- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Ben 11 yaşında sevilen,güzel olduğum söylenen kır çiçeğiyim.Bu mektubu yazarken rumuzumu neden kır çiçeği dedim biliyor musunuz.Ben hiç doğada,kırda çiçek toplayamadım.Daha küçükken zorda olsa yardım alarak yürüyebilen,ama gün geçtikçe hastalığımın büyüyüp ilerlemesiyle çiçek toplamak bir yana,bahçede oynayan arkadaşlarımı camdan hep derin bir ah çekerek seyrettim.Fakat zaman geçtikçe hiç kalkamaz oldum ve kilo aldım.Türkiye'de çoğunluğunun bilmediği,adının bile zor zor söylendiği 20 milyonda bir olan bu hastalığımdan dolayı artık evimde bana özel oturma şeklime göre yaptırılan özel bir koltuk ve tekerlekli sandalyeme mahkum oldum.Benim bu özel durumum,ne benim nede ailemin suçu.Onlar arasında akraba evliliği de yok,fakat bizler ailece inançlı insanlarız.Allah'ım benim kaderimi bu yönde çizmişse bende bunu yaşamak durumundayım.
Aslında hep içten içten düşünürüm,top oynayamayışım,ip atlayamayışım hatta derslerim bitince anneme yardım edemeyişim..Valla bunları nasıl o küçücük beyninle düşünebiliyorsun diye şaşırmayın,bu da bir şey mi .Evimizin önündeki kaldırıma çıkıp arabamla gezerken bana nasıl bakıldığının,o bakışların ne anlama geldiğini de biliyorum artık...
Okuluma gidebilmek için biz engellilere yapılmış özel araca binmemin,sınıfıma girebilmek için bize ayrılmış yolu onlarca koşuşan okul arkadaşlarımın arasından mahkum olduğum ve mecburiyetten kullandığım arabamla içeriye girip o manalı bakışların arasında yerimi almanın nasıl bir duygu olduğunu biliyorum,çünkü ben yaşıyorum bunları..Evde ya da okulda 2 metre önünüzdeki cismin yardım almadan uzanıp alamamanın ezikliğini yaşayarak öğrendim ben..Peki beni görüp de 'aa ne cici kızmış,ama engelli maalesef,Allah anasına babasına sabırlar versin' diye duyabileceğim gibi sesli düşünen ve benden bir hayli yaşça büyüklerim; sizler neden anlayamadınız.Bunun okulu yok ki,ben bu yaşta bunları düşünebiliyorsam sizler neden bu gibi durumlarda dikkatsiz,kırıcı oluyorsunuz..
Herkes bir gün engelli adayı unutmayınız.Ama çok şükür,bizleri düşünen devletimiz,derneklerimiz var.Engelli bireylerin yaşamlarını kolaylaştıracak maddi manevi destek veren büyüklerimiz var.Bana sorsalar,sence ilk önce cennete kimler gitmeli diye,vereceğim cevap inanın şunlar olurdu..Bir sürü hastalıklarına rağmen,dizimizin dibinden ayrılmayan bir şey isterim diye hep gözüme bakan anneciğim ve beni sırtında taşımaktan bel ağrıları hiç dinmeyen babam, hele de elimi bırakmadan vücudumu tamamlayan ablam,canım ablam,yani ailem..Bizlere yaşam mücadelesi veren hayata bakış açımızı değiştiren dernek kurucuları ve yöneticileri,özellikle son yıllarda elini üzerimizden çekmeyen devlet büyüklerim,yöneticilerim.Bana göre cenneti hak etmiş kişiler öncelikle bu insanlardır.
Eğer bu kır çiçeği solmuyor,başı öne eğilmiyorsa hamd olsun inanç ve bizlere uzanan eller sayesindedir.Şunu da söylemeden edemeyeceğim ben ve benim gibi engellileri görüp de acıyanlar 'aa engelliymiş' diye manalı bakanlar,inanın siz bizden de beter,asıl özürlü acınacak olanlarsınız.Ne varmış canım durumuna üzüldüm işte,diye geçiştiremezsiniz..
Bizler çok küçük şeylerden mutlu olabilen,bir gülümsemeye büyük dostluklar kurmaya hazır,kocaman yüreği olan,şartlar gereği yaşından büyük düşünmeyi sizlerden önce öğrenen,koparılmadan ayakta,hayatta ve canlı kalmaya çalışan birer kır çiçeğiyiz.Oh be, valla hiç de yarışmanın büyüsüne kapılmadan içimdeki sesi dışa vurmuş oldum ve çok şükür rahatladım.
