M
mavibalina2012
Guest
Engelli olmak zor iken, engelli annesi olmak kolay mı?...Hele ki küçük yaşlarda evlenmiş, çocuk nedir bilmezken bir de adına engelli denilen çocuğa sahip olmak, o çocukla beraber hayat mücadelesine atılmak hiç de kolay olmasa gerek...Bu yüzden anne ile çocuğu arasında zamanla özel bir paylaşım oluşur, çok fazla üstüne gidilmeden kendiliğinden oluşan bu dostluğa beraberce imza atarlar, koşulsuzca, kurallar koymadan...Öyle ki aralarına kimselerin girmeye cesaret edemediği kutsal birlikteliğe, mutluluklarını da üzüntülerini de dahil ederler...Her engelinde sıkıntılarla karşılaşan engelli ile evladının karşısında birşeyler yapamamanın üzüntüsüyle, çaresizlik arasında kalan anne arasında henüz adı konulamayan sessiz paylaşım böylelikle gelişir...
Madem engelli çocuğu kimseler anlayamıyor madem ki, yaralar kolayca sarılamıyor o halde biteviye sahiplenme duygusu...Kimlerden peki, herkesten...Hem çektiği eziyetleri evladına hissettirmemeye çalışması hem de kendi içindeki acıların gün be gün içini yemesi...Paylaşamadan içinde sakladıkları herkesten gizlice tek başına yaşadıklarına ne demeli...Hayatta en fazla kendi destek olurken ya kendinden sonrası?..Kimlere teslim edebilir ki, gözüne bile emanet edemediği ne kadar da büyüse de hep çocuk gözüyle gördüğü evladını...Aynı kaygıyı belki çocuğu da taşıyordur belki onun da kaygıları vardır annesine dair onun da içine gömdükleri...Ya başına birşeyler gelirse, bana ne olacak korkusu?...Bu kaygı ve endişeler, hayatı hiç yılmadan beraberce yaşama çabası, bu uğurda göze alınanlar birleştirir anneyle engelliyi, gün ve gün, biraz daha, biraz daha ...
Tüm canlıların hayatları elbette bir gün sonlanacak tek çaresi bulunamayan dert ölümmüş...O vakit engelli ve ailelerinin yıllarca yaşadıkları "ya sonrası" korkusunu kimler dindirecek?..Yıllarca isteklerimiz hep kadın vekillerimizin artmasından yana idi...Çünkü anne yürekleri, annelerin kabuslarını daha iyi anlardı...Az da olsa adlarını duyar olduk, az da olsa ekranlardan göründüler...Ya bizler; ne zaman ki, engelliler adına bir adım atacaklar, ne zaman ki annelerin içindeki bu yangını söndürecekler, İŞTE O VAKİT GÖREN GÖZLERLE GÖRECEĞİZ BİZLER DE ONLARI...
İSTERİM Kİ...İSTERİZ Kİ,
EĞİTİM BEŞİKTEN MEZARA KADAR OLSUN...EĞİTİM TAHSİLDEN DE ÖNEMLİ OLSUN...
NASIL Kİ, BİR PERSONEL İŞE GİRDİĞİNDE FARKLI BİR DÜNYANIN KAPILARINI ARALIYOR DİYE HİZMET İÇİ EĞİTİME TABİİ İSE, ENGELLİ BİR BEBEK DÜNYAYA GELDİĞİNDE EBEVEYNİ VE YAKIN ÇEVRESİDE O ORANDA EĞİTİLSİN Kİ, CAHİL ÇEVRENİN OLUMSUZLUKLARIYLA BİR ARAYA GELEN ENGELLİ BİR KEZ DAHA YIKILMASIN...
NASIL BİR ÇOCUK OKULA BAŞLAMADAN ÖNCE OKUL ÖNCESİ EĞİTİMİN ÖNEMİNE DEĞİNİLMİŞSE, O ÇOCUK OKULA BAŞLADIĞINDA ENGELİYLE İLGİLİ YAŞADIĞI VE YAŞAYACAĞI SORUNLARI ONUNLA İLETİŞİMDE BULUNAN HERKES ÖĞRENMELİDİR...UNUTULMAMALIDIR Kİ, ENGELLİ OLSA DA OLMASA DA ÇOCUK ÇOCUKTUR...
ENGELLİ BİREYLERİ ÖNYARGILARINIZLA YARGILAMAYIN...ONA YARDIM ELİNİZİ SONUNA KADAR UZATIN, PARA VEREREK DEĞİL DE İNSANLIĞINIZI VEREREK YAPIN BUNLARI...UNUTMAYIN ENGELLİ DİLENCİ DEĞİLDİR, DİLENMEK DE İSTEMEZ, ONA HAYATINI VEREREK ENGELLİYİ KAZANIN...
