- Katılım
- Ocak 9, 2012
- Mesajlar
- 4
- Tepkime Puanı
- 0
- Puanları
- 0
Kader bir kere engel olmasın yaşamınıza sürekli olarak engellerden oluştuğunu daha ilk günden başlayarak anlıyorsunuz. Daha önce sadece televizyonlarda ve arkadaşlarımdan duyduğum engelli kelimesini bir trafik kazasında tanıdım. Kader bana hayattın tanımam gereken farklı yüzleri olduğunu gösterdi. Allaha şükürler olsun ki yaşıyorum. Kader diye adlandırdığım trafik kazasında arabanın içinde tek olmam ve ailemin olmaması, yürüme engelli olarak kurtulmuş olmam yeterince şükretmek için neden oluşturuyor. Kaza yaptıktan sonra artık engelli olduğumu hastanede öğrendim. Ve ilk defa karşılaştığım bir kelimenin anlamının hayatımı bu kadar etkileyeceğini bilmiyordum.
Kaza sonrasında evde uzun süre yatılı olduğumdan engelli olmanın zorlukları hakkında bilgi sahibi değildim. Ne zamanki topluma karışmak, biraz gezmek veya işe gitmek için evimdeki kapıda ki kapıdan dışarıya çıkmaya başladım sorunlar asıl o zaman başladı. O güne kadar hiç düşünmeden inip çıktığım merdivenler artık dış dünya ile aramda engel vazifesi görmeye başladı. İnsan yaşamayınca anlayamıyor. Bir merdivenin size düşman olduğunu sadece o durumda algılayabiliyorsunuz. Her basamağın önemini ve zorluğunu daha ilk günden öğrenmiş oldum. Tekerlekli sandalyemin katlanmadan indirilebileceği bir yer olmadığı için arkadaşlarımın veya ailemin kucağında aşağı kadar indiriliyordum. İlk günün daha ilk dakikalarında engelli kelimesinin anlamını öğrenmeye başlamıştım. Merdiven engeli geçildikten sonra sırada kaldırımların girintili çıkıntılı engebesi geldi. Sonrasında da arabama binemediğim için binmek istediğim toplu ulaşım araçları fakat ikisi de engelli olmamı fırsat bilen eski düşmanlar gibi geçit vermiyorlardı. Düşündüm. Sağlıklı iken hiç önemsemeden her gün yaptığımız işler toplumdaki engellileri hiçe sayarak yapılmıştı.
Bir yerden başlanması gerektiğini düşünerek önce kendi binama bir tekerlekli sandalye yolu yaptım sonrada kaldırımlardaki düzeltmeleri belediyeye yaptırdım. Belediyede fizikken sağlıklı olduğum zamanlarda kurduğum ilişkileri kullandığım için normal bir engellinin yapabileceğinden hızlı sonuç aldım. Eğer engelli doğmuş olsaydım bu iki değişikliği yapabileceğimi sanmıyorum. Bu iki değişiklik bile topluma açılmamı kolaylaştırdı. Kendime güvenim yeniden geldi ve hayatta artık engelli olduğum gerçeğini kabul etmeye başladım. Eski işime engelliler kadrosundan devam ettim. Bu konuda sanıyorum çoğu arkadaşımızdan şanslı durumdayım. Yalnız toplu taşıma araçlarını halen kullanamıyor olmak zoruma giden en büyük etkenlerden. Arabamı satıp yerine kullanabileceğim bir engelli araç alamadığım için beni sürekli ailem yada arkadaşlarım işe bırakıyor. Kendimi bu konuda onlara sığınmış hissetmek acı veriyor. Avrupa standartlarının sürekli olarak konuşulduğu ülkemizde toplu taşıma araçlarının engelliler için bir işkenceye çevrilmiş olması, yeni kurulan metrobüs’ün bile bizi hiç düşünülmeden tasarlanması zaten hayatının çoğunu toplumsal engeller içinde geçiren engelliler olarak bizi daha da yıpratmıştır. Avrupa birliğinin yaptığı istatistiklerde her 6 kişiden birinin engelli olduğunu varsayarsak toplumun tamamı için düşünülen bir hizmetin %17 lik kısmına hiç hitap etmemesi ve kullanamaması çok garip.
