- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Aklımdakileri yazıya geçirmek bazen sanıldığı kadar kolay olmuyor. Sonuçta ben bir yazar değilim hele ki edebiyat eğitimi hiç almadım. İstediğim sadece hayata ve sitedeki forumlara bakarak gözlemlediğim gerçeği sizlerle paylaşmak daha doğrusu paylaşabilmek...
Böylesine çarpık bir yapı içinde engellilere gelince... Onlar da bu toplumun bir parçası. Toplumun geneli nasılsa onlar da öyleler. Birbirlerini seviyorlar mı? Çok net olarak cevabım hayır. Hani, böyle bir genelleme çok kötümser gelebilir kimilerine. Tabii ki, çok az da olsa, birbirlerine destek olan, acı ve sevinçte birleşenler var. Ama çok az.
Neden engelliler kendi aralarında birbirlerine ayrımcılık uyguluyorlar? Ya da birbirlerini sevmiyorlar? Bu kitle çok acı çekmiş ya da çeken bir kitle. Toplum engelliyi hor görüyor, aşağılıyor, dışlıyor. Bu da ister istemez çeşitli olumsuz kişilik gelişimlerine neden oluyor. Kendilerini çok ezik hissedebiliyorlar. Kompleks duyabiliyorlar. Kendilerini sevmiyorlar. Nefret etmeyi öğreniyorlar. Saldırgan ya da alıngan olabiliyorlar. Kendilerine güvenmiyorlar. Sevmenin ve sevilmenin ne demek olduğunu bilmiyorlar. Bunlar çoğaltılabilir. Bu kişilik bozuklukları bireyin tüm yaşamını etkiliyor. Bir de, bir insanın kendi kendinin farkında olabilmesi için kendini tanıması lazım. Kaç kişiye öğretiliyor kendine tanıma? Kaç engelli eğitime erişip kendini geliştirebiliyor? Eğitim alanlar ise, kendi aşını, işini, eşini bulunca engelli sorunlarıyla pek de ilgilenmiyor. Bana ne diyor. Ben kendimi kurtardım ya! Çünkü evrensel ahlak gelişimi sıfır. En büyük savaşımın kendini geliştirip insan türüne katkı yapmak olduğunu bilmiyor. Bireysellik ve bireycilik birbirine karıştırılıyor. Birey olamayan birinden özgürleşmesini ve özgürleştirmesini bekleyemezsiniz.
Sevgili Satı'nın bu cümlelerini okuduğumda açıkçası sarsılmıştım yani kendime bile itiraf edemediğim düşüncelerimi bir başkasının satırlarında okumuş olmak gerçekten çok şaşırtıcıydı. Tespit çok doğru ve hedef tam 12 den. Ben de aynılarını düşünüyorum çünkü hatta daha fazlasını bile
İnsanoğlunun benlik yapısında vardır bencil olmak ama sanırım bu durum engellilerin dünyasında daha bir fazla yaşanıyor yoksa bu denli gözüme çarpmazdı. Sadece sitede değil işyaşamında ( çalıştığım bankada oldukça fazla sayıda engelli arkadaşım var) karşılaştığım engelli arkadaşlarımda hep aynı bencillik duygusu mevcut.
En büyük engel benimki!
Ben herkesten daha çok engellendim ve daha çok haklarım olmalı!
Önce ben!
Banane diğer engellilerden!
Hep bana, hep bana yaklaşımını doğuran bu düşünce tarzı kişinin diğer engelli gruplarıyla kaynaşmasınıda bir bakıma engellemiş oluyor. Öteki olduğunu en çok kendi kendine vurgulamaktan adeta zevk alan engelli kendisini toplumdan soyutlamanın ötesinde kendi azınlık grubundanda ayrıştırmaya çalışıyor çünkü mensubu olduğu camiada başkalarının daha iyi şartlara sahip olmasından bile rahatsız. Kendisinin daha çok öneme sahip olması gerektiğini düşündüğünden ne başkalarını objektif bir gözle görebiliyor nede onlara pozitif bir bakış açısıyla yaklaşabiliyor.
Bilmiyorum aslında söylemek istediklerimi ne kadar sizlere yansıtabildim ama asıl demek istediğim şu ki ben bazen kendi engellerimi bile unuturken diğer engellenen arkadaşlarımla aramdaki camdan bölmeyi kırmaya çalıştıkça onların kendilerine olan bencilliklerini daha fazla farkediyorum ve sanırım onlar henüz kendilerini sevmeyi öğrenememişler ki toplumdaki diğer insanları sevmeyi nasıl başarabilsinler???
