- Katılım
- Eki 27, 2011
- Mesajlar
- 15
- Tepkime Puanı
- 0
- Puanları
- 0
Bende doğuştan engelliyim evde doğum yapıldığı için havale geçirmişim havale sonucu konuşmada sorun yaşiyorum allaha şükür bütün ihtiyaçlarımı karşilayabiliyorum şuan 21 yaşındayım . bilgisayar proglamlama bölümünü bitrdim tek başıma oralarda okumak hiçde kolay olmadı fakat sonra eski erkek arkadaşımla tanıştım .o bana cok yardımcı oldu her konuda mutluydum eskisi gibi engelli bile görmüyordüm bile kendimi ki umrumda da değildi seviyor seviliyordum deger görüyordum benden hiç bir zaman utanmadı yada bana hissettrmedi hersey çok güzel gidiyordu taki onun ailesi mezuniyete gelene kadar beni ailesi ile taniştırmıştı cok heycanlanmıstım fakat ailesinin benden hoşlanmadiğini hissetmiştim ve yanılmamışım ve okullar kapanıp memleketlerimize dönmüştük aylar geçtikçe aramız bozuluyor soyuyordu anlamıyordum oyle bole derken ben daha fazla dayanamayıp ilişkmize son verdim ve bölece ayrıldık ben hala ayrılıs sebebini bilmiyordum taki ünivden onun oda arkadaşıyla konuşana kadar bana dediki onun ailesi seni istemiyordu onunla evlendiğim taktirde evladım değilsin seni evlatlıktan red ederim demiş ben engelliyim die ben bunu duyduğumda nasıl acı çektim anlatamam o an ölmek istedim hayatdan nefret ettim insanlar bazeb o kadr acımasız oluyor ki ? sen nerden biliyorsun ki benm nasıl bir insan oldumu?? üstüne birde işsizlik eklendi 1 yıldır evdeyim hiç bir şekilde iş bulamıyorum evdeyim sürekli sanki insanlardan arkadaşlarımdan da kendimi soyutladım şuan piskolojimin iyi olduğunu hiç sanmıyorum bunalımın eşiğindeyim hiçbir şekilde mutlu değilim sahte sahte gülümseme yüzümde hergünüm bir diğerinden farksız elimde olsa bütün uyumak istiyorum ama tek bir amacım var onun babasıyla birgün karşilaşmak...