- Katılım
- Kas 9, 2010
- Mesajlar
- 16,299
- Tepkime Puanı
- 15
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Her insanın hayatında iyi olduğu kadar kötü anlarıda vardır. Önemli ve hakiki olan bu kötü durumlarada tam bir sukunet ve sabırla karşılayarak inancını ve dayanma gücünü yitirmemesidir. Hepimiz bilirizki hayat herzaman inişli çıkışlı engebeleri aşılması zor bir yoldur. dayananlar ve çabalayanlar bir şekilde bu zor yolu aşar kendini hayatın akışına bırakarak hedefleri olmayanlarımız ise yolda kalır.
Bu aşılması zor ve bir okadarda meşakkatli yolda engelli insanlar çok daha fazla zorlanmaktadır. Eğerki bu yolda kendi kendilerini sorgulamaya'da başlarlarsa ( Neden ben, ne yaptımda başıma bunlar geldi, benim günahım neydi vs..) işte ozaman asıl zorluklar başlar. kendi kendine bir iç hesaplaşmaya dönüşerek psikolojik olarakda bir çöküşe sebeb olur.
Her zorluğun bir mükafatı olduğunu düşünürsek sabır ve tam bir inançla buna yoğunlaşırsak bana kalırsa bu beyin ve ruh karmaşasından çok daha çabuk sıyrılıp neden ben yerine ben ne yapabilirim ve ne yapmalıyımlar başlayacağından hiç şüphem yok.
İster istemez bozulan psikolojimizi daha kolay toparlayıp engelimizin boyutuna göre hayatı nasıl idame ettireceğimize yoğunlaşabiliriz.
Bir çok engelli insanlarımız ve bunun yanı sıra türlü hastalıklardan muzdarip insanlarımızda hatta ve hatta hiç bir engeli olmayanlarımızda zaman zaman bu karmaşık ruh hallerine bürüne biliyoruz. İç dünyamızda fırtınalar kopara biliyoruz. Peki bu kopardığımız fırtınaların ve yaşadığımız kaosun bize bir faydası oluyormu? Sadece bizi yıpratmaktan başka bir işe yarıyormu? Ben buna kocaman bir HAYIR diye cevap vermek istiyorum.
Biliyorumki tüm bunlar engelli/engelsiz ayırt etmeden tüm insanların sadece daha çok huzursuzluk, daha çok üzüntü ve daha çok zorluk yaşaması anlamına geliyor. Bu bağlamda huzurlu ve sakin bir yaşam için zorluklar karşısında sabrımızı ve sukunetimizi yitirmeden daima güçlü olarak durmak zorunda olduğumuzu düşünüyorum.
Eğer bu sabrı direnme gücünü ve umudu yitirmezsek aşamayacağımız sorun üstesinden gelemiyeceğimiz zorluk kalmayacakdır.
Bu aşılması zor ve bir okadarda meşakkatli yolda engelli insanlar çok daha fazla zorlanmaktadır. Eğerki bu yolda kendi kendilerini sorgulamaya'da başlarlarsa ( Neden ben, ne yaptımda başıma bunlar geldi, benim günahım neydi vs..) işte ozaman asıl zorluklar başlar. kendi kendine bir iç hesaplaşmaya dönüşerek psikolojik olarakda bir çöküşe sebeb olur.
Her zorluğun bir mükafatı olduğunu düşünürsek sabır ve tam bir inançla buna yoğunlaşırsak bana kalırsa bu beyin ve ruh karmaşasından çok daha çabuk sıyrılıp neden ben yerine ben ne yapabilirim ve ne yapmalıyımlar başlayacağından hiç şüphem yok.
İster istemez bozulan psikolojimizi daha kolay toparlayıp engelimizin boyutuna göre hayatı nasıl idame ettireceğimize yoğunlaşabiliriz.
Bir çok engelli insanlarımız ve bunun yanı sıra türlü hastalıklardan muzdarip insanlarımızda hatta ve hatta hiç bir engeli olmayanlarımızda zaman zaman bu karmaşık ruh hallerine bürüne biliyoruz. İç dünyamızda fırtınalar kopara biliyoruz. Peki bu kopardığımız fırtınaların ve yaşadığımız kaosun bize bir faydası oluyormu? Sadece bizi yıpratmaktan başka bir işe yarıyormu? Ben buna kocaman bir HAYIR diye cevap vermek istiyorum.
Biliyorumki tüm bunlar engelli/engelsiz ayırt etmeden tüm insanların sadece daha çok huzursuzluk, daha çok üzüntü ve daha çok zorluk yaşaması anlamına geliyor. Bu bağlamda huzurlu ve sakin bir yaşam için zorluklar karşısında sabrımızı ve sukunetimizi yitirmeden daima güçlü olarak durmak zorunda olduğumuzu düşünüyorum.
Eğer bu sabrı direnme gücünü ve umudu yitirmezsek aşamayacağımız sorun üstesinden gelemiyeceğimiz zorluk kalmayacakdır.
