- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
İnsan neden utanır ki? Engelli olmak her insanın başına gelebilecek bazen saniyelik bir andan ibaret değil midir? 45 saniye gibi kısa bir sürede tüm yaşamı tepetaklak olan birisinin bedenindeki kısıtlamalarından doğan, zaman içinde hayattan bir şekilde engellenmesine yolaçan sebepler her ne olursa olsun ve ne şekilde olursa olsun yaşamını sürdürmesine etkisi bir yana duygularından utanmasına yol açabilir mi?
Bugün çok üzgünüm
inanılmaz derecede sarsıldım hatta toplamda 17 yıldır engelli olarak devam ettiğim ikinci yaşamımın en ağır günüydü..yazmak hafiflemektir demişti bir dostum ve ben hafiflemek istiyorum aslında bu yükle bu gece uyuyabileceğimi hiç zannetmiyorum..ama hissedilen acının derinliğinde insan pek fazla da yazamıyor.
Yıllardır terkettiğim koltuk değneklerimle gittim bankaya. Beni ilk kez böyle gördüler. İnsanlar...ne yapacağını bilemeyen çaresizlik mi desem merhamet duygusu mu desem biçare halleri yüzünden öyle çok üzüldüm ki bu sefer ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Çok kalabalık bir binada çalışıyorum. Yaklaşık sayı 2800 küsur. Her katta, her bölümden arkadaşlarım var. Bugün onların yüzündeki hüzünü, mutsuzluğu, yardımseverliği gördüm. Kendimden utandım ve aslında hiç de utanılacak bir şeyim olmamasına rağmen. Bu duygu nasıl anlatılır bilmiyorum ki hiç daha önce böylesini yaşamamıştım. Herkesin bakışları üzerinizde ve sanki kendinizi çırılçıplakmış gibi hissediyorsunuz oysa ki tek fazlalığınız koltuk değnekleriniz...
İnsanlar..ne garip yaratıklar gerçekten de. Engelli bir yakınınızın duygularını hiç düşündünüz mü? Ne kadar yardımsever olursanız olun o kişinin mahremiyetine saygı duymanız gerektiğini ve aslında yaşam sınırları içine girmemeniz gerektiğini hiç aklınızdan geçirdiniz mi? Ne olursa olsun her şeyden önce insan bedenine saygı denilen bir olgu var ki bu karşınızdaki engelliyse o saygıyı yoksaymanızı gerektirmiyor...
Kadın yada erkek hiç farketmez bence ruh aynı ruh her ne kadar engelli bir bedenin içine hapsolsa da, engellilerinde düşüncede özgür ruhları olduğunu ve herkesin kendince duyguları olduğunu nasıl olur da sağlıklı bireyler gözardı edebiliyor? İşte anlayamadığım nokta bu..
Bugün çok üzgünüm
inanılmaz derecede sarsıldım hatta toplamda 17 yıldır engelli olarak devam ettiğim ikinci yaşamımın en ağır günüydü..yazmak hafiflemektir demişti bir dostum ve ben hafiflemek istiyorum aslında bu yükle bu gece uyuyabileceğimi hiç zannetmiyorum..ama hissedilen acının derinliğinde insan pek fazla da yazamıyor.Yıllardır terkettiğim koltuk değneklerimle gittim bankaya. Beni ilk kez böyle gördüler. İnsanlar...ne yapacağını bilemeyen çaresizlik mi desem merhamet duygusu mu desem biçare halleri yüzünden öyle çok üzüldüm ki bu sefer ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Çok kalabalık bir binada çalışıyorum. Yaklaşık sayı 2800 küsur. Her katta, her bölümden arkadaşlarım var. Bugün onların yüzündeki hüzünü, mutsuzluğu, yardımseverliği gördüm. Kendimden utandım ve aslında hiç de utanılacak bir şeyim olmamasına rağmen. Bu duygu nasıl anlatılır bilmiyorum ki hiç daha önce böylesini yaşamamıştım. Herkesin bakışları üzerinizde ve sanki kendinizi çırılçıplakmış gibi hissediyorsunuz oysa ki tek fazlalığınız koltuk değnekleriniz...
İnsanlar..ne garip yaratıklar gerçekten de. Engelli bir yakınınızın duygularını hiç düşündünüz mü? Ne kadar yardımsever olursanız olun o kişinin mahremiyetine saygı duymanız gerektiğini ve aslında yaşam sınırları içine girmemeniz gerektiğini hiç aklınızdan geçirdiniz mi? Ne olursa olsun her şeyden önce insan bedenine saygı denilen bir olgu var ki bu karşınızdaki engelliyse o saygıyı yoksaymanızı gerektirmiyor...
Kadın yada erkek hiç farketmez bence ruh aynı ruh her ne kadar engelli bir bedenin içine hapsolsa da, engellilerinde düşüncede özgür ruhları olduğunu ve herkesin kendince duyguları olduğunu nasıl olur da sağlıklı bireyler gözardı edebiliyor? İşte anlayamadığım nokta bu..
