Kapalı mekanlarda kalmanın engellilerin psikolojileri üzerindeki etkileri

Sürekli kapalı mekanlar da kalmak her insan için ruhsal açıdan sorunlar yaratabilir. Modern dünya, kentsel yaşam her insanı ister istemez uzun süre kapalı mekanlarda kalmaya zorluyor. Yapılan araştırmalara göre kapalı mekanlarda uzun süre kalmak insan psikolojisini bozarak depresyon, ruhsal bunalımlar, yaşamdan tat alamama gibi etkileşimlere neden olduğu gözlemlenmiş. Örneğin hapiste uzun süre kalan kişilerde, iş yaşamı gereği sürekli işyerinde kalmak zorunda kalan kişilerde agresiflik gözlemlenmiş.

Bu anlamda süreğen hastalık, doğuştan yada sonradan olan sebeplerden dolayı bir şekilde engelli olmuş kişiler yaşamlarının geri kalan bölümlerini kapalı mekanlarda geçirmek durumunda kalıyor.

Sürekli bir oda da yada evin içinde kalmak engellilerin psikolojik yapılarını muhtemelen kötü yönde etkiliyordur. Çoğunluğu engelliler den oluşan sitemizde kapalı mekanlarda kalmanın sizin pskolojiniz üzerinde ki etkilerini merak ediyorum.
Konu hakkında ki görüşlerinizi paylaşırsanız memnun olurum.

Yaz aylarından mercedes diye tabir ettiğim akülü sandalyemle sürekli dolaşırım. Kışın ise yaşadığım bölgede kış aylarının ağır ve son derece soğuk geçmesi nedeniyle sürekli evde otururum. Sürekli evde kalmak ister istemez insanı depresif yapıyor. Olur olmaz şeylere kızmak gerekli gereksiz tepkiler göstermek v.b gibi. Ve fakat kendinizi oyalayacak ve zevk alacağınız alanlar bulunca bu depresiflik ciddi miktarlarda azalıyor.
Bundan 10 yıl öncesine kadar internet bağlantım yoktu. O günlerde kendimi oyalamak ve geliştirmek adına bol bol kitap okurdum. Hem güzel vakit geçirir hemde bilgi dağarcığımı genişleirdim. İnternet bağlantısını yaptırdıktan sonra ( ki benim için yaşamımın dönüm noktası olmuştur) zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum bile. Hatta 24 saat bile bana yetmiyor.

İnterneti ilk bağlattığım yıllarda kısa bir bocalama evresinden sonra kendim gibi engelli olan kişilerle çeşitli forumlarda ve sosyal paylaşım sitelerinde arkadaşlıklarım oldu. gün geldi sanal ortamda kurduğum dostlukların sayısı reel hayatta kurduğum dostluklardan fazla oldu. O dostlarımla sürekli sakatlığa dair sosyal, ekonomik ve yaşamın her alanına dair sorunları konuşuyordum. Başka platformlar da sakatlığa dair yazılar yazıyor başkaları tarafından yazılan konuları okuyordum. Bu sayede engelliler hakkında belli bir bilgi birikimi sağladıktan sonra Engelliler.Gen.Tr sitesini açtım. Şimdilerde zamanımın çoğunu bu sitede geçiriyor ve bundan büyük bir zevk alıyorum.
Yani demem oki insan hiçbir zaman imkansızlıklara yazgılı değildir. Herkesin yapacağı, zevk alacağı bir şeyler mutlaka vardır. Muhim olan o şeyleri bulup hoşca vakit geçirmek.

Hemipleji rahatsızlığı olan annemle, omurilik felçli ben aynı evde yaşamımızı idame ediyoruz. Anlıyacağınız iki engelli var sadece evde. İkimiz bakıyoruz birbirimize. Yaşamımızın büyük bölümü evde geçiriyoruz. Evde kendimi engelli olarak görmüyorum. Kendi işimi kendim halledebiliyorum çoğunlukla.

Ya dışarısı! İşte engel orda başlıyor. Engelli otobüsü yok, engelli tuvaleti yok, kaldırımlarda rampa yok, gittiğin kafede masalar uygun değil sandalyen masaya yanaşmıyor, asansörlere tekerlekli sandelye sığmıyor. Bunlar benim engelim şu anda aklıma gelen. Engelsiz yaşam sadece evimde var. Dört duvar arası ama orda daha mutluyum.

Asıl soru bence; bu kaliteli bir yaşam mıdır?