Engelleri bir kenara bırakırsak anlatmak istediğim fizikken sağlıklı durumda iken bizlerin günlük hayatlarında hiçbir değeri olmayan bazı nesnelerin engelli olmamız durumunda önem kazandığını, engelli olmanın dünyanın sonu değil sadece hayattaki asıl zorlukları görmek için bir araç olduğunu, HER İNSANIN GÜNÜN BİRİNDE ENGELLİ OLABİLECEĞİNİ, yakınınızdaki engelliler için yapabileceğiniz en ufak yardımın onların hayatında büyük bir yankı bulduğunu anlamış oldum. Kaza sonrasında küstüğüm hayata çevrem ve özellikle sonradan tanıştığım hayat dolu engelli arkadaşlarım sayesinde tekrar bağlandım. Umarım bu yazımı okuyarak engelli olmanın hayatın sonu olduğunu düşünenler sonunda benim gibi bu durumu normal karşılayarak kabul edeceklerdir.
Kaza sonrasında evde uzun süre yatılı olduğumdan engelli olmanın zorlukları hakkında bilgi sahibi değildim. Ne zamanki topluma karışmak, biraz gezmek veya işe gitmek için evimdeki kapıda ki kapıdan dışarıya çıkmaya başladım sorunlar asıl o zaman başladı. O güne kadar hiç düşünmeden inip çıktığım merdivenler artık dış dünya ile aramda engel vazifesi görmeye başladı. İnsan yaşamayınca anlayamıyor. Bir merdivenin size düşman olduğunu sadece o durumda algılayabiliyorsunuz. Her basamağın önemini ve zorluğunu daha ilk günden öğrenmiş oldum. Tekerlekli sandalyemin katlanmadan indirilebileceği bir yer olmadığı için arkadaşlarımın veya ailemin kucağında aşağı kadar indiriliyordum. İlk günün daha ilk dakikalarında engelli kelimesinin anlamını öğrenmeye başlamıştım. Merdiven engeli geçildikten sonra sırada kaldırımların girintili çıkıntılı engebesi geldi. Sonrasında da arabama binemediğim için binmek istediğim toplu ulaşım araçları fakat ikisi de engelli olmamı fırsat bilen eski düşmanlar gibi geçit vermiyorlardı. Düşündüm. Sağlıklı iken hiç önemsemeden her gün yaptığımız işler toplumdaki engellileri hiçe sayarak yapılmıştı.
Bir yerden başlanması gerektiğini düşünerek önce kendi binama bir tekerlekli sandalye yolu yaptım sonrada kaldırımlardaki düzeltmeleri belediyeye yaptırdım. Belediyede fizikken sağlıklı olduğum zamanlarda kurduğum ilişkileri kullandığım için normal bir engellinin yapabileceğinden hızlı sonuç aldım. Eğer engelli doğmuş olsaydım bu iki değişikliği yapabileceğimi sanmıyorum. Bu iki değişiklik bile topluma açılmamı kolaylaştırdı. Kendime güvenim yeniden geldi ve hayatta artık engelli olduğum gerçeğini kabul etmeye başladım. Eski işime engelliler kadrosundan devam ettim. Bu konuda sanıyorum çoğu arkadaşımızdan şanslı durumdayım. Yalnız toplu taşıma araçlarını halen kullanamıyor olmak zoruma giden en büyük etkenlerden. Arabamı satıp yerine kullanabileceğim bir engelli araç alamadığım için beni sürekli ailem yada arkadaşlarım işe bırakıyor. Kendimi bu konuda onlara sığınmış hissetmek acı veriyor. Avrupa standartlarının sürekli olarak konuşulduğu ülkemizde toplu taşıma araçlarının engelliler için bir işkenceye çevrilmiş olması, yeni kurulan metrobüs’ün bile bizi hiç düşünülmeden tasarlanması zaten hayatının çoğunu toplumsal engeller içinde geçiren engelliler olarak bizi daha da yıpratmıştır. Avrupa birliğinin yaptığı istatistiklerde her 6 kişiden birinin engelli olduğunu varsayarsak toplumun tamamı için düşünülen bir hizmetin %17 lik kısmına hiç hitap etmemesi ve kullanamaması çok garip.
Engelleri bir kenara bırakırsak anlatmak istediğim fizikken sağlıklı durumda iken bizlerin günlük hayatlarında hiçbir değeri olmayan bazı nesnelerin engelli olmamız durumunda önem kazandığını, engelli olmanın dünyanın sonu değil sadece hayattaki asıl zorlukları görmek için bir araç olduğunu, HER İNSANIN GÜNÜN BİRİNDE ENGELLİ OLABİLECEĞİNİ, yakınınızdaki engelliler için yapabileceğiniz en ufak yardımın onların hayatında büyük bir yankı bulduğunu anlamış oldum. Kaza sonrasında küstüğüm hayata çevrem ve özellikle sonradan tanıştığım hayat dolu engelli arkadaşlarım sayesinde tekrar bağlandım. Umarım bu yazımı okuyarak engelli olmanın hayatın sonu olduğunu düşünenler sonunda benim gibi bu durumu normal karşılayarak kabul edeceklerdir.
