M
mavibalina2012
Guest
Engellilerle ilgili kuruluşlara sitelere destek vermek amacıyla ilk başlarda canla başla katkıda bulunan ancak katkısı bir iki yazıyla sınırlı olan yazarlarımız neden başta verdikleri destekleri sonuna kadar sürdürmezler…Biz sitedeyiz ve hemen hemen her gün yeni şeyler öğreniyoruz…Engellerle ilgili yaklaşımlarımız da içeriden bakışlarımızla yaşadıklarımızla sınırlı peki dışarıdan bakanlar nelerin değişmesini isterler?...Engellilere bakış açısı dış gözlemleme ile nasıl anlatılır?...Bunları anlatacak en iyi kesim kuşkusuz ki, yazarlarımız hem kalemleri kuvvetli hem de yürekleri…Üstelik bunların bazıları da engelli…Destek bence böyle olmamalı en azından belirli sürelerde de olsa bizler için yazılar yazılmalı, önerilerde bulunulmalı…Sadece belli vakitlerde verdikleri destekler kuşkusuz ki yetersiz kalıyor…Bu ülke öyle yazarlar yetiştirdi ki, bizler onların yazdıklarını okurken büyüdük, okudukça büyüdük, büyüdükçe okuduk…Bu güzel insanlar engelliler hakkında bir iki kalem olsun karalayamazlar mı ufacık da olsa destek veremezler mi?...Onlar bilmiyorlar mı, kitaplarını herkes gibi bizlerde okuyoruz…Üstelik bu kitaplara erişimlerimiz diğer insanlardan çok daha zor iken…Neden engellileri düşünmezler, neden bizlere okuma aşkını aşılarken onlar ufacık bir desteği bile bizden esirgerler?…Elimden geldiğince kitap okumaya çalışan birisi olmama rağmen okuduğum kitaplardan engellilerle ilgili olanlar o kadar sınırlı ki, bir elin parmağını geçmez…Onların içinde çoğunluğu da psikolojik sorunlarla ilgili…Çünkü psikolojik sorunlar geneli kapsar ve görünmezler, görünmeyene karşı insanlarda merak uyanır…İnsanların tamamına yakını bu tarz sorunları yaşamaya yatkındır ve ömründe bir kez bile olsa bu sorunlarla tanışırlar…Dolayısıyla cezp edici görünmezler akıl hastaneleri, akıl hastalarının yaşamları insanları bilinmezliklere sürükler...Bununla da sınırlı kalmaz anlatılanlar, fıkralara konu olur, gösteri sanatlarında izlenme rekorları kırar…Akıl öyle bir bulmacadır ki, delilik de büyük bir parçasıdır ve aralarında pamuk ipliğine bağlı çizgi vardır…Bu çizgi bir kez kopmaya görsün yakar yıkar her yanı bu yönüyle de yazım ve sanat dünyasında ilk sırayı alır…Tüm konularda yazı yazmaya yatkın olan yazarlarımızın hiç mi aklına gelmez konusunun başkahramanının engelli olduğu kitaplar yazmak içinde sadece engelli olan engellinin dünyasına hitap eden yazılar yazmak…Oysa onlar bu tarz romanlar yazmak yerine bazen engellilere de yer verirler, “topal Ali, kör Bekir, sağır Ayşe” tarzında ki karakterleriyle…Buradaki ironi onların engelleriyle ilgili betimlemeleriyle değil yazıda geçen ufacık rolleriyle…Yani varlar ama romana işlev kazandırmıyorlar yani varlar ama yoklar…Konu kendileriyle ilgili değil ancak hayatın içindeler…Bu yazarlar ki, birçok konuda başkaldırdılar isyan bayraklarını dalgalandırdılar…Hayvan Hakları konusunda tepkilerini dile getirdiler, Şiddete Hayır dediler, Siyasette ki keşmekeşliğe tepki gösterdiler, Barış dediler, Konuşma ve Düşünce Özgürlüğü dediler…Bizlerde onlar gibi bu konulara tepki gösterdik, tüm haksızlıklara hayır dedik, ayrımcılığa son dedik, elimizden geldiğince, kalemimizin erdiğince yüreğimizdekileri yazdık …Aynı duyarlılığı onlardan da beklerdik neden aynı duyarlılığı engelliler için göstermediler?...Sadece manşet atmakla birkaç sloganla bu iş yürümez, engelliler için öykü yazılmıyor diyenler neden kalemlerine sarılmadılar neden kapılar sonuna kadar açılmışken davetsiz misafir değiller?...Biz inanıyoruz ki, bir toplumun sesi ve nefesidir yazarlarımız, sanatçılarımız…Aydınlık yarınların bekçileridir onlar…Yine biliyoruz bir ülkenin kalkınmış olması engellilerine ve yaşlılarına verilen hizmetle ölçülür…O halde ki diyoruz ki, susturulamayan yüreklerinizi bir kez de olsa bizim için konuşturun…Bir kez bile olsa…