Allah'ım biz engelli kullarına ve bize yardımcı olmak isteyen kullarına yar ve yardımcı olsun..
YAZAR: Nursena KURU
Ben 11 yaşında bir kızım. Hastalığımın adı SMA ve belimde skolyoz hastalığı var.. hastalıklarım daha da ileriye gidiyor ve elimizden gelen bir şey yok.hastalığımın tedavisi yok. Hayatımı tekerlekli sandalye ile geçiriyorum. 5.sınıf öğrencisiyim.
Aslında hep içten içten düşünürüm,top oynayamayışım,ip atlayamayışım hatta derslerim bitince anneme yardım edemeyişim..Valla bunları nasıl o küçücük beyninle düşünebiliyorsun diye şaşırmayın,bu da bir şey mi .Evimizin önündeki kaldırıma çıkıp arabamla gezerken bana nasıl bakıldığının,o bakışların ne anlama geldiğini de biliyorum artık...
Okuluma gidebilmek için biz engellilere yapılmış özel araca binmemin,sınıfıma girebilmek için bize ayrılmış yolu onlarca koşuşan okul arkadaşlarımın arasından mahkum olduğum ve mecburiyetten kullandığım arabamla içeriye girip o manalı bakışların arasında yerimi almanın nasıl bir duygu olduğunu biliyorum,çünkü ben yaşıyorum bunları..Evde ya da okulda 2 metre önünüzdeki cismin yardım almadan uzanıp alamamanın ezikliğini yaşayarak öğrendim ben..Peki beni görüp de 'aa ne cici kızmış,ama engelli maalesef,Allah anasına babasına sabırlar versin' diye duyabileceğim gibi sesli düşünen ve benden bir hayli yaşça büyüklerim; sizler neden anlayamadınız.Bunun okulu yok ki,ben bu yaşta bunları düşünebiliyorsam sizler neden bu gibi durumlarda dikkatsiz,kırıcı oluyorsunuz..
Herkes bir gün engelli adayı unutmayınız.Ama çok şükür,bizleri düşünen devletimiz,derneklerimiz var.Engelli bireylerin yaşamlarını kolaylaştıracak maddi manevi destek veren büyüklerimiz var.Bana sorsalar,sence ilk önce cennete kimler gitmeli diye,vereceğim cevap inanın şunlar olurdu..Bir sürü hastalıklarına rağmen,dizimizin dibinden ayrılmayan bir şey isterim diye hep gözüme bakan anneciğim ve beni sırtında taşımaktan bel ağrıları hiç dinmeyen babam, hele de elimi bırakmadan vücudumu tamamlayan ablam,canım ablam,yani ailem..Bizlere yaşam mücadelesi veren hayata bakış açımızı değiştiren dernek kurucuları ve yöneticileri,özellikle son yıllarda elini üzerimizden çekmeyen devlet büyüklerim,yöneticilerim.Bana göre cenneti hak etmiş kişiler öncelikle bu insanlardır.
Eğer bu kır çiçeği solmuyor,başı öne eğilmiyorsa hamd olsun inanç ve bizlere uzanan eller sayesindedir.Şunu da söylemeden edemeyeceğim ben ve benim gibi engellileri görüp de acıyanlar 'aa engelliymiş' diye manalı bakanlar,inanın siz bizden de beter,asıl özürlü acınacak olanlarsınız.Ne varmış canım durumuna üzüldüm işte,diye geçiştiremezsiniz..
Bizler çok küçük şeylerden mutlu olabilen,bir gülümsemeye büyük dostluklar kurmaya hazır,kocaman yüreği olan,şartlar gereği yaşından büyük düşünmeyi sizlerden önce öğrenen,koparılmadan ayakta,hayatta ve canlı kalmaya çalışan birer kır çiçeğiyiz.Oh be, valla hiç de yarışmanın büyüsüne kapılmadan içimdeki sesi dışa vurmuş oldum ve çok şükür rahatladım.
Allah'ım biz engelli kullarına ve bize yardımcı olmak isteyen kullarına yar ve yardımcı olsun..
YAZAR: Nursena KURU
Ben 11 yaşında bir kızım. Hastalığımın adı SMA ve belimde skolyoz hastalığı var.. hastalıklarım daha da ileriye gidiyor ve elimizden gelen bir şey yok.hastalığımın tedavisi yok. Hayatımı tekerlekli sandalye ile geçiriyorum. 5.sınıf öğrencisiyim.
