüzünden hep mağdur olucak ve hatta işe alınmıycak gibi hissediyorum.
Duygularımı hislerimi anlatamıyorum kimseye anlamıycaklarını biliyorum. İçimdeki hüznü bastırmak için hep çok çok güler yüzlü olmaya çalıştım belki engelimi bastırır diye ama kendimle baş başa kalınca yine aklımdan yaşadığım tüm mağduriyetlerim geçmeye devam etti. Okulda öğretmeni öğrencisi dalga geçti üstüne ben yanlış anlamışım gibi davranılıp konu kapatıldı. Bunların hepsi büyüdükçe geçer sandım ama hiçbiri geçmedi.
Sabaha kadar düşünüyorum acaba çocuğum olursa benden utanıcak mı ya da birisi gerçekten benimle evlilik düşünücek mi diye.. Arkadaşlarımı düşünüyorum acaba akıllarından hiç geçti mi benden utanmak bunların hepsi kafamın içinde sürekli
Diyorum ki hep keşke annemin karnında öğrenselermiş de beni doğmadan aldırsalarmış çünkü hayatımda yaşadığım şeyler duygular beni günden güne bitiriyo. Bu düşüncelerle yaşamak bana ızdırap gibi geliyo. Kimseye açık açık diyemediğim için de ya çok agrasif oluyorum ya da çok mutlu
Göz yaşlarıma kimse çare olamıyor en yakınım dediğim annemle bile bu konuyı konuşamıyorum artık çok yoruldum
Hep sorguluyorum allahım neden ben böyleyim diye allah beni sevmiyor mu yoksa? Ya da karşıma neden sürekli beni inciticek insanlar çıkıyor?
Hiçbir sorunun yanıtını bulamıyorum her seferinde söz veriyorum kendime bu yüzden son kez ağlıyorum diye ama gel gör ki kendimi tutamıyorum her aynaya baktığımda her yalnız kaldığımda içimde yaşadıklarımı bi ben biliyorum