- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Engelli olmak,
Engellilik doğuştan değilde sonradan, aniden oluşmuşsa belirli bir zaman içinde bu durumu sindirmek, kabul etmek ve bununla yaşama devam etmeye çalışmak engellenme süreciyle başa çıkabilmek kolay mıdır?
Engellilik bireysel bir sorun olmaktan çok toplumsal bir sorun olarak algılanmalıdır vs vs diye başlayıp sonrasında devletin bizzat kendisinden elini eteğini çekmeye başladığı döneme verilen isim demek daha uygun olmaz mı?
Sonradan engelli olmamasını hala tüm kalbimle dilediğim, bunun için yaşanan tüm bürokratik işlemlere karşı amansız bir savaş verdiğim, hayatımın en anlamsız belki de aşırı anlamlı, bir o kadar karmaşık, taşıyabileceğimden çok daha fazla zor, üzücü döneminde içimdekileri nasıl yazıya dökebileceğimi bile bilmeden yazmaya başladım. Beynimde öyle çok yeni düşünce oluştu ki birbiri ardına yanıtını bulamadığım sorulara kendimce yanıt aramaktan yorgun düştüm ama buradayım. Daha düne kadar bu sitenin bir üyesi olduğumu ve tabii ki kendiminde engelli bir vatandaş olduğumdan hareketle herkese elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışıyorum ama bir anda farkettim ki aslında bizler, bu siteye giren, okuyan, yazan, düşünce üreten, paylaşan hiç birimiz engelli değiliz!!!
Gerçek engelli olmak farklı bir şey. Yaşamsal faaliyetlerini bile tek başına devam ettiremeyecek kadar hasta olmak , bakıma muhtaç olmak ve en ufak zorunlu ihtiyacını bile giderebilmek adına yardıma muhtaç olmakmış asıl engellilik! Tabii ki hepimizin bir sürü sorunu var. Her üyenin farklı engelleniş şekli var ve bizler bir şekilde engellenmiş olsak da fiziken, ruhen sapasağlam insanlarız. Yazılanları okuyabiliyor, yazabiliyor ve en azından kendi ihtiyaçlarımızı kendi başımıza karşılayabilecek kadar kendimize yetebiliyoruz.
Yıllar önce yine bu sitede tanımaktan mutluluk duyduğum, çok özel bir kızçocuğuna sahip fedakar bir anne bana şöyle demişti;
'' Sen hiç yüzüne konan bir sineği bile uzaklaştıramayacak kadar güçsüz, yardıma muhtaç ve bensiz nefes alamayacak bir engelli evlada sahip olmak ne demektir bilir misin? '' O gün ve sonrasında hep bu soru beynimde yankılanıp durmuştu ve onun yaşadığı tüm acıyı bedenimin her bir hücresinde hissetmiştim ama zaman unutturuyor herşeyi bazen kim olduğunu bile hatırlayamıyor insan.
Bu günlerde yatağa bağımlı olmaması için, işten arta kalan tüm zamanımı feda ettiğim kızkardeşimi gördükçe işte diyorum hayattan gerçekten engellenmek böyle bir şey
İnsanın yüzüne konan sineği bile uzaklaştıramamasına seyirci kalmak inanılmaz korkunç bir duygu
Bu bir süreç ve tabii ki geçecek her şeyin en iyi ilacı zaman ama zor gerçekten dayanılması, katlanılması oldukça zor bir süreç. Umutlarım varolduğu sürece sonuna kadar onun ayağa kalkması için elimden geleni yapıyorum ama bazen yanlış nerede? Engelliyi engelleriyle başbaşa bırakan devlette mi yoksa engelleriyle bir başına savaş veren çekirdek ailede mi yada engellinin kendi engelini aşmayı bir yana bırakacak kadar ümitsiz olmasında mı?
Engellilik doğuştan değilde sonradan, aniden oluşmuşsa belirli bir zaman içinde bu durumu sindirmek, kabul etmek ve bununla yaşama devam etmeye çalışmak engellenme süreciyle başa çıkabilmek kolay mıdır?
Engellilik bireysel bir sorun olmaktan çok toplumsal bir sorun olarak algılanmalıdır vs vs diye başlayıp sonrasında devletin bizzat kendisinden elini eteğini çekmeye başladığı döneme verilen isim demek daha uygun olmaz mı?
Sonradan engelli olmamasını hala tüm kalbimle dilediğim, bunun için yaşanan tüm bürokratik işlemlere karşı amansız bir savaş verdiğim, hayatımın en anlamsız belki de aşırı anlamlı, bir o kadar karmaşık, taşıyabileceğimden çok daha fazla zor, üzücü döneminde içimdekileri nasıl yazıya dökebileceğimi bile bilmeden yazmaya başladım. Beynimde öyle çok yeni düşünce oluştu ki birbiri ardına yanıtını bulamadığım sorulara kendimce yanıt aramaktan yorgun düştüm ama buradayım. Daha düne kadar bu sitenin bir üyesi olduğumu ve tabii ki kendiminde engelli bir vatandaş olduğumdan hareketle herkese elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışıyorum ama bir anda farkettim ki aslında bizler, bu siteye giren, okuyan, yazan, düşünce üreten, paylaşan hiç birimiz engelli değiliz!!!
Gerçek engelli olmak farklı bir şey. Yaşamsal faaliyetlerini bile tek başına devam ettiremeyecek kadar hasta olmak , bakıma muhtaç olmak ve en ufak zorunlu ihtiyacını bile giderebilmek adına yardıma muhtaç olmakmış asıl engellilik! Tabii ki hepimizin bir sürü sorunu var. Her üyenin farklı engelleniş şekli var ve bizler bir şekilde engellenmiş olsak da fiziken, ruhen sapasağlam insanlarız. Yazılanları okuyabiliyor, yazabiliyor ve en azından kendi ihtiyaçlarımızı kendi başımıza karşılayabilecek kadar kendimize yetebiliyoruz.
Yıllar önce yine bu sitede tanımaktan mutluluk duyduğum, çok özel bir kızçocuğuna sahip fedakar bir anne bana şöyle demişti;
'' Sen hiç yüzüne konan bir sineği bile uzaklaştıramayacak kadar güçsüz, yardıma muhtaç ve bensiz nefes alamayacak bir engelli evlada sahip olmak ne demektir bilir misin? '' O gün ve sonrasında hep bu soru beynimde yankılanıp durmuştu ve onun yaşadığı tüm acıyı bedenimin her bir hücresinde hissetmiştim ama zaman unutturuyor herşeyi bazen kim olduğunu bile hatırlayamıyor insan.
Bu günlerde yatağa bağımlı olmaması için, işten arta kalan tüm zamanımı feda ettiğim kızkardeşimi gördükçe işte diyorum hayattan gerçekten engellenmek böyle bir şey
İnsanın yüzüne konan sineği bile uzaklaştıramamasına seyirci kalmak inanılmaz korkunç bir duygu Bu bir süreç ve tabii ki geçecek her şeyin en iyi ilacı zaman ama zor gerçekten dayanılması, katlanılması oldukça zor bir süreç. Umutlarım varolduğu sürece sonuna kadar onun ayağa kalkması için elimden geleni yapıyorum ama bazen yanlış nerede? Engelliyi engelleriyle başbaşa bırakan devlette mi yoksa engelleriyle bir başına savaş veren çekirdek ailede mi yada engellinin kendi engelini aşmayı bir yana bırakacak kadar ümitsiz olmasında mı?
