F
Fırtına
Guest
Sayın Başbakan’ın dikkatine;
Ben, dul ve engelli (100-92 ağır özürlü), 65 yaşında bir anneyim. 2022 sayılı yasa ve yönetmelik kapsamında, Ordu Valiliği’ne, maaş bağlanması için 2 defa müracaatta bulundum. Her türlü hastalığım var, şahsıma kayıtlı hiçbir gelirim yok; bağım, bahçem, tarlam, evim ve aylığım olmadığı halde, farklı gerekçeler öne sürerek maaş bağlamadılar, reddettiler. Bu Anneler Günü’nde bana bu şoku yaşattılar. Yasa ve yönetmeliklere tamamen uygun olmasına rağmen..
Neymiş, oturduğumuz daire varmış; insanın oğlunun üzerine dairesi olması suç mu? Oğlumun üzerine dairesi varsa, maaşı oğlum istemiyor ben istiyorum, benim ihtiyacım var. 2022 sayılı kanuna göre, hangi özürlünün bakmakla yükümlüsü olanın evi, dairesi yok? Bu maaşın bağlanması için sokakta mı yatmamız lazım? Veya onlar sokakta mı yatıyor? Hiçbirinin oğlunun dairesi yok mu?
Bu nasıl bir sosyal devlet anlayışı.?
Devletimizin çıkarmış olduğu yasa ve yönetmeliklerde böyle bir şart yok. Kanun ne diyor? “Bir geliri varsa” diyor. Nerede bu gelir? Benim kira gelirim yok. Oğullarım kendilerini zor geçindiriyor, yalnızca kira vermiyorlar, o kadar.. Bu haksız ret kararının düzeltilmesini, komisyonun yeniden değerlendirme yapmasını talep ediyorum..
Bizler için çok büyük işler yaptınız, yasalar, yönetmelikler çıkardınız; Siz olmasaydınız, bizler ne yapardık. Ama sizin çıkardığınız yasalara ters karar verenleri de size şikayet ediyorum..
Oğlum Aydın Aktaş’la kalıyorum, 5 nüfusuz, oğlumun belirli bir geliri yok, işi yok, serbest çalışıyor. Benim yüzümden doğru dürüst işe bile gidemiyor, çoğu zaman sürekli hastane kapılarında kalıyorum..
Bana, “haklısınız, ama yapacak bir şey yok” diyorlar. 2 defa ret geldi, “ancak mahkemeye başvurursun” diyorlar. Ben şimdi de mahkeme kapılarında mı uğraşacağım? Niye mahkemeye gitmek zorunda kalayım? Sosyal devlet olduğumuza mahkeme mi karar verecek? Ret kararı verirken insan bir düşünür, “bu anne 65 yaşında, dul, hiçbir geliri maaşı yok” der.. Bu nasıl bir karar.? 100-92 ağır özürlü bir anneyim ben ya, beni anlayın, dinleyin.. Devletimizin sosyal politikasının böyle olduğunu düşünmek bile istemiyorum. İnsana bakış açısı bu olmamalı..
Sizden en kısa zamanda müjdeli, güzel, sevindirici haber bekliyorum, adaletin yerini bulduğunu görmek istiyorum... saygılarımla..
Hatice Aktaş (Ahmet kızı, 1947 doğumlu, ret karar no 264)
(Bir engelli annenin istekleri..)
Ben, dul ve engelli (100-92 ağır özürlü), 65 yaşında bir anneyim. 2022 sayılı yasa ve yönetmelik kapsamında, Ordu Valiliği’ne, maaş bağlanması için 2 defa müracaatta bulundum. Her türlü hastalığım var, şahsıma kayıtlı hiçbir gelirim yok; bağım, bahçem, tarlam, evim ve aylığım olmadığı halde, farklı gerekçeler öne sürerek maaş bağlamadılar, reddettiler. Bu Anneler Günü’nde bana bu şoku yaşattılar. Yasa ve yönetmeliklere tamamen uygun olmasına rağmen..
Neymiş, oturduğumuz daire varmış; insanın oğlunun üzerine dairesi olması suç mu? Oğlumun üzerine dairesi varsa, maaşı oğlum istemiyor ben istiyorum, benim ihtiyacım var. 2022 sayılı kanuna göre, hangi özürlünün bakmakla yükümlüsü olanın evi, dairesi yok? Bu maaşın bağlanması için sokakta mı yatmamız lazım? Veya onlar sokakta mı yatıyor? Hiçbirinin oğlunun dairesi yok mu?
Bu nasıl bir sosyal devlet anlayışı.?
Devletimizin çıkarmış olduğu yasa ve yönetmeliklerde böyle bir şart yok. Kanun ne diyor? “Bir geliri varsa” diyor. Nerede bu gelir? Benim kira gelirim yok. Oğullarım kendilerini zor geçindiriyor, yalnızca kira vermiyorlar, o kadar.. Bu haksız ret kararının düzeltilmesini, komisyonun yeniden değerlendirme yapmasını talep ediyorum..
Bizler için çok büyük işler yaptınız, yasalar, yönetmelikler çıkardınız; Siz olmasaydınız, bizler ne yapardık. Ama sizin çıkardığınız yasalara ters karar verenleri de size şikayet ediyorum..
Oğlum Aydın Aktaş’la kalıyorum, 5 nüfusuz, oğlumun belirli bir geliri yok, işi yok, serbest çalışıyor. Benim yüzümden doğru dürüst işe bile gidemiyor, çoğu zaman sürekli hastane kapılarında kalıyorum..
Bana, “haklısınız, ama yapacak bir şey yok” diyorlar. 2 defa ret geldi, “ancak mahkemeye başvurursun” diyorlar. Ben şimdi de mahkeme kapılarında mı uğraşacağım? Niye mahkemeye gitmek zorunda kalayım? Sosyal devlet olduğumuza mahkeme mi karar verecek? Ret kararı verirken insan bir düşünür, “bu anne 65 yaşında, dul, hiçbir geliri maaşı yok” der.. Bu nasıl bir karar.? 100-92 ağır özürlü bir anneyim ben ya, beni anlayın, dinleyin.. Devletimizin sosyal politikasının böyle olduğunu düşünmek bile istemiyorum. İnsana bakış açısı bu olmamalı..
Sizden en kısa zamanda müjdeli, güzel, sevindirici haber bekliyorum, adaletin yerini bulduğunu görmek istiyorum... saygılarımla..
Hatice Aktaş (Ahmet kızı, 1947 doğumlu, ret karar no 264)
(Bir engelli annenin istekleri..)
