- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Downlu bir günden merhaba bakın bugün benim içinde doğmuş güneş . Benimde gündüzleri gözleyen gecelerim oluyor ay dedeye bir gülücük gönderip uykuya daldığım geceler.. Doğa bütün ihtişamıyla benide bağrına basıyor. Bazıları benim hayatımı hep gece zannediyor oysa ki ben o gecelerde bile aydınlığı delecek bir gün ışığı bulabiliyorum. Kalp sorunlarım oluyor bazen ama bu sevdiklerim için çarpmasını hiç engellemiyor. Aksine daha da bir sevdiriyor bütün insanları bana. Kuşları, çicekleri dahası dünyayı işte . İnsanlara sevgimi dağıtırken hiç karşılığında beklemem ki para pul.Yüzüme değen bir öpücüğü, kalbime değen tatlı bir gülüşü ve kulağıma gelen tatlı bir sözü bedenimi saran o sıcacık kucakları hiç değişebilirmiyim..
Downlu bir günden merhaba okulumun zilleri benim için de çalıyor bugün. Bende koşuyorum sınıfıma bir heycanla. Evimdeki koltuğum kadar sınıfımdaki masamı sıramı da seviyorum.Belki okula niçin gittiğimi tam olarak farkında değilim ama arkdaşlarımla oyun oynamak birlikte vakit geçirmek bir harfi öğrendiğimde öğretmenimden kocaman bir aferin almak beni de mutlu ediyor. Çünkü benimde mutluluklarım var. Mesala güzel bir şarkı öğrendim bugün. Öğretmenim 5-6 kere söylemek zorunda kaldı ama öğrendim işte. Salıncakta sallanırken söyliyeceğim. Napayım bende seviyorum parkı, şarkıları ve oyunları. Şöyle güzel dünyamdan bir nefes doldurmayı ciğerime. Baharın kokusunu sevincini içime çekmeyi öyle ya benim de mevsimlerim var.
Üşüyorum kış gecelerinde seviyorum kardan adam yapmayı ve burnuna havuç takmayı, baharda bi sevinç doluyor içime, yazın da ne terliyorum ama Allahtan soğuk limonata ile dondurmam var. Sonbaharda da bi başka hayat nasıl da sararıp dökülüyor bu yapraklar. Duygular işte engel tanımıyor ki hatta bende biraz daha yüklüce oluyor galiba hani sevdimmi çok sevesim geliyor insanı. Bazende inadım tutuyor yoruyorum karşımdakini. Kıskanıyorum bazen annemi babamı sevdiklerimi zor oluyor bazı şeyleri kabullenmek. Aslında bakıyorum da kendi penceremden etrafıma hiç kimse kimsenin aynısı değil kimi amcalar görüyorum çok uzun kimi ise kısa, kimi gülümsediğin de hayat veriyor solan çiceğe, kimi bir bakışıyla yıkıyor bütün kurulu düşleri.
Farklılık nedir diyorum o zaman kendi kendime neye göre kime göre farklıyız biz herkes farklı değil mi aynı olan ne off bak kafam karıştı yine. Hep böyle oluyor karışıyor kafam anlayamıyorum. Ben bütün samimiyetimle bakarken dünyaya dünya bana acıyarak bakıyor. Neyse baksınlar nasıl olsa bu bakışın anlamınıda bilmiyorum öyle değil mi? Bilmemek işe yarıyor aslında bazen.
Aslında biraz yavaş yaşıyorum hayatı. Yavaş öğreniyorum, yavaş yapıyorum bazı işleri ama öğreniyorum yapıyorum. Belki biraz daha geç konuşmaya başladım Daha geç yürüdüm ama konuşuyorum ve yürüyorum şimdi . Bende sizin gibi aldım ilk nefesimi ciğerlerime ağlayarak. Ama ağlamıyorum artık çünkü gülebileceğim nedenlerimde oluyor hayatta. Belki zor oldu annemi ilk günler emmem şaşırttım herkesi şok ettim. Uğraştırdım etrafımdakileri ama bende muhtaçtım bütün bebekler gibi beslenmeye ve en önemlisi de sevgiye.. Ah annem bir o çözmüştü beni ne istediğimi en iyi o biliyordu beni mutlu etmeyi çok güzel beceriyordu. Kolaydı aslında beni mutlu etmek ben birçok insanın yapamadağı bir şeyi yapabiliyordum küçük şeylerden mutlu olabiliyordum.
