- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Engellilik
Hayattan bir şekilde engellenişler
Doğuştan yada sonradan bir sebeple, elde olmayan nedenlerle
Nedenin ne olduğu, nasıl olduğunun çok da bir anlamı olmadığı halde neden ben? sorusunun önce kişinin kendisine sorup durduğu sonrasında neden ben? yerine nasıl ben? halini alan bir iç hesaplaşma
Nasıl ben? ben hayatımı daha iyi nasıl idame ettirebilirim? nasıl daha engelsizce yaşayabilirim? kendi kendime yetebilmem için neler yapmalıyım? yapabileceklerim ve yardımsız yapamayacaklarım konusunda neleri hızlandırabilir nelerden vazgeçebilirim? şeklinde arayışlar belki de bir yaşam boyu sürecek olan özgürlük mücadelesi...
Aslında bu duygularımı uzun zamandır yazmak istemiştim ama bazen içindekileri yazıya özgürce dökebilmeniz için bir takım dış etkenlere ihtiyaç duyarsınız. Sanırım bu durum çokca bastırılmış duygularda önplana çıkıyor yada ben öyle düşünüyorum.
İnsanları engelliler ve engelsizler şeklinde ikiye ayırmak yani kendimi ötekileştirmekten nefret ediyorum ama bazen öylesine yaşanan, yaşatılan düpedüz gözüme sokulan ayırımcılığı bedenimin tüm sızlayan hücrelerine kadar hissettiriyorlar ki işte yine böyle günlerden birinde olduğum için yazma ihtiyacı hissediyorum. Bu sitede duygularımı özgürce ifade edebileceğim okuyan kimsenin de benim duygularımı yorumlama cesareti gösteremeyeceği bir bölüm olmasından dolayı
başlıyorum.
Hayatın içinde kim, ne olursa olsun insan olmalı önce ve insana yakışır şekilde yaklaşabilmeli her olaya. Kimse kimseyi gerçekte neler yaşadığını, neler hissettiğini asla bilemez ama neler yaşaması , neler yapması yada yapmaması konusunda kendince ahkam keser. deyim yerindeyse kendince ders verir ama o ne yaşanan acılardan haberdardır nede o acıların nasıl yaşandığından işte bu manada kimse kimseyi yargılamadan önce dönüp kendine bakabilme cesareti gösterebilmeli ve önce kendinin bir başkası için engel olup olmadığını düşünmelidir.
Engellerimizi önce kendi içimizde sonra hep birlikte aşmaya çalışsak da kişinin kendi iradesiyle yapabilecekleri kendi aklı ve zekasıyla bedenini kullanabilmesi ölçüsünde gerçekleşeceğinden şimdi kim kimi hangi hakla ve cesaretle eleştirebilir? sorgulayabilir? ahkam kesebilir ?
Engellilik bireysel olmaktan çok toplumsal bir sorundur bunu kabul ediyorum ama bazen bireye asıl engeli yaşatanda toplumdur! Çok sevdiğim bir söz var ''senin için ne yapabilirim? '' sorusuna bazen gülerek yanıtlayabildiğim '' Sen gölge etme ben başka ihsan istemem'' işte şimdi bunu bir başka sevdiğim sözle tamamlamak istiyorum;
Hayattan bir şekilde engellenişler
Doğuştan yada sonradan bir sebeple, elde olmayan nedenlerle
Nedenin ne olduğu, nasıl olduğunun çok da bir anlamı olmadığı halde neden ben? sorusunun önce kişinin kendisine sorup durduğu sonrasında neden ben? yerine nasıl ben? halini alan bir iç hesaplaşma
Nasıl ben? ben hayatımı daha iyi nasıl idame ettirebilirim? nasıl daha engelsizce yaşayabilirim? kendi kendime yetebilmem için neler yapmalıyım? yapabileceklerim ve yardımsız yapamayacaklarım konusunda neleri hızlandırabilir nelerden vazgeçebilirim? şeklinde arayışlar belki de bir yaşam boyu sürecek olan özgürlük mücadelesi...
Aslında bu duygularımı uzun zamandır yazmak istemiştim ama bazen içindekileri yazıya özgürce dökebilmeniz için bir takım dış etkenlere ihtiyaç duyarsınız. Sanırım bu durum çokca bastırılmış duygularda önplana çıkıyor yada ben öyle düşünüyorum.
İnsanları engelliler ve engelsizler şeklinde ikiye ayırmak yani kendimi ötekileştirmekten nefret ediyorum ama bazen öylesine yaşanan, yaşatılan düpedüz gözüme sokulan ayırımcılığı bedenimin tüm sızlayan hücrelerine kadar hissettiriyorlar ki işte yine böyle günlerden birinde olduğum için yazma ihtiyacı hissediyorum. Bu sitede duygularımı özgürce ifade edebileceğim okuyan kimsenin de benim duygularımı yorumlama cesareti gösteremeyeceği bir bölüm olmasından dolayı
başlıyorum.Hayatın içinde kim, ne olursa olsun insan olmalı önce ve insana yakışır şekilde yaklaşabilmeli her olaya. Kimse kimseyi gerçekte neler yaşadığını, neler hissettiğini asla bilemez ama neler yaşaması , neler yapması yada yapmaması konusunda kendince ahkam keser. deyim yerindeyse kendince ders verir ama o ne yaşanan acılardan haberdardır nede o acıların nasıl yaşandığından
işte bu manada kimse kimseyi yargılamadan önce dönüp kendine bakabilme cesareti gösterebilmeli ve önce kendinin bir başkası için engel olup olmadığını düşünmelidir. Engellerimizi önce kendi içimizde sonra hep birlikte aşmaya çalışsak da kişinin kendi iradesiyle yapabilecekleri kendi aklı ve zekasıyla bedenini kullanabilmesi ölçüsünde gerçekleşeceğinden şimdi kim kimi hangi hakla ve cesaretle eleştirebilir? sorgulayabilir? ahkam kesebilir ?
Engellilik bireysel olmaktan çok toplumsal bir sorundur bunu kabul ediyorum ama bazen bireye asıl engeli yaşatanda toplumdur! Çok sevdiğim bir söz var ''senin için ne yapabilirim? '' sorusuna bazen gülerek yanıtlayabildiğim '' Sen gölge etme ben başka ihsan istemem'' işte şimdi bunu bir başka sevdiğim sözle tamamlamak istiyorum;
