Arkadaş grubumun içinde bir %80 görme engelli birde ortapedik engelli iki arkadaşım var. Bugün onlarla yaptığımız sohbet esnasında aslında engellerini çok güzel aşmış iki insan olduklarına tanık oldum.
Görme engelli olan arkadaşım facebook adresimi istedi biran duraksadım nasıl bakıp orada paylaşılanları görebilecekti ama okadar öz güveni gelişmiş ki engeliyle okadar barışıkki çocuklara açtırıyorum takip edebildiğim kadar ediyorum hatta bu konuda çokda tepkiler alıyorum cep telefonuma bile bakışım insanları şaşırtıyor ama kimin umurunda diyerek bir kahkaha attı.Bu beni çok mutlu etti çünkü hiç kimsenin ona bakış açısı önemli değil sadece kendini nasıl mutlu edeceği ve kendini nasıl iyi hissedeceği önemli işte tamda görmek istediğim buydu kendine güvenen herşeye rağmen topluma sen dur bu benim hayatım diyebilen engelliler.
Konu konuyu açtı evde bakım maaşında tutunda engellilere özürlü denmesine kadar geldi ortapedik engelli olan arkadaşım ne fark eder bana ha engelli demişler ha özürlü ben özürümü çoktan aştım diye bir cümle kullandı. Kendi kendime düşündüm aslında kelimeler çok önemli olmasına rağmen bukadar rahat ve bukadar umursamaz olmasına sebep neydi. Biran sormak istedim dilimin ucuna geldi geldi gitti fakat ortam oldukca kalabalık 12 veya 13 civarı bir gruptuk soramadım. Ama ilk fırsatta bunu onun ağzından dinlemek istiyorum. Hayata böylesi sarılıp engeliyle bu şartlarda bu bilinçteki bir toplumda nasıl bukadar mutlu olmayı başarmış. Bunu başarırken neler yaşamış zorlukları hüzünleri neler olmuş ilk fırsatta bunları birinci ağızdan dinlemek istiyorum. Dinleyelimki nerelerde zarar verip nerelerde kolaylık sağlamışız yada hangi davranışımızla kırmışız kalpleri ve hangi duyarsızlıklarımız bazen hayattan bezdirmiş.
Peki ya sizleri neler üzüp kırdı. Neler yeter artık bıktım dedirtti belkide isyana sebep verdi. Neler engelinizi kabullenmenize yardımcı oldu?
Öğrenmek bilinçlenmek adına atılan ilk adımlardır.
Bilinçli bir toplum olabilmek dileğiyle
Görme engelli olan arkadaşım facebook adresimi istedi biran duraksadım nasıl bakıp orada paylaşılanları görebilecekti ama okadar öz güveni gelişmiş ki engeliyle okadar barışıkki çocuklara açtırıyorum takip edebildiğim kadar ediyorum hatta bu konuda çokda tepkiler alıyorum cep telefonuma bile bakışım insanları şaşırtıyor ama kimin umurunda diyerek bir kahkaha attı.Bu beni çok mutlu etti çünkü hiç kimsenin ona bakış açısı önemli değil sadece kendini nasıl mutlu edeceği ve kendini nasıl iyi hissedeceği önemli işte tamda görmek istediğim buydu kendine güvenen herşeye rağmen topluma sen dur bu benim hayatım diyebilen engelliler.
Konu konuyu açtı evde bakım maaşında tutunda engellilere özürlü denmesine kadar geldi ortapedik engelli olan arkadaşım ne fark eder bana ha engelli demişler ha özürlü ben özürümü çoktan aştım diye bir cümle kullandı. Kendi kendime düşündüm aslında kelimeler çok önemli olmasına rağmen bukadar rahat ve bukadar umursamaz olmasına sebep neydi. Biran sormak istedim dilimin ucuna geldi geldi gitti fakat ortam oldukca kalabalık 12 veya 13 civarı bir gruptuk soramadım. Ama ilk fırsatta bunu onun ağzından dinlemek istiyorum. Hayata böylesi sarılıp engeliyle bu şartlarda bu bilinçteki bir toplumda nasıl bukadar mutlu olmayı başarmış. Bunu başarırken neler yaşamış zorlukları hüzünleri neler olmuş ilk fırsatta bunları birinci ağızdan dinlemek istiyorum. Dinleyelimki nerelerde zarar verip nerelerde kolaylık sağlamışız yada hangi davranışımızla kırmışız kalpleri ve hangi duyarsızlıklarımız bazen hayattan bezdirmiş.
Peki ya sizleri neler üzüp kırdı. Neler yeter artık bıktım dedirtti belkide isyana sebep verdi. Neler engelinizi kabullenmenize yardımcı oldu?
Öğrenmek bilinçlenmek adına atılan ilk adımlardır.
Bilinçli bir toplum olabilmek dileğiyle