Downlu bir günden merhaba bugün bende yardım ettim kendimden küçük bir çocuğa tuttum ellerinden çıkarttım merdivenden yürüdük elele tahta köprüden . Oturttum onu kaydırağa ittim yavaşça kaydı aşağıya gülerek. Arkasından bende kaydım ve beraber defalarca kaydık böylece. Ve bu ilk değildi benim için yardım görmek kadar yardım etmeyi de seviyorum aslında. Çok fırsatım olmuyor ama korkuyor bazı anneler onlara zarar vermemden ben onlara zarar veremezdim ki ama onlar farketmiyordu belkide asıl bana zarar verdiklerini. Ama olsun bu engeller ilk değildi benim hayatımda birçok engel var zaten etrafımda. Benim içimde başlayan engellilik dıştaki engellerle bütünleşiyordu sanki. Ama içimde sadece engel değil engelleri yok eden bir yanımda vardı. İşte bu bütünleşemiyordu benim çevremde.
Bu yanımla bütünleşebilsem keşke sizlerle yardım etseniz bana düştüğümde elimden tutmasanız bile kalkmamı bekleseniz farklı görmeseniz bu kadar aynılık içinde beni de, fırsat verseniz kendimi tanıtmama ve anlatmama. Fırsat verin gerçekten anlatırım bir şekilde belki küçük bir resimle belki küçük bir dokunuşla hayatınıza. Hani biz bu dünyada aynı toprakların üzerindeyiz ya aslında bir olan pencerelerimizden farklı bakıyoruz ya. Küçük farklılıklarıma da bu kadar takılmasanız. Birleştirsek duygularımızı bir demet sevgi çiceği diksek güzel dünyamıza farklı farklı olsa renklerimiz, kokularımız ama bir olsa köklerimiz. Bir de böyle dönse bu dünya.
Downlu bir günden merhaba kalp ağrılarım oluyor bazen ama bu sevdiklerim için çarpmasına hiç engel olmuyor...
AD SOYAD: GÜNNAZ GÜNEŞ
ÜNVAN: ÖĞRENCİ
ÜNİVERSİTE: KARADENİZ TEKNİK ÜNİVERSİTESİ
BÖLÜM: ÖZEL EĞİTİM
PROGRAM: ZİHİN ENGELLİLER ÖĞRETMENLİĞİ
SINIF: 3
ÖZ GEÇMİŞ
UŞAK / EŞME 1993 doğumluyum. Eşme Şehit Adem Çiftci Ç.P.L çocuk gelişim mezunuyum. İlk yılımdan çok istediğim bir üniversiteyi ve bölümü kazandım. Şu anda KTÜ zihin engelliler öğretmenliğinde 3. Sınıfta okumaktayım. Yarışmanıza sadece ödül için değil toplumun engelliler konusunda farkındalığının artırılmasına bir nebze katkı sağlamak için katılmaktayım.
Downlu bir günden merhaba okulumun zilleri benim için de çalıyor bugün. Bende koşuyorum sınıfıma bir heycanla. Evimdeki koltuğum kadar sınıfımdaki masamı sıramı da seviyorum.Belki okula niçin gittiğimi tam olarak farkında değilim ama arkdaşlarımla oyun oynamak birlikte vakit geçirmek bir harfi öğrendiğimde öğretmenimden kocaman bir aferin almak beni de mutlu ediyor. Çünkü benimde mutluluklarım var. Mesala güzel bir şarkı öğrendim bugün. Öğretmenim 5-6 kere söylemek zorunda kaldı ama öğrendim işte. Salıncakta sallanırken söyliyeceğim. Napayım bende seviyorum parkı, şarkıları ve oyunları. Şöyle güzel dünyamdan bir nefes doldurmayı ciğerime. Baharın kokusunu sevincini içime çekmeyi öyle ya benim de mevsimlerim var.
Üşüyorum kış gecelerinde seviyorum kardan adam yapmayı ve burnuna havuç takmayı, baharda bi sevinç doluyor içime, yazın da ne terliyorum ama Allahtan soğuk limonata ile dondurmam var. Sonbaharda da bi başka hayat nasıl da sararıp dökülüyor bu yapraklar. Duygular işte engel tanımıyor ki hatta bende biraz daha yüklüce oluyor galiba hani sevdimmi çok sevesim geliyor insanı. Bazende inadım tutuyor yoruyorum karşımdakini. Kıskanıyorum bazen annemi babamı sevdiklerimi zor oluyor bazı şeyleri kabullenmek. Aslında bakıyorum da kendi penceremden etrafıma hiç kimse kimsenin aynısı değil kimi amcalar görüyorum çok uzun kimi ise kısa, kimi gülümsediğin de hayat veriyor solan çiceğe, kimi bir bakışıyla yıkıyor bütün kurulu düşleri.