ENGELLİ DİYE BİR AYIRIM HİÇ BİR VAKİT YAPILMAMALIDIR...ENGELLİYİ FARKLI KILAN SADECE YAŞADIKLARIDIR...BU YAŞAMI ONUN ADINA GÜZELLEŞTİRENLER DE ÖNCELİKLE İNSAN OLANLARIDIR...
Madem engelli çocuğu kimseler anlayamıyor madem ki, yaralar kolayca sarılamıyor o halde biteviye sahiplenme duygusu...Kimlerden peki, herkesten...Hem çektiği eziyetleri evladına hissettirmemeye çalışması hem de kendi içindeki acıların gün be gün içini yemesi...Paylaşamadan içinde sakladıkları herkesten gizlice tek başına yaşadıklarına ne demeli...Hayatta en fazla kendi destek olurken ya kendinden sonrası?..Kimlere teslim edebilir ki, gözüne bile emanet edemediği ne kadar da büyüse de hep çocuk gözüyle gördüğü evladını...Aynı kaygıyı belki çocuğu da taşıyordur belki onun da kaygıları vardır annesine dair onun da içine gömdükleri...Ya başına birşeyler gelirse, bana ne olacak korkusu?...Bu kaygı ve endişeler, hayatı hiç yılmadan beraberce yaşama çabası, bu uğurda göze alınanlar birleştirir anneyle engelliyi, gün ve gün, biraz daha, biraz daha ...
Tüm canlıların hayatları elbette bir gün sonlanacak tek çaresi bulunamayan dert ölümmüş...O vakit engelli ve ailelerinin yıllarca yaşadıkları "ya sonrası" korkusunu kimler dindirecek?..Yıllarca isteklerimiz hep kadın vekillerimizin artmasından yana idi...Çünkü anne yürekleri, annelerin kabuslarını daha iyi anlardı...Az da olsa adlarını duyar olduk, az da olsa ekranlardan göründüler...Ya bizler; ne zaman ki, engelliler adına bir adım atacaklar, ne zaman ki annelerin içindeki bu yangını söndürecekler, İŞTE O VAKİT GÖREN GÖZLERLE GÖRECEĞİZ BİZLER DE ONLARI...
İSTERİM Kİ...İSTERİZ Kİ,
EĞİTİM BEŞİKTEN MEZARA KADAR OLSUN...EĞİTİM TAHSİLDEN DE ÖNEMLİ OLSUN...
NASIL Kİ, BİR PERSONEL İŞE GİRDİĞİNDE FARKLI BİR DÜNYANIN KAPILARINI ARALIYOR DİYE HİZMET İÇİ EĞİTİME TABİİ İSE, ENGELLİ BİR BEBEK DÜNYAYA GELDİĞİNDE EBEVEYNİ VE YAKIN ÇEVRESİDE O ORANDA EĞİTİLSİN Kİ, CAHİL ÇEVRENİN OLUMSUZLUKLARIYLA BİR ARAYA GELEN ENGELLİ BİR KEZ DAHA YIKILMASIN...
NASIL BİR ÇOCUK OKULA BAŞLAMADAN ÖNCE OKUL ÖNCESİ EĞİTİMİN ÖNEMİNE DEĞİNİLMİŞSE, O ÇOCUK OKULA BAŞLADIĞINDA ENGELİYLE İLGİLİ YAŞADIĞI VE YAŞAYACAĞI SORUNLARI ONUNLA İLETİŞİMDE BULUNAN HERKES ÖĞRENMELİDİR...UNUTULMAMALIDIR Kİ, ENGELLİ OLSA DA OLMASA DA ÇOCUK ÇOCUKTUR...
ENGELLİ BİREYLERİ ÖNYARGILARINIZLA YARGILAMAYIN...ONA YARDIM ELİNİZİ SONUNA KADAR UZATIN, PARA VEREREK DEĞİL DE İNSANLIĞINIZI VEREREK YAPIN BUNLARI...UNUTMAYIN ENGELLİ DİLENCİ DEĞİLDİR, DİLENMEK DE İSTEMEZ, ONA HAYATINI VEREREK ENGELLİYİ KAZANIN...
ENGELLİ DİYE BİR AYIRIM HİÇ BİR VAKİT YAPILMAMALIDIR...ENGELLİYİ FARKLI KILAN SADECE YAŞADIKLARIDIR...BU YAŞAMI ONUN ADINA GÜZELLEŞTİRENLER DE ÖNCELİKLE İNSAN OLANLARIDIR...
