Hayat kısa, kuşlar uçuyor

İlk öncelikle merhabalar. 17 yaşındayım ve engelliyim. Sıra sıra engelli olduğumu unuttuğum bile oluyor

Selam Gençlik

Cemal Süreya'nın bu en kısa ve en güzel şiirini bizlerle paylaşan bir üye bence; engelini unutacak kadar hayata bağlı, sıcacık ve samimi birisidir. Ve aslında ben onu tanımayı çok isterdim. En çok sevdiğim şiiri yazan birisinin adı yağmursa bu sayfalarda bizimle paylaşacak hayata dair, umuda dair, yaşama dair çok güzel damlaları birikmiştir içinde

Ne dersiniz? Yanılıyor olabilir miyim?

Hayat kısa, kuşlar uçuyor..

Kuşların kanatları yorgun, uçmasını bilmiyor çoğu.. bazıları öylesine küçük, öylesine savunmasız ki bazen nereye konacağını bile bilmiyor. Sığınmak istiyor sadece sokulmak, insan yüreğinde ısıtmak üşüyen yüreğini..yaralı bir kuş konduğu daldan hiç ayrılmak istemiyor. Aslında alışmanın sevmekten daha zor olduğu bu dünyada gölgesinde huzur bulduğu ağaçta kendisini öyle güvende hissetmiş ki yeniden gülmeyi öğrenmiş, yeniden gülümseyerek bakmayı hayata. Bazen rüzgar sert estiğinde ağacın dalları sallanmaya başlayınca kuş yine ürkmüş yuvası kalmaktan, kimsesiz kalmaktan çekinmeye başlamış. Kızmış kendine en çok ve bir tek kendine öfkelenmiş. Keşke alışmasaydım, bağlanmasaydım bu kadar diye..

Yaralı kuşları kendinize alıştırmayın sonra bir daha uçmak istemezler. Uçmasını unutturacak kadar bağlamayın kendinize sonrasında siz olmadan yaşayamayacak kadar çok sevdirmeyin kendinizi..

Bir parça mutluluğu esirgemeyin o yaralı kuş ki gelip gölgenizde hayat bulmuşsa yeniden hayal kırıklığı olmayın..