Engellilik Adına Başardıklarım, Başaramadıklarım

2007 yılında geçirdiğim bir trafik kazasıyla omurilik felçli oldum. Tekrar eski hayatıma dönüşü olmadığını öğrendiğimde ‘’kendime yetmeliyim’’ ve ‘’kimseye muhtaç olmadan’’ yaşamayı öğrenmeliyim dedim. Ailem ve kaldığım TSK Bakım ve Rehabilitasyon Merkezinin desteği ile üzerimdeki şoku 1 yılda atlattım. İnternette engelliler hakkında bilgi edinmeye başlamıştım.

Evde kendi işlerimi kendim yapıyordum (yemek yapmak dışında). Fakat dışarıya çıkmak, yaşadığım mahallede dolaşmak çok zordu. Apartmanımın girişinde rampa yoktu. 2005 yılında çıkan özürlüler yasasını okuduğumda, bina girişlerine engellilerin isteği doğrultusunda rampa yapma zorunluluğu vardı. Bunun üzerine apartman yönetimine bir dilekçeyle yasayı da yazarak bina girişine rampa yapılması için başvuruda bulundum. Sağ olsunlar çok kısa sürede rampam yapıldı.

Rampa yapılmıştı fakat rampa yolum kaldırıma gidiyordu. Kaldırımdan asfalt yolada inen bir rampa daha yapılması gerekiyordu. Bu seferde Belediyeye başvurmak gerekiyordu. Belediyeye de dilekçe yazarak rampa yapılması isteğinde bulundum. Uzun bir mücadelede bulunarak tam istediğim gibi olmasada rampa yapılmıştı.

Artık kendi başıma kimseye ihtiyaç duymadan tekerlekli sandalyemle dışarıya çıkabiliyordum. Soğuk havalar dışında dışarıya çıkıyor dört duvar arasında kalmaktan kurtuluyordum. Evde dört duvar arasında kalanlar iyi bilir dışarı çıkmak çok önemlidir. Büyük bir moral kaynağıdır.

Mahallemde tekerlekli sandalyemle dolaşmaya başladığımda bizi engelli yapan fiziki engelleri daha rahat fark etmeye başladım. Kardeşimin evi bize yakındı ve onun evininde ki binanın girişinde rampa yoktu. Oranın bina yönetimine de dilekçe yazdırdım kardeşime. Bina yönetimi de kısa sürede çok güzel tam istediğim gibi rampa yaptı. Hatta kardeşimin apartman sakinleri bana teşekkür etti. Yaşlılar ve çocuk arabası kullananlar özellikle.
Bizim mahallede bir mahalle derneği var. Çok faaller. Derneğe uğrayıp görüşmek istedim. Fakat derneğe girişinde kaldırım vardı. E-posta yoluyla kaldırıma rampa yapılmasını derneğe bildirdim. Tesadüf o zamanlarda belediyenin kaldırım çalışması vardı. Onu görünce dernek binasına gittim ve yoldan geçen bir genci çevirerek dernek yetkilisini yanıma çağırdım. Yetkiliye kaldırıma rampa yapılması gerekliliğini ve bunu belediyeye bildirirlerse çalışmada var göz önüne alacaklarını söyledim. Onlarda bildirmişler kısa sürede oraya da rampa yapıldı.

Böylece ben üç yere kendi çabamla rampa yaptırmıştım. Ayrıca engelliler.gen.tr i takip edenler bilir benim apartmanımın rampanın önüne araba park edildiğinden Büyükşehir Belediyesince engelli levhası koydurdum kaldırıma.

Mahallemizde iki tane devlet ilköğretim okulu var. Seçimlerde buralarda oy kullanıyoruz. Fakat bu okullarda da rampa yok. İnsanlık dışı bir şekilde oy kullanmak beni çok rahatsız ettiğinden okulun müdürlerine, yüksek seçim kuruluna ve mahalle derneğimize e-posta yoluyla sıkıntılarımı aktardım. Fakat sadece mahalle derneğimizden 2011 seçimine yetiştirilmek üzere okulumuzun bir tanesine rampa yapılmasına yardımcı olacaklarına dair geri dönüş yapıldı.

Mahallemize gelen toplu taşım araçlarıda engellilere göre uygunsuz. Toplu taşım araçlarından faydalanamıyorum. Bunun üzerinede Büyükşehir Belediyesine mahallemize engellilerinde erişebilirliğini sağlayacak düzenlerinin yapılmasına dilekçeyle başvurdum. Fakat 2012 Temmuzuna kadar sadece otobüslerin engelliler adına dönüşüm yapılacağını bildirdiler. Anlayacağınız girişimim başarısızlıkla sonuçlandı. 2012 Temmuz’unu beklemekten başka çare yok.

Ben şimdide binamızdaki asansöre jeneratör yapılmasını istiyorum(Ben 10. kattayım, elektrikler kesildiğinde dışarıyla irtibatım kopuyor). Bunun için bina yönetim toplantısında bunu dilekçeyle bildirdim ve yeni yönetim asansöre jeneratör takılması için karar aldı. Umarım 2011 Nisanın da yapılacak.

