Kaçarken çıkardığımız topuk sesleri hayatı kırar…

Kaçıp giderken umutsuzluğun adı konmamış kimliksizliği yakasına yapışmasa insanın,kolay olur belki vazgeçişler… Vazgeçerken kimden ve neden vazgeçtiğinin farkında mıdır insan? Sorgusuz sualsiz yalnızlıklara savunmasız atarken kendini, avazı olacak… Sesi olacak bir ışık bulmak çok mu zordur? Giderken yanında umutsuzluğununda katık olduğu yolculuklar, dönüp dolaşıp aynı adreslerde bitmez mi? İçimde hayatın uyandırdığı aynada yabancı sureti, bir başına sokaklarda ip atlarken, sek sek oynarken görsem inanır mıyım onun ben olduğuna? Cinneti doğuran saatlerin sonsuz acımasızlığına aldırmadan yok saydığımız umutsuzluklar, birileri birazcık daha çok sevsin diye verdiğimiz çabalar, parmak ucundan tutunduğumuz hayatın arkasında küçüldüğümüz duvarlar da mı artık tanıdık değildir bize?
İnsanlar…
Hem korktuğumuz…
Hem de korkularımızdan sığınmak için usul usul sığındığımız insanlar…
Onlar ne kadar yandaştır ki bize hayata tutunmak için verdiğimiz olanca mücadelede,son pamuk ipliğimizi paslı makaslarla kesenlere karsı… Kaçmak çözüm olsa keşke… Kaçarken çıkardığımız topuk sesleri hayatı kırmasa… Yüreğimizde o günün acılarını taşımadan kaçsak her tercihin bir vazgeçiş olmadığı yerlere… VE keşke birine “evet” demek tüm dünyaya hayır demek olmasa…