Kaybedenler

Aman Allah’ım! Baba sen hala burada mısın?
İnanamayan gözlerle babama bakıyorum. Çalışma masasına oturmuş bir şeyler karalıyor. Neredeyse tamamını beyaz saçların istila ettiği kafasını bana çevirdiğinde yüzünde oluşan şaşkın ifadeyi fark ediyorum. Elinden kalemi bırakıyor ve tarihi eserleri utandıracak kadar eski sandalyesinden kalkıyor. Gülümsüyor. Yüzüme, aceleyle inandırıcı olduğunu umduğum bir gülümseme yapıştırıyorum.
Evet. Birazdan burada olurlar.
Derin bir nefes alıyorum;
Ve sen acele edip kendine dışarıda yapacak bir şeyler bulmalısın.
Gülümsemesi suratında donuklaşıyor. Ardından birkaç adımda yanıma ulaşıyor.
Seni sevdiğimizi biliyorsun, değil mi tatlım? Annen de seni seviyor. Uzaklarda bir yerlerde sana gülümsediğine eminim.
Bir an söyleyip söylememek arasında tereddüt ediyor ama ağzından birkaç cümle dökülüyor.
- Hafızanı kaybettiğinden beri mutsuz görünüyorsun. Bana karşı mesafelisin. Kardeşine karşı da öylesin. Kazayı ucuz atlattın. Buna şükretmelisin.
- Ucuz atlatmak mı? Hafızamı kaybettim. Geçmişe dair hiçbir şey hatırlamıyorum. Annemi kaybettim. Senin gibi işe yaramaz bir baba ve lanet olası kör bir kardeşle dünyanın ortasında kalakaldım. Bu nasıl bir ucuz atlatmak, söyler misin bana?
İçimde biriktirdiğim tüm öfkeyi kusuyorum. Kafasını eğiyor ve gözlerini kaçırarak hızla uzaklaşıyor. Ardından bir kapı sesi duyuyorum. Hayatımın en berbat yılı.. Bunlar yetmezmiş gibi bir de kardeşimle uğraşmak zorundayım. Sinirle yukarı çıkıp paldır küldür Ebru’nun odasına dalıyorum. Masanın üzerindeki anahtarı alıyorum. Gözümün ucuyla kardeşime bakıyorum. Ürkmüş görünüyor. Aldırmıyorum. Odanın kapısını kilitliyorum ve merdivenlere doğru yürüyorum. Kardeşime kötü davrandığımın farkındayım ama o bunu hak ediyor. Kör olması benim suçum değil. Sonuçta hayatımı onunla uğraşarak geçiremem. Aşağıya indiğimde yarım kalmış işlerimin başına dönüyorum. Mavi çiçekli masa örtüsünü de serdikten sonra hazırlıklarım tamamlanıyor. Misafirlerimi beklemeye başlıyorum. DEVAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYIN