Hiçbir fotoğraf insan hayatından daha önemli değildir...

Sürünerek giden çocuk ve Akbaba fotoğrafını çeken intihar eden fotoğrafçı Carter.

Sudan'da çektiği yemek kampına sürünerek giden çocuk ve akbaba fotoğraflarıyla Pulitzer Ödülü alıp üç ay sonra intihar eden fotoğrafçı Kevin Carter yaşadığı vicdan azabına daha fazla dayanamadı.

Fotoğrafçılık kariyerinin büyük bölümünü, son yıllarını yaşayan, Güney Afrika`daki ırkçı Apartheid rejiminde geçirmiştir. Güney Afrika`da yaşanan ırk ayrımcılığını yansıtmayı planlayan, zaman zaman da yaşanan vahşetin paparazzisi olmakla itham edilen Bang-Bang Kulübü`nün öncülerindendir.

27 Temmuz 1994'te Johannesburg'un bir banliyösünde park ettiği kamyonetinin içine egzoz basarak intihar etti. Yanında çevresine yazılmış çok sayıda mektup bulundu.

Pulitzer ödüllü fotoğraf

1994'te fotoğraf dalında Pulitzer ödülü kazanan Kevin Carter`ın çektiği fotoğraf, zayıflıktan ölmek üzere olan siyah küçük kız çocuğu ile yakınında tüneyen akbabayı yansıtmaktadır. Kızın, birkaç kilometre ilerdeki Birleşmiş Milletler yardım kampına gitmek istediği sanılmaktadır.



Bu ânı fotoğrafladıktan sonra akbaba kaçmış, ancak Carter küçük kıza kampa ulaşması için yardım etmemiş, oradan uzaklaşmıştır. Bu yüzden yoğun eleştirilere maruz kalan Carter profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylerek kendisini savundu. O dönemde, gazeteciler ve fotoğrafçılar, bulaşıcı hastalıklar nedeniyle hasta insanlara dokunmamaları konusunda sıkı biçimde uyarılıyorlardı.

Bu fotoğraf, yardım örgütlerine büyük miktarda maddi kaynak sağladı. Ancak bu fotoğrafdan 3 ay sonra Kevin Carter bir depresyona girdi ve intihar etti.

Fotoğraf ilk olarak New York Times‘ta yayınlandı ve yayınlandığı andan itibaren büyük bir şöhrete ulaştı. Bu şöhret, fotoğrafın sahibi olan Kevin Carter’ın kendi adını duyurması için büyük bir fırsat oldu. İlerleyen zaman sürecinde The Vulture and The Child, Pulitzer ödülüne layık görüldü.

Carter’ın fotoğrafı insanlar tarafından konuşuldukça Afrika’ya olan maddi yardım hızla artıyordu. Gazeteler ve televizyonlar Afrika’dan daha çok bahseder olmuştu. Ancak herkesin kafasını kurcalayan tek bir soru vardı: Peki fotoğraf çekildikten sonra çocuğa ne oldu? Kevin Carter deklanşöre bastığı anda akbabanın kaçtığını, kampın pek de uzakta olmadığını, kendisinin profesyonel olduğunu, işinin sadece fotoğraf çekmek olduğunu savunarak çocuğa yardım etmediğini söyledi. Kamuoyunun vicdanı bu savunmaları kabul etmedi ve Carter eleştiri yağmuruna tutuldu.

Eleştirilerin hızı kesilmiyor, gittikçe artıyordu. Bunun üzerine ruhsal dengesi zaten bozuk olan Kevin Carter iyice depresyona girdi. 1994 yılının bir haziran gününde kendi arabasında ölü olarak bulundu. Ölüm sebebi intihardı. İntihar notunda “Ölü çocuklar peşimi hiç bir zaman bırakmadı” yazıyordu.

Tabi intiharının tek sebebi çektiği o poz ya da ortalıkta dönen eleştiriler değildi. İntiharının asıl sebebi; ölümün ıslık çaldığı Afrika’nın sokaklarıydı. Deklanşörüyle tanıklık ettiği acıların, adaletsizliğin ve haksızlığın birikimiydi. Her sohbetinde insanlığından utandığını söylüyordu etrafındakilere.

Afrika…

Ancak bu noktada utanması gereken kişi Kevin Carter değil, onu ölüme duyarsızlaştıran; Afrika’yı açlığın, acıların ve ölümün kıtası haline getiren kişilerdir. Afrika’yı bu hale getirenleri görmeksizin, vicdandan bahsederek Kevin Carter’ı suçlamak pek de doğru bir yaklaşım değildir. O sadece sistemin insanlık duyguları törpülenmiş piyonlarından biridir. Tüm insanlığın ortak suçu olan Afrika’daki yaşam şartları, onun omuzlarına atılmamalıdır. Kişi başkalarını eleştirmeden önce aynayı kendisine çevirmelidir.

Evet, belki çocuğu kurtarmadığı için kahraman diye anılmıyor kendisi. Fakat çektiği pozun tüm dünyada bir farkındalık yarattığını ve insanların Afrika için birlik olduğunu göz önünde tutarsak, Kevin Carter’ı kahraman ilan etmiş olmamız gerekmez miydi?

Hakkında ne denirse densin o intihar etmeyi tercih etti. Çektiği fotoğraf kendi hayatına mal oldu ,bizleri de fazlasıyla etkiledi ancak Afrika’yı kurtarmaya yetmedi. Açlık hala devam etmekte.

Fotoğrafa bakın, bir kere daha bakın, daha da dikkatli bakın. Kabul etmeliyiz, o deklanşöre hep birlikte bastık…