- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 15
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
En büyük engel duyarsız ve etrafında olup bitenlere kayıtsız kalarak umursamaz tavırlar sergileyen hayatı sadece kendinden ibaret görende.
Bir çoğumuzun çok sıkça yaptığı bir davranışdır duyarsızlık bir takım mazeretler arkasına sığınırız bu eylemi sergilerken, fark etmedim, görmedim, bilmiyordum, vaktim yoktu gibi bazende ilgilenir gibi gözüküp etrafımızdakilere duyarlı olduğumuz izlenimini bırakmak isteriz. Bilsem yapmazmıydım, görsem ilgilenmezmiydim, ben daha sonra bu konuya bir çare bulayım, nasıl olduda fark etmedim gibi bunların tamamı mazeret ve baştan savma teknikleri olduğunu hepimiz biliyoruz.
Herbirimiz kendi hayat mücadelemiz içinde kaybolup gitmekteyiz etrafımızda olup bitenden bihaber durumda duyarsız,umursamaz,kayıtsız kalarak.
Engellilik hakkında yaşamları hakkında, zorlukları, sıkıntıları hakkında kafa bile yormak ihtiyacı duymadan sadece ve sadece kendi yaşantımızla ilgileniyoruz. Bu durumda'da ortaya çıkan tablo (Duyarsız bir toplum )
Benim gözümde engelli olan sadece bazı fonksiyonlarını yitirmiş olan değil, duyarlılığını ve bunun akabinde insanlığını yitirmiş olandır. Her uzuvu yerinde ve normal şekilde işleyip, etrafındakilere sırt dönerek herşey güllük gülistanlık gibi yaşamını sürdüren en büyük engelli değilmidir?
Şöyle bir bakma ihtiyacı görsede baksa etrafındaki olup bitene acaba baksada görebilecekmi gözleri bakıyor ama görmüyor.
Yada yürüse ihtiyacı olana doğru o ayakları gidebilecekmi ? Yürüyor o ayaklar ama sadece kendi için.
Dinlese insanların feryatlarını hak hukuk adaletli bir yaşam diyen çığlıklarını acaba duyabilecekmi?
Yaşasa hayatı sağlıklı dolu dizgin şen kahkahalarla acaba bir insana el uzattığında duyacağı mutluluğu ,huzuru duyabilecekmi?
Bana kalırsa kocaman bir hayır diyorum bu duruma çünki bu kadar duyarsız olmakla kaybediyor tüm bunları insan kisvesi altında gezerler ancak boş bir bedenden ibarettirler.
Bir çoğumuzun çok sıkça yaptığı bir davranışdır duyarsızlık bir takım mazeretler arkasına sığınırız bu eylemi sergilerken, fark etmedim, görmedim, bilmiyordum, vaktim yoktu gibi bazende ilgilenir gibi gözüküp etrafımızdakilere duyarlı olduğumuz izlenimini bırakmak isteriz. Bilsem yapmazmıydım, görsem ilgilenmezmiydim, ben daha sonra bu konuya bir çare bulayım, nasıl olduda fark etmedim gibi bunların tamamı mazeret ve baştan savma teknikleri olduğunu hepimiz biliyoruz.
Herbirimiz kendi hayat mücadelemiz içinde kaybolup gitmekteyiz etrafımızda olup bitenden bihaber durumda duyarsız,umursamaz,kayıtsız kalarak.
Engellilik hakkında yaşamları hakkında, zorlukları, sıkıntıları hakkında kafa bile yormak ihtiyacı duymadan sadece ve sadece kendi yaşantımızla ilgileniyoruz. Bu durumda'da ortaya çıkan tablo (Duyarsız bir toplum )
Benim gözümde engelli olan sadece bazı fonksiyonlarını yitirmiş olan değil, duyarlılığını ve bunun akabinde insanlığını yitirmiş olandır. Her uzuvu yerinde ve normal şekilde işleyip, etrafındakilere sırt dönerek herşey güllük gülistanlık gibi yaşamını sürdüren en büyük engelli değilmidir?
Şöyle bir bakma ihtiyacı görsede baksa etrafındaki olup bitene acaba baksada görebilecekmi gözleri bakıyor ama görmüyor.
Yada yürüse ihtiyacı olana doğru o ayakları gidebilecekmi ? Yürüyor o ayaklar ama sadece kendi için.
Dinlese insanların feryatlarını hak hukuk adaletli bir yaşam diyen çığlıklarını acaba duyabilecekmi?
Yaşasa hayatı sağlıklı dolu dizgin şen kahkahalarla acaba bir insana el uzattığında duyacağı mutluluğu ,huzuru duyabilecekmi?
Bana kalırsa kocaman bir hayır diyorum bu duruma çünki bu kadar duyarsız olmakla kaybediyor tüm bunları insan kisvesi altında gezerler ancak boş bir bedenden ibarettirler.
