Engellilerin hayatlarına bir yolculuk yapalım bakalım biz engelsizler ne kadar anlayabiliyoruz. Sonradan yada doğuştan bir engele sahip olmanın zorluklarını ve insandan alıp götürdüklerini, yaşamadan bilemeyeceğimiz acılarını ve zorluklarını ,hep umut ederek bekledikleri ni , yada vaz geçtiklerini ,özlemlerini ve hüzünlerini çok değil 5 dk gözlerimizi kapatıp onların yerinde düşünelim kendimizi, çok güzel çalan bir müziğe duymadığımız için eşlik edemeyişimizi yada en sevdiklerimizi çevremizdeki güzel çirkin ne varsa göremediğimizi, bacaklarımızın tutmayıp gitmek istediğimiz yerlere gidemeyişimizi bir kolumuzun olmayışını yada bacağımızın olmayışını biran düşünelim bizi tüm bunların nelerden mahrum ettiğini ve bu sorunları yaşayan insanların verdiği mücadeleyi.
Birebir yaşanmasada tam manasıyla bilemesekte tüm bunlar biraz düşünerek anlayabileceğimiz durumlar değilmidir? Bir engellinin beklentilerini bilmek için alim olmaya gerek olmadığını hepimiz biliyor fakat bilmezlikten gelmekte işimize geliyor. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın deyip gözümüzü etrafımızdaki olup bitene kapamamız ne kadar duyarsız ve umursamaz bir toplum olduğumuzun ispatıdır.
İllaki bir engellinin yada hastanın zorluklarını anlamak için bizlerdemi o duruma gelmeyi beklemeliyiz. İstediğimiz zaman her konuya vakıf olabilen insanoğlu neden engellilik konusunda bu kadar geride hiç anlamış değilim. Bilmiyorum , görmedim , duymadım demek sanırım işimize geliyor böylelikle ailemizde bir engelli yok ise geriside umurumuzda bile olmuyor. Ben engelli değilim yakınımdada bir engelli yok zihniyetinden kurtulmadığımız sürece engellileride anlamamız mümkün olmayacaktır.
Kendimizi engelli bir çocuğu olan annenin yerine koyalım biraz düşünelim evladı için verdiği çabayı bazen sağlıklı olan çocuklarımıza bile hatalar yaptığında tahammül edemeyip azarladığımızı peki ya o anne ne yapıyor kendinden bihaber durumda zihinsel bir engel yaşayan çocuğuyla hem kendisi hem çocuğu için tutunuyor hayata birde bu hayatta çelme takan insanlara direniyor içindeki analık duygusuyla ya bizler ne yapıyoruz ? Yada tekerleklekli sandalye ile hayatını sürdüren evladına bacak oluyor o anne görmeyen gözlerine ışık duymayan kulağına ses oluyor. Biraz o annenin yerine koyalım kendimizi.
Büyümüş yetişmiş genç bir delikanlı yada güzel bir bayan olan bir engellinin yerine koyalım kendimizi kurduğu hayalleri düşünelim, evlilik planlarını çocuk sahibi olmak isteyişini, iş hayatına atılmak isteyişini düşünelim ve tüm bunlara yine biz engelsizlerin engel olduğunu hatırlayalım. Evlenmek istese engellisin deyip durduruşumuzu , çalışmak istese koşulların uygunsuzluğunu, en basiti dışarı çıksa bizler tarafından maruz kaldığı bakışları düşünelim yolları düşünelim kaldırımları binaları düşünelim engellinin yerinde biz olsaydık ne yapardık .
En ufacık sorunlarda bile hayata küsüşlerimize etrafımızdakileri darma dağın edişlerimizi düşünelim birde engellilerin sorunlarını hayatlarındaki zorlukları bu durumda güçlü olan engellilermi engelsizlermi?
Birebir yaşanmasada tam manasıyla bilemesekte tüm bunlar biraz düşünerek anlayabileceğimiz durumlar değilmidir? Bir engellinin beklentilerini bilmek için alim olmaya gerek olmadığını hepimiz biliyor fakat bilmezlikten gelmekte işimize geliyor. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın deyip gözümüzü etrafımızdaki olup bitene kapamamız ne kadar duyarsız ve umursamaz bir toplum olduğumuzun ispatıdır.
İllaki bir engellinin yada hastanın zorluklarını anlamak için bizlerdemi o duruma gelmeyi beklemeliyiz. İstediğimiz zaman her konuya vakıf olabilen insanoğlu neden engellilik konusunda bu kadar geride hiç anlamış değilim. Bilmiyorum , görmedim , duymadım demek sanırım işimize geliyor böylelikle ailemizde bir engelli yok ise geriside umurumuzda bile olmuyor. Ben engelli değilim yakınımdada bir engelli yok zihniyetinden kurtulmadığımız sürece engellileride anlamamız mümkün olmayacaktır.
Kendimizi engelli bir çocuğu olan annenin yerine koyalım biraz düşünelim evladı için verdiği çabayı bazen sağlıklı olan çocuklarımıza bile hatalar yaptığında tahammül edemeyip azarladığımızı peki ya o anne ne yapıyor kendinden bihaber durumda zihinsel bir engel yaşayan çocuğuyla hem kendisi hem çocuğu için tutunuyor hayata birde bu hayatta çelme takan insanlara direniyor içindeki analık duygusuyla ya bizler ne yapıyoruz ? Yada tekerleklekli sandalye ile hayatını sürdüren evladına bacak oluyor o anne görmeyen gözlerine ışık duymayan kulağına ses oluyor. Biraz o annenin yerine koyalım kendimizi.
Büyümüş yetişmiş genç bir delikanlı yada güzel bir bayan olan bir engellinin yerine koyalım kendimizi kurduğu hayalleri düşünelim, evlilik planlarını çocuk sahibi olmak isteyişini, iş hayatına atılmak isteyişini düşünelim ve tüm bunlara yine biz engelsizlerin engel olduğunu hatırlayalım. Evlenmek istese engellisin deyip durduruşumuzu , çalışmak istese koşulların uygunsuzluğunu, en basiti dışarı çıksa bizler tarafından maruz kaldığı bakışları düşünelim yolları düşünelim kaldırımları binaları düşünelim engellinin yerinde biz olsaydık ne yapardık .
En ufacık sorunlarda bile hayata küsüşlerimize etrafımızdakileri darma dağın edişlerimizi düşünelim birde engellilerin sorunlarını hayatlarındaki zorlukları bu durumda güçlü olan engellilermi engelsizlermi?