Farklılık nedir diyorum o zaman kendi kendime neye göre kime göre farklıyız biz herkes farklı değil mi aynı olan ne off bak kafam karıştı yine. Hep böyle oluyor karışıyor kafam anlayamıyorum. Ben bütün samimiyetimle bakarken dünyaya dünya bana acıyarak bakıyor. Neyse baksınlar nasıl olsa bu bakışın anlamınıda bilmiyorum öyle değil mi? Bilmemek işe yarıyor aslında bazen.
Aslında biraz yavaş yaşıyorum hayatı. Yavaş öğreniyorum, yavaş yapıyorum bazı işleri ama öğreniyorum yapıyorum. Belki biraz daha geç konuşmaya başladım Daha geç yürüdüm ama konuşuyorum ve yürüyorum şimdi . Bende sizin gibi aldım ilk nefesimi ciğerlerime ağlayarak. Ama ağlamıyorum artık çünkü gülebileceğim nedenlerimde oluyor hayatta. Belki zor oldu annemi ilk günler emmem şaşırttım herkesi şok ettim. Uğraştırdım etrafımdakileri ama bende muhtaçtım bütün bebekler gibi beslenmeye ve en önemlisi de sevgiye.. Ah annem bir o çözmüştü beni ne istediğimi en iyi o biliyordu beni mutlu etmeyi çok güzel beceriyordu. Kolaydı aslında beni mutlu etmek ben birçok insanın yapamadağı bir şeyi yapabiliyordum küçük şeylerden mutlu olabiliyordum.
Downlu bir günden merhaba bugün bende yardım ettim kendimden küçük bir çocuğa tuttum ellerinden çıkarttım merdivenden yürüdük elele tahta köprüden . Oturttum onu kaydırağa ittim yavaşça kaydı aşağıya gülerek. Arkasından bende kaydım ve beraber defalarca kaydık böylece. Ve bu ilk değildi benim için yardım görmek kadar yardım etmeyi de seviyorum aslında. Çok fırsatım olmuyor ama korkuyor bazı anneler onlara zarar vermemden ben onlara zarar veremezdim ki ama onlar farketmiyordu belkide asıl bana zarar verdiklerini. Ama olsun bu engeller ilk değildi benim hayatımda birçok engel var zaten etrafımda. Benim içimde başlayan engellilik dıştaki engellerle bütünleşiyordu sanki. Ama içimde sadece engel değil engelleri yok eden bir yanımda vardı. İşte bu bütünleşemiyordu benim çevremde.
Bu yanımla bütünleşebilsem keşke sizlerle yardım etseniz bana düştüğümde elimden tutmasanız bile kalkmamı bekleseniz farklı görmeseniz bu kadar aynılık içinde beni de, fırsat verseniz kendimi tanıtmama ve anlatmama. Fırsat verin gerçekten anlatırım bir şekilde belki küçük bir resimle belki küçük bir dokunuşla hayatınıza. Hani biz bu dünyada aynı toprakların üzerindeyiz ya aslında bir olan pencerelerimizden farklı bakıyoruz ya. Küçük farklılıklarıma da bu kadar takılmasanız. Birleştirsek duygularımızı bir demet sevgi çiceği diksek güzel dünyamıza farklı farklı olsa renklerimiz, kokularımız ama bir olsa köklerimiz. Bir de böyle dönse bu dünya.
Downlu bir günden merhaba kalp ağrılarım oluyor bazen ama bu sevdiklerim için çarpmasına hiç engel olmuyor...
AD SOYAD: GÜNNAZ GÜNEŞ
ÜNVAN: ÖĞRENCİ
ÜNİVERSİTE: KARADENİZ TEKNİK ÜNİVERSİTESİ
BÖLÜM: ÖZEL EĞİTİM
PROGRAM: ZİHİN ENGELLİLER ÖĞRETMENLİĞİ
SINIF: 3
ÖZ GEÇMİŞ
UŞAK / EŞME 1993 doğumluyum. Eşme Şehit Adem Çiftci Ç.P.L çocuk gelişim mezunuyum. İlk yılımdan çok istediğim bir üniversiteyi ve bölümü kazandım. Şu anda KTÜ zihin engelliler öğretmenliğinde 3. Sınıfta okumaktayım. Yarışmanıza sadece ödül için değil toplumun engelliler konusunda farkındalığının artırılmasına bir nebze katkı sağlamak için katılmaktayım.
