Engelliler, engelli yakinlari, engelli dostlari, engel koyucular

Biz engelliyiz,kimimiz doğuştan kimimiz sonradan engelli olduk…Hiç kimse engelli olmayı kuşkusuz ki, istemez…Çünkü yıllarca bu günlerimize gelmek için mücadele verdik, çaba sarf ettik…Engellendik, verilen haklarımız gözümüzün içine baka baka gasp edildi…Umutlarımız vardı, gün geldi ki yerle bir edildi...Kimi zaman mimari engeller, kimi zaman hukuki engeller vb. engeller bizim içimizde olan ışıkları da silip süpürdü…Ama yaşam hızla akıp gidiyordu, her şeye rağmen güneş eşit olmasa da bizler içinde doğuyordu…

Biz engellilerin yaşam sınavı çetin ve zorluydu…Gün geldi ki, en sevdiğimiz insanların bile bizi anlamamasından dem vurduk için için de kahrolduk…Bunları hepimiz yaşadık ve yaşadıklarımız bize ders olmalıyken acımızı bazen diğerlerinden çıkarmaya başladık, öfkelerimize yenik düştük…Toplu mücadele vermemiz gerekirken yerde herkes kendi kabuğuna çekilerek ayrı ayrı mücadele vermeye kalkıştı…Kimimiz diğerimizin yaptığı en küçük bir hatayı büyütüp umman yaptık, kabuk bağlamış yaralarımızı nasırlaştırdık…Birbirimizi eleştirmedik, eleştiri dozunda ve amacında yapılırsa insanları büyütürdü biz daha kötüsünü yaptık birbirimize savaş açtık birlik olmamız yerlerde küçük küçük gruplara ayrılarak kutuplaştık…Artık bırakın diğerlerine tahammül etmeyi birbirimize bile tahammülsüz kaldık…Eleştirilerimizde olduğu kadar beğenilerimizde de abarttık…İnsanların birbirini beğenmesi iltifat etmesi güzel ama beğenisini ayyuka çıkarması hiç hoş değildi...Genel olması gerekenler özel olduklarında yani kişiselleştiklerinde amacını yitirirler halbuki…Oysa ortak amaçlarımız olmalıydı eğer yarınlara ulaşacak isek bugünden iyi bir zemin hazırlamalıydık…Bu kavgalar bizleri bir yerlere taşımaz iken neyin mücadelesini verecektik…Eğer özgürlük mücadelesi vereceksek önce içimizde barışı sağlamalıydık…Yani hatalarımızı kusurlarımızı teşhir etmek yerine silebilmeliydik…Yaklaşımlarımızda ne kadar dostane olursak kazanma şansımız o kadar artardı…Eleştirmek fikrini söylemekti, fikirler farklı bile olsa tahammül göstermekti ancak hodri meydan tarzında değil bu şekilde olmamalıydı söyleyeceklerimiz…Biz engelliydik ve mücadelemiz bizi engelleyenlere karşı olduğu sürece kazanırdık…Biz mücadelemizde iç çatışmalarımız yüzünden yol alamadık çünkü birlik olup beraberce davamızı sürdüremedik bu yüzden de yol kat edemedik…Biz de sınandık biz de denendik bazen omuzlarımıza yüklenen ağırlıkları taşıyamaz hale geldik…Bu kadar mücadele nasıl ki sağlıklı insanları bile yıpratıyorsa bir de bizim psikolojimizi düşünün…Sadece bizleri değil tüm insanları yargılamadan önce bir kez olsun dinleme nezaketini gösterin, dinlemek de bir haktır bu hakkınızı cömertçe kullanın…Ne kadar fazla insan dinlerseniz o kadar fazla büyürsünüz… Hayatta adım atabilmek için hiçbir zaman vakit geç değildir kaldığımız yerden daha inançla daha azimle yolumuza devam etmemiz için hala vaktimiz var ve günler hızla gelip geçerken kaybettiklerimizi kazanca dönüştürebiliriz…Hepimiz de bunu isterken aydınlık yarınlar için adımlarımızı bu sefer daha kararlı atmalıyız…Yarınlar hepimiz için…​

ne engelimiz vardı ne de engelli yakınımız ancak biz engelliyi yakınımız bildik gece gündüz hizmet etmekten zevk aldık…Vaktimiz çok değildi ama bir bölümünü de engelli dostlarımızla paylaştık, anlamaya çalıştık onların yerinde olsak ne yapardık diye sorguladık…Belki zaman zaman hata da yaptık ama hatalarımız bilinçli değildi…Biz insanları sevdik, engelli oldukları için değil sadece insan oldukları için onların mücadelesine gönülden destek verdik…Eğer bir insan hayatında bir şeylerden mahrum kalmışsa veya bırakılmışsa ona yardım elini uzatmak insanlık görevi olmalıydı…Biz vaktimizi değersiz şeylerle kaybetmek yerine engelli dostlarımıza yardım elimizi uzattık…Yeri geldi engelliyi destekledik yeri geldi şiddete hayır dedik yeri geldi cinayetler son bulmalı dedik...Biz doğruların yanında olmayı seçtik…İnsanlık nerede ise bizlerde oradaydık…Biz engelliler için yapılanları az bulduk haksızlara da dur demek için yola koyulduk…Sesimizi duyurmaya çalıştık…Tek yürekte milyonların sesi olduk…Yapacaklarımız hala bitmedi…

Sizinle bir olamadık o yüzden biz sizinle biz olamadık…Adımız engel koyucu…Cinsimiz yok her an her yerde karşınıza çıkabiliriz…Kimi yerde önünüze kaldırımlar ekledik, kimi yerde üst geçit yapıp merdivenlerde yürüttük hatta uzun uzun nasıl çıkılır bu merdivenler diye seyrettirdik…Görevimizi tamamladığımızda çukurlar açtık önünüze kapatmadan da bıraktık…Her an ensenizdeydik her an varlığımızı hissettirdik…Bazen engelli olduğunuza karar verdik eğer engelli olarak işe girecekseniz sen sağlamsın dedik…Sizin için kartlar düzenledik otobüslere bindirmedik, tiyatrolar ücretsiz dedik ama iç mekanları size uygun değildi oyunları seyrettiremedik, keyfinizce yemek yedirtemedik…Hep engelledik hep engelledik…Sonra da engelliler şöyledir böyle olur diye mizansel düzenledik…

Bu dünyada var oluş amacımız insanlara hizmet etmek olmalı…İnsanlığa hizmet etmenin en iyi yolu da fiziksel, ekonomik, sosyal açıdan bizden daha zayıf insanlara destek vermekle gerçekleşir...Destek bir insanı topluma kazandırmaktır…Kazandıranın amacı kazanmak olmasa da hiçbir iyilik karşılıksız kalmaz…Bu bir evren kanunudur insanlar aldıkları kadarını verirler ancak verdiklerinden kat be kat fazlasını alırlar…Bu dünya hepimizin ve hepimize de yeter yeter ki bir olalım ve mücadelemiz için her vakit hazır duralım…KARANLIK VARSA BİR YERLERDE GÜNEŞ DE DOĞACAKTIR ELBETTE, KİMİNİN GÖNÜL GÖZÜNE, KİMİNİN EVİNE, KİMİNİN DE BAHÇESİNE...​