- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Sigorta şirketinde çalışıyordum. Günde en az 10 kişiye sigortanın hayat kurtardığını anlatıyordum. Yoğunluktan benim arabanın henüz sigortası yoktu.
Aman, kendi işimi de hallederim, nasılsa tam yerindeyim, diyordum. Yine akşam oldu. Yine benim sigorta işi kaldı. Derken arkadaşlar efkarlanmaya
çağırdı. Hanıma bir telefonla bildirdim. Yedik, içtik, bol bol efkarlandık. Gece olunca sıra geldi, dağılmaya. Arabaya doluştuk. Ayıptır, söylemesi
benim araba bir yaşına bastı. Çalıştırdık, arabayı. Bas gaza Ahmet, baz gaza... Son bastığım gaz, arkadaşlarımın ağır yaralanmasına, benim ise, komalık
olmama neden oldu. Önümüzdeki arabaya çarparak takla açtık. Bariyere çarpıp, durabildik.
Üçümüz sağdı, ama birimiz yani ben artık yarım bir insandım. Araba borcunun bitmesine 2 ay kala, bir de tamir parası çıkmıştı. Şimdi hem işsiz,
hem de borçlar içerisindeydim. Eşim hem çalışıp, hem de evde bana bakmak zorunda kalmıştı. Bu yükün altında günden güne eziliyordum.
Selamlar giderek azalmıştı. İntihar etmeyi bile düşündüğüm bile oluyordu. Sokaklarda normal insan yürüyemezken, ben nasıl dışarı çıkardım.
Çok uzun zamandır, yağmurda ıslanmanın ya da karın avucumda eriyişini görmenin hasretini çekiyorum. Camdan bakmakla yetiniyorum.
Derken arkadaşım benim ziyaretime geldi. Güzel bir sohbet ettik. Bana güzel bir haberle gelmişti, aslında. Bir doktor arkadaşıyla konuşmuş.
Tedavimi yapacağını ve ücret talep etmediğini söylemiş. Mutluluktan ağladım. Artık özgürlük hasreti sona erecekti. Aylarca tedavi gördüm.
Arkadaşlarım destekçim oldular. Koltuk değneklerine geçtim 2 sene sonra. Sokakları yeniden keşfediyordum. Karın sesini beynime
hatırlatıyorum. Yağmurun armağanı olan toprak kokusunu içime çekebiliyorum, artık. 1,5 sene sonra değnekleri de atıp, özgürlüğüme
tamamen kavuştum. Unuttuklarını sandığım arkadaşlarım, güçlü bir elektro şokla beni hayata geri döndürmüşlerdi. İlk işim arabama
sigorta yaptırmak oldu ve işime yeniden kavuştum.
Selin Sabcıoğlu
Özgeçmişim
22 şubat 1990 Ankara/Polatlı doğumluyum. Lise mezunuyum. Üç kız kardeşiz. Annem ev hanımı. Babam, emekli. Boş vakitlerim de kitap okumayı, resim çizmeyi seviyorum. Kendi yapmış olduğumuz çanta, takı ve yastık kılıfları yapıyoruz. Muğla'da yaşamaktayız.
Aman, kendi işimi de hallederim, nasılsa tam yerindeyim, diyordum. Yine akşam oldu. Yine benim sigorta işi kaldı. Derken arkadaşlar efkarlanmaya
çağırdı. Hanıma bir telefonla bildirdim. Yedik, içtik, bol bol efkarlandık. Gece olunca sıra geldi, dağılmaya. Arabaya doluştuk. Ayıptır, söylemesi
benim araba bir yaşına bastı. Çalıştırdık, arabayı. Bas gaza Ahmet, baz gaza... Son bastığım gaz, arkadaşlarımın ağır yaralanmasına, benim ise, komalık
olmama neden oldu. Önümüzdeki arabaya çarparak takla açtık. Bariyere çarpıp, durabildik.
Üçümüz sağdı, ama birimiz yani ben artık yarım bir insandım. Araba borcunun bitmesine 2 ay kala, bir de tamir parası çıkmıştı. Şimdi hem işsiz,
hem de borçlar içerisindeydim. Eşim hem çalışıp, hem de evde bana bakmak zorunda kalmıştı. Bu yükün altında günden güne eziliyordum.
Selamlar giderek azalmıştı. İntihar etmeyi bile düşündüğüm bile oluyordu. Sokaklarda normal insan yürüyemezken, ben nasıl dışarı çıkardım.
Çok uzun zamandır, yağmurda ıslanmanın ya da karın avucumda eriyişini görmenin hasretini çekiyorum. Camdan bakmakla yetiniyorum.
Derken arkadaşım benim ziyaretime geldi. Güzel bir sohbet ettik. Bana güzel bir haberle gelmişti, aslında. Bir doktor arkadaşıyla konuşmuş.
Tedavimi yapacağını ve ücret talep etmediğini söylemiş. Mutluluktan ağladım. Artık özgürlük hasreti sona erecekti. Aylarca tedavi gördüm.
Arkadaşlarım destekçim oldular. Koltuk değneklerine geçtim 2 sene sonra. Sokakları yeniden keşfediyordum. Karın sesini beynime
hatırlatıyorum. Yağmurun armağanı olan toprak kokusunu içime çekebiliyorum, artık. 1,5 sene sonra değnekleri de atıp, özgürlüğüme
tamamen kavuştum. Unuttuklarını sandığım arkadaşlarım, güçlü bir elektro şokla beni hayata geri döndürmüşlerdi. İlk işim arabama
sigorta yaptırmak oldu ve işime yeniden kavuştum.
Selin Sabcıoğlu
Özgeçmişim
22 şubat 1990 Ankara/Polatlı doğumluyum. Lise mezunuyum. Üç kız kardeşiz. Annem ev hanımı. Babam, emekli. Boş vakitlerim de kitap okumayı, resim çizmeyi seviyorum. Kendi yapmış olduğumuz çanta, takı ve yastık kılıfları yapıyoruz. Muğla'da yaşamaktayız.