Aslında başardıklarım küçük şeyler ama benim için çok elzem şeyler. Her engelli arkadaşımın küçük, büyük her türlü engelleri aşabilmesi umuduyla. Sevgilerimle…

Sevgili İskender..

Anlatmış oldukların küçük gözüken ama aslında çok büyük şeyler hayat kalitesi için önemli girişimler.Mücadeleci tavrın için yürekten kutluyorum.
Azimle başaramayacağımız hiç bir şey olmadığını yazdıklarınla bir kez daha kanıtlamışsın.En kısa zamanda beklemiş olduğun jeneratör'e de kavuşman dileğiyle...

Hak verilmez alınır diye klasik bir söz vardır. Yazılarını okuyunca bu sözün ne kadar doğru olduğunu bir kere daha öğrenmiş olduk. Engellilerin yaşamını kolaylaştırmak adına bir takım yasalar, yönetmelikler çıkartılıyor ama hayata geçirilmiyor. Yasalarla yönetmeliklerle bizlere verilen hakları bilirsek yukarda anlatılan örneklerde olduğu gibi bunları uygulamaya sokabiliriz. Evet normalde bunların bizim talebimiz olmadan yapılması gerekiyor ama işte Türkiye'de öylesine sakat bir yapılanma var ki arkadan ittirmeyince kimse bir şey yapmıyor. İlla ittirecen.

Ben kendi adıma İskender Abinin bu girişimlerini çok önemsiyorum. Her ilde yaşayan engellilerin yarısı bu girişimlerde bulunsa inanın şehirlerimiz "engelsiz" şehirler haline gelir. Bu örnek ve alkışlanacak girişimlerinden dolayı seni bir kere daha tebrik ediyorum abicim. 2011 yılının örnek engellisimi seçsek neyapsak bilmiyorumki.

canım arkadaşım,
yazını soluksuz okudum.. ve seninle gurur duydum..
yapmış olduğun girişimleri ve akabinde başarılarını yürekten kutluyorum..
girişimlerini ve başarılarını/başardıklarını küçümseme.. kimine göre küçük şeyler olabilir ama bize göre büyük vede çok önemli elzem şeyler..

daha nice girişimlere adım atacağına ve başaracağına yürekten inanıyorum..
başarıların daim olsun.. senin gibilere ihtiyacımız var.. bizlere örnek olduğun için çok teşekkürler

İskender Durgun' Alıntı:

Mahallemize gelen toplu taşım araçlarıda engellilere göre uygunsuz. Toplu taşım araçlarından faydalanamıyorum. Bunun üzerinede Büyükşehir Belediyesine mahallemize engellilerinde erişebilirliğini sağlayacak düzenlerinin yapılmasına dilekçeyle başvurdum. Fakat 2012 Temmuzuna kadar sadece otobüslerin engelliler adına dönüşüm yapılacağını bildirdiler. Anlayacağınız girişimim başarısızlıkla sonuçlandı. 2012 Temmuz’unu beklemekten başka çare yok.

Genişletmek için tıkla ...

Bu yazıyı 2011 ocağında yazmışım. Aradan neredeyse 3 sene geçmiş. Hala engelli halimle bir toplu taşım aracına binemedim. Bekle babam bekle. Fakat mücadelem bitmedi. Devamlı Ankara büyükşehir belediyesine yazıyorum. Ama bir yol alamadım. Şiddetle Büyükşehir belediyesini buradan kınıyorum.

Biz ölünce mi olacak bu işler diye de düşünmekten kendimi alamıyorum.

Nedense amerika'daki zencilerin beyazlarla aynı toplu taşım araçlarını ve aynı mekanları kullanaması resmi geldi gözümün önüne.

Bugün artık Amerikada bile zencilerle beyazlar aynı toplu taşıma araçlarını kullanıyorken ( ırk ayırımı yok denecek kadar azalmış ) bizim ülkemizde engellilerin engellenmemişlerle aynı toplu taşıma araçlarını kullanamaması ne kadar üzücü ve ben bunu İstanbulda her gün yaşıyorum kendim de bir zamanlar kullanamamıştım hoş hala kullanamadıklarım var ama ...bir gün gelecek bu topraklarda güneş hepimiz için eşit doğacak arkadaşım yeter ki sen umudunu kaybetme.

Mücadelenden vazgeçme sen yine bir dilekçe daha yaz bana kalırsa her ay hatta her hafta yaz ne kaybedeceksin ki onlar utansınlar hala dilekçeni işleme koyamadıkları için.

tebrik ediyorum seni iskender kardeşim azmin ve mücadelen hiç bitmesin,hep farkedilememekten anlaşılamamaktan dert yanıyoruz ya,işte bizler böyle mücadeleci olursak,köşemize çekilip hayattan kopmazsak herkes bizi farkedecek inan buna azmini ve savaşçılığını yürekten kutluyorum