Böylesine çarpık bir yapı içinde engellilere gelince... Onlar da bu toplumun bir parçası. Toplumun geneli nasılsa onlar da öyleler. Birbirlerini seviyorlar mı? Çok net olarak cevabım hayır. Hani, böyle bir genelleme çok kötümser gelebilir kimilerine. Tabii ki, çok az da olsa, birbirlerine destek olan, acı ve sevinçte birleşenler var. Ama çok az.
Neden engelliler kendi aralarında birbirlerine ayrımcılık uyguluyorlar? Ya da birbirlerini sevmiyorlar? Bu kitle çok acı çekmiş ya da çeken bir kitle. Toplum engelliyi hor görüyor, aşağılıyor, dışlıyor. Bu da ister istemez çeşitli olumsuz kişilik gelişimlerine neden oluyor. Kendilerini çok ezik hissedebiliyorlar. Kompleks duyabiliyorlar. Kendilerini sevmiyorlar. Nefret etmeyi öğreniyorlar. Saldırgan ya da alıngan olabiliyorlar. Kendilerine güvenmiyorlar. Sevmenin ve sevilmenin ne demek olduğunu bilmiyorlar. Bunlar çoğaltılabilir. Bu kişilik bozuklukları bireyin tüm yaşamını etkiliyor. Bir de, bir insanın kendi kendinin farkında olabilmesi için kendini tanıması lazım. Kaç kişiye öğretiliyor kendine tanıma? Kaç engelli eğitime erişip kendini geliştirebiliyor? Eğitim alanlar ise, kendi aşını, işini, eşini bulunca engelli sorunlarıyla pek de ilgilenmiyor. Bana ne diyor. Ben kendimi kurtardım ya! Çünkü evrensel ahlak gelişimi sıfır. En büyük savaşımın kendini geliştirip insan türüne katkı yapmak olduğunu bilmiyor. Bireysellik ve bireycilik birbirine karıştırılıyor. Birey olamayan birinden özgürleşmesini ve özgürleştirmesini bekleyemezsiniz.
Sevgili Satı'nın bu cümlelerini okuduğumda açıkçası sarsılmıştım yani kendime bile itiraf edemediğim düşüncelerimi bir başkasının satırlarında okumuş olmak gerçekten çok şaşırtıcıydı. Tespit çok doğru ve hedef tam 12 den. Ben de aynılarını düşünüyorum çünkü hatta daha fazlasını bile
İnsanoğlunun benlik yapısında vardır bencil olmak ama sanırım bu durum engellilerin dünyasında daha bir fazla yaşanıyor yoksa bu denli gözüme çarpmazdı. Sadece sitede değil işyaşamında ( çalıştığım bankada oldukça fazla sayıda engelli arkadaşım var) karşılaştığım engelli arkadaşlarımda hep aynı bencillik duygusu mevcut.
En büyük engel benimki!
Ben herkesten daha çok engellendim ve daha çok haklarım olmalı!
Önce ben!
Banane diğer engellilerden!
Hep bana, hep bana yaklaşımını doğuran bu düşünce tarzı kişinin diğer engelli gruplarıyla kaynaşmasınıda bir bakıma engellemiş oluyor. Öteki olduğunu en çok kendi kendine vurgulamaktan adeta zevk alan engelli kendisini toplumdan soyutlamanın ötesinde kendi azınlık grubundanda ayrıştırmaya çalışıyor çünkü mensubu olduğu camiada başkalarının daha iyi şartlara sahip olmasından bile rahatsız. Kendisinin daha çok öneme sahip olması gerektiğini düşündüğünden ne başkalarını objektif bir gözle görebiliyor nede onlara pozitif bir bakış açısıyla yaklaşabiliyor.
Bilmiyorum aslında söylemek istediklerimi ne kadar sizlere yansıtabildim ama asıl demek istediğim şu ki ben bazen kendi engellerimi bile unuturken diğer engellenen arkadaşlarımla aramdaki camdan bölmeyi kırmaya çalıştıkça onların kendilerine olan bencilliklerini daha fazla farkediyorum ve sanırım onlar henüz kendilerini sevmeyi öğrenememişler ki toplumdaki diğer insanları sevmeyi nasıl başarabilsinler???
