Hayata bakiş açimiz engelimizin verdiği sikintilari bir nebze olsun unutturur mu?

Cuma günü yaşadığım bir olay beni bu soruyu sormaya itti...Eylül ayında iki hafta kadar hastanede yatmıştım ve hastanenin buluşma noktası yer yatanlar bilirler cafeleridir...Hele akşam tedavi saatleri bittikten sonra hastalar ve yakınları hücum ederler buralara...İşte böyle bir gün diyabet hastası olduğunu söyleyen hastayla tanıştık konuşma tarzından ben hastalığının ciddi olduğunu anlamadım sürekli bu konuyu geçiştirip daha güncel konulara değiniyordu...Cuma günü kontrole gittiğimde aslında o günden beri sorun yaşamama rağmen birden tedirgin oldum...Tam içeriye giriyordum diyabetli arkadaşı gördüm ama görmemezlikten geldim çünkü ayağı dizine kadar kesilmişti neler söyleyeceğimi bilemiyordum ancak arkadaş arkadan seslenince mecburen döndüm...Daha önceki tavrının aynısını gördüğümden cesaret alarak nasıl oldu diye sordum? Kesildi işte dedi kesildikten sonra üzülmek fayda eder mi geriye getirebilir miyim ayağımı şimdi de onsuz yaşamaya alışmaya çalışıyorum ya diğeri de olmasaydı bununla da idare ederim...Sözlerinde ne bir gram abartı ne de hayattan kopuş vardı bu sözlerden sonra üstümdeki tedirginliği attım ve işte bu soruyu sordum kendime sıkıntıları kabullenmek bir nebze işimizi kolaylaştırır mı stres veya olumsuz duygular hastalığı tetiklerken?...

unutturur mavi. Bakış açısı çok önemli ben kaza geçirip felç olduğumu öğrendiğimde aylarca umitsiz depresyon içinde kaldım. Sonrasında başka engellilerle tanıştım. Kiminin kolu kiminin bacağı yoktu. Kimide benim gibi tekerlekli sandalyede oturuyor.
Ama hepsi gülüyordu. İçlerinde bi ben somurtuyordum. Onların gülümsemesini görünce kendime kızım tülay bu dünyada acı çeken tek sen değilsin dedim. Sonrasıında yaşamımda çok değişiklik oldu.
Dilerim bi daha hastanelik işin olmaz mavi.

Ne mutlu ki olumlu düşüne bilene... Şahsen engelim ağır değil, engelimden dolayı mı başka dertlerden dolayı mıdır bilmem daima sıkıntılıyım...

Güzel düşünmek, dünyanın geçici olduğunun farkına varmak, daha kötüsünü düşünerek halimiz şükretmek, elindekiyle yetine bilmek... Bunlar çok güzel ama bazen yine de sabır taşıyor... Ben sinirlenince de diğer halimden eser kalmıyor adeta başka bir insan oluyorum.

Dilerim Allah tüm engellilere pozitif düşünmeyi nasip eder ve sıkıntılarını alır.

Tülayca arkadaşım teşekkür ederim güzel dileklerin için elbette kolay değil durduk yerde kaza geçirip o sandalyeye oturmak ancak herkesin başına gelebilecek şeylerdir bunlar...Diyelim ki, ömrün 80 yıl sen 22 yaşında kaza geçirdin 58 yıl her gün bunu düşünüp üzülmek anlamsız değilmi...Yaşamını bu şekilde nasıl sürdürebilirsin bunun yollarını öğrenmek daha mantıklı değil mi?...Bence sen birçok şeyi yenmişsin ne mutlu...Eğer diğer engellilerle aynı ortamda kalabiliyorsan çok şeyi otomatikman kazanıyorsun...Ben bu anlamda şanslıyım bu kardeşlerimle sık sık bir araya gelmek beni hayata pozitif bağlar her gün yeni şeyler öğretir bana sanki doktor bundan sonra sende tekerlekli sandalyede oturacaksın dese inan kabullenmem çok zor olmaz...

Mesut arkadaşım eğer boş vaktiniz fazlaysa sıkılmaya daha çok zamanınız kalıyor...Elimizdekilerle yetinebilmek insanların mutlu olmasını sağlıyor...İki türlü bakış açısıda insanı mutlu kılıyor ya ömrüm çok kısaysa zamanım güzel geçsin ya da çok uzun yaşayabileceksem niye kötü yaşayayım daha şimdiden böyle düşünürsem zaman geçermi...Bir de arkadaşım vaktinizin bir kısmını yardıma ihtiyacı olan insanlara ayırabiliyorsanız yaşamınızda bir süre sonra maddiyatın anlamsızlığını görüyorsunuz bu da insanları mutlu kılıyor yaptığınız en küçük manevi yardım bile sizlere milyonlarca katıyla geri dönüyor...

Mavibalina öncelikle ilgi için teşekkürler. Dediğin çok doğru boş zaman çoksa sıkılmaya vakit çok... Sanırım en önemli etken boş zamandır ve inş kısa süre sonra bu etken benım için ortadan kalkacak. Aslında ben engelimi dert etmiyorum inanıyorum ki engelli olmasaydım bile bu kadar boş zamanla ben yine aynı sıkıntıyı yaşayacaktım.

Asıl sorun bazı huylarım var, bana dert ya da bela olan ama bir türlü başedip vazgeçemiyorum o alışkanlıklarımdan. ( onlar özeldir, söylemediğim için kusura bakmayın ltf)

İnsan olumsuz düşünürse işleri ve hayatı da olumsuz gitmeye devam eder, bunun için ne olursa olsun sabrımız taştığında bile hemen silkinmeli ve pozitif düşünmeye devam etmeliyiz aksi halde sadece kendimize yazık ederiz.

Yardım konusuna gelince bu konuda da yetersizim, hem etrafımda yardıma muhtaç kimse yok hem de ben biraz asosyalim dışarıyla pek ilgim yok.

Arkadaşım siz kötü huylarınızın olduğunu söylüyorsunuz bunu bilmek, farkına bile varmak sizi güzelliklere götürür...Çevrenizde yardım edeceğiniz yerler vardır ama siz farkına varamamışsınızdır...Mesela görme engellilere canlı kitap okuyabilirsiniz bunu evde bile deneyebiliyorsun ve onların istedikleri kitapları okumak onları oldukça mutlu ediyor...Düşkünler yurdundaki yaşlılarla sohbet edebilirsiniz yine onlara da belirli sürelerde kitap okuyabilirsiniz...Siz etrafınıza bu gözlerle bakarsanız o kadar çok seçenek göreceksiniz ki, siz isteseniz bile vaktiniz kalmayacak...İyi akşamlar, güzelliklerle kalmanız temennilerimle...

Sağolun siz de iyi akşamlar, sizi anlıyorum ve hak veriyorum ama realite biraz farklı ve ben şuan köydeyim. İnş gurbete gidecem ilerde eğer yardım edebileceğim biri olursa orada rahat rahat, özgür özgür :9 yardım ederim inş.