Engelsiz engelliler

Yıllar sonra rastladım ona. Hem de hiç ummadığım bir anda. O gün ikindiden sonra kızım aramış ve : “ Annecim, yarın matematikten sınavımız var, Ebru teyzemle konuştum ders çalıştırmak için çağırdı ben oraya gideceğim.” dediğinde sevinmiştim. Zira ben de uzun zamandır bir lisede öğretmen olan arkadaşımı ve o çok sevdiğim, adeta öz annemden ayrı görmediğim annesini özlemiştim. “Peki kızım okul çıkışı sen doğru oraya git, ben de mesaiden sonra gelirim, gece birlikte döneriz.” dedim o akşam orada nelerle karşılaşacağımı bilmeden. Hayat böyle bir şey işte. Her an bizi şaşırtmaya devam etmekte üstüne yok sanki.

Üniversiteden tanıdığım Ebru öğretmen, benim neredeyse yirmi yıllık arkadaşımdı ve adeta kız kardeşim gibiydi. Kader öğrenciliğimizden sonra da yolumuzu kesiştirmişti. Zira ikimiz de aynı şehirde görev yapıyorduk. O yıllarda başlayan dostluğumuz bizi akrabadan daha öte yapmaya yetmişti. İkimiz de bu şehirde fazla kimseyi tanımıyorduk. Ancak bizim gibi kimi
kimsesi olmayan arkadaşlarımız dostlarımız vardı çevremizde. İyi günde ve kötü günde biz bize yetiyorduk kısacası.

Akşam iş çıkışı biraz çarşıya uğramış, çoktandır ihtiyacımız olan birkaç şeyi almıştım. Elim kolum dolu o koca yokuşu nasıl çıktım bir Allah bilir bir de ben. Apartmana gelince bir zamanlar üçer beşer çıktığım merdivenleri dinlene dinlene çıkarken anladım ne kadar yorulduğumu. Zili çalarken kapı önündeki bir çift spor erkek ayakkabı dikkatimi çekti. “Allah Allah, erkek misafir var galiba, ama kim acaba?” diye geçirdim içimden. Çünkü arkadaşım yaşlı annesi ile birlikte yaşıyordu ve gecenin bu saatinde gelecek erkek misafiri olmazdı.
DEVAMI