- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 15
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Evlat sahibi olmak hayattaki en büyük mutluluklardan birtanesi olduğu inkar edilemez bir gerçektir. Çocuğumuz olacağını öğrendiğimiz an çok farklı düşüncelere bürünmemiz kaçınılmaz, onun geleceği eğitimi sağlığı hakkında bir çok düşünceler oluşur kafamızda, herşey çocuğumuz için çok güzel olsun isteriz.
Peki çocuğumuzun engelli doğacağını öğrendiğimiz anki düşüncelerimiz nelerdir? Daha doğmamış evladımızdan vazgeçebilme ihtimalimiz nedir? Engelli olduğu için kabullenemeyip onun bizim bir parçamız olduğunu unutma ve hayatına son verme ihtimalimiz nedir? Yada tam tersi bu benim evladım diyerek engeline rağmen dünyaya getirmek mi daha doğrudur?
Bu konuda eminim herkezin farklı düşünceleri vardır. Ben kendi adıma düşüncelerimi paylaşmak istedim.
Engelli bir çocuğum olacağını öğrendiğim an sanki hayat benim için duracakmış gibi hissederdim. Benim canım, benim evladım hayatı boyunca sağlık sorunlarıyla uğraşacak diye üzüntümden kahrolurdum. Belki bir müddet hayata küser kendimi suçlar ne yaptımda başıma böyle bir durum geldi diye sorgular dururdum. Cevaplarını bulamadığım sorular içinde kabus gibi günler geçirirdim. Ama evladımın sevgisiyle bu durumu üzerimden atabilmeyi ve çocuğuma her ne olursa olsun sahip çıkmayı başarabileceğime kendimi ikna ederdim. Asla canına kıymayı düşünmezdim o benim bir parçamdı engellide olsa çocuğumdu hiç bir sorunu olmadan doğan milyonlarca çocuk sonradan herhangi bir durumdan dolayı engelli olabileceğine kendimi ikna eder her ne olursa olosun çocuğumu kucağıma almak isterdim.
Belki engelli doğan çocuklarımıza seçim yapma şansı sunulabilseydi hiç doğmamış olmayı tercih edenlerin sayısı'nın hiçte azımsanamayacak boyutta olduğunu düşünüyorum. Hayatlarının her evresinde yaşadıkları büyük sorunlar yüzünden doğmamış olmayı tercih edebilirlerdi. Ama bu hayattta neyin garantisi var hangimizin sağlıklı yaşayıp ölmeye garantimiz var. Her an başımıza olmadık bir şey gelme ihtimali okadar yüksek'ki bu durum ne çocuk dinliyor nede yetişkin geldimi hiç fark etmeksizin geliyor. İşte neyin nezaman olacağını bilmediğimiz bu belirsizlik içinde ben engelli doğacağını bilsemde çocuğumu aldırarak onun canına kıymazdım/kıyamazdım.
Peki çocuğumuzun engelli doğacağını öğrendiğimiz anki düşüncelerimiz nelerdir? Daha doğmamış evladımızdan vazgeçebilme ihtimalimiz nedir? Engelli olduğu için kabullenemeyip onun bizim bir parçamız olduğunu unutma ve hayatına son verme ihtimalimiz nedir? Yada tam tersi bu benim evladım diyerek engeline rağmen dünyaya getirmek mi daha doğrudur?
Bu konuda eminim herkezin farklı düşünceleri vardır. Ben kendi adıma düşüncelerimi paylaşmak istedim.
Engelli bir çocuğum olacağını öğrendiğim an sanki hayat benim için duracakmış gibi hissederdim. Benim canım, benim evladım hayatı boyunca sağlık sorunlarıyla uğraşacak diye üzüntümden kahrolurdum. Belki bir müddet hayata küser kendimi suçlar ne yaptımda başıma böyle bir durum geldi diye sorgular dururdum. Cevaplarını bulamadığım sorular içinde kabus gibi günler geçirirdim. Ama evladımın sevgisiyle bu durumu üzerimden atabilmeyi ve çocuğuma her ne olursa olsun sahip çıkmayı başarabileceğime kendimi ikna ederdim. Asla canına kıymayı düşünmezdim o benim bir parçamdı engellide olsa çocuğumdu hiç bir sorunu olmadan doğan milyonlarca çocuk sonradan herhangi bir durumdan dolayı engelli olabileceğine kendimi ikna eder her ne olursa olosun çocuğumu kucağıma almak isterdim.
Belki engelli doğan çocuklarımıza seçim yapma şansı sunulabilseydi hiç doğmamış olmayı tercih edenlerin sayısı'nın hiçte azımsanamayacak boyutta olduğunu düşünüyorum. Hayatlarının her evresinde yaşadıkları büyük sorunlar yüzünden doğmamış olmayı tercih edebilirlerdi. Ama bu hayattta neyin garantisi var hangimizin sağlıklı yaşayıp ölmeye garantimiz var. Her an başımıza olmadık bir şey gelme ihtimali okadar yüksek'ki bu durum ne çocuk dinliyor nede yetişkin geldimi hiç fark etmeksizin geliyor. İşte neyin nezaman olacağını bilmediğimiz bu belirsizlik içinde ben engelli doğacağını bilsemde çocuğumu aldırarak onun canına kıymazdım/kıyamazdım.
