M
mavibalina2012
Guest
Ülkemizde ve tüm dünyada öğretmenlik vasıflarını her şeyden üstün tutan her ne şekilde olursa olsun eğitmenlik sıfatına haiz, bir şeyler öğretmekten mutluluk duyan tüm eğitim gönüllülerinin Öğretmenler Gününü sitemiz adına tebrik eder yazımı engelli öğretmenlerimize ithaf ederim..Saygı ve hürmetlerimle…
ENGELLİ ÖĞRETMEN
Bazı önyargılarımız vardır bir türlü terk edemediğimiz…Engelli şu işi yapamaz bu işi yapamaz, yapacağı işler, yapamayacağı işler…Öyle bir sınırlama ki kaç dönüm hektarı içine alacak kadar fazla çizgiler belirgin çepeçevre…Peki engelli bir bireyin bunları yapamayacağına nasıl karar verebiliriz biz tabii ki, önyargılarımızla…Yapamayacağını düşünürüz çünkü o insanı tanıma adına en küçük bir teşebbüse bile kapalıyızdır da ondan…
Ancak insanın istediği vakit başaramayacağı hiçbir iş hiçbir faaliyet yoktur…Yeter ki istesin yeter ki gönülden istesin…Engelli öğretmen olur mu?.. Olur hem de bal gibi olur mükemmel olur…Öğretme azmi kendisinde var olduğu müddetçe zaten yaşama azmi kendisine yeterde artar bile bunlar birleşince akan sular durur…Hele bir de öğrencileri engelliyse değmeyin keyfine…İşte o zaman ne zaman kaygısı kalır ne de mekan…Yeri gelir anne olur yeri gelir baba, arkadaş, dost…Amaç kutsalsa tüm araçlarda kutsaldır…Öğretmenlik kutsal bir meslektir bir nevi vericiliktir…Kendindekileri vererek karşı tarafa anlam yüklemektir, paylaşımdır, geleceğe dair umuttur, bekleyiştir, sevinçtir, mutluluktur, var oluştur…Duygudur, duygu yüküdür, özelin bitişidir, çırpınıştır, keyiftir, hüzündür, insana dairdir, insana aittir, insanlığı öğretmektir, insanlığı öğreniştir…
Neden o zaman engelli öğretmen istenmez…Engelli öğretmende bu vasıflar yok mudur? Engeli sevgiyi, paylaşmayı, dostluğu öğretmeye engel midir? Bir öğretmen tekerlekli sandalyesiyle, koltuk değneğiyle, bastonuyla görmeyen gözleriyle ders veremez mi?...İlla ki, gözlerinin açık mı olması lazım ya gönül gözüyle görüyorsa illa ki yürümesi gerekir anlattıklarını ispat için…Öğreteceklerimi diğerlerine göre azdır yoksa öğrencilerine olan sevgisi mi daha fazladır…Günümüzde görülen odur ki, engelli kendisine verilen işlerin tamamını fazlasıyla yapıyor…
Ben gönüllü eğitmenim bu işi zevkle yapıyorum…İş çıkışında ve hafta sonlarında öğrencilerimle paylaşımlarda bulunmaktan aşırı keyif alıyorum…Onlarla olduğum vakitlerde sadece huzur dolu olduğumu hissediyorum ve her gün yeni şeyler öğrenmeyi de öğretmeyi de kar sayıyorum …Öğretmen olmak zordur, meslek yıpratıcıdır yorulursun, engelli öğretmen olmak daha da zordur gün gelir ki, ömründen ömür gider ama kalan sana fazlasıyla yeter…
ENGELLİ ÖĞRETMEN
Bazı önyargılarımız vardır bir türlü terk edemediğimiz…Engelli şu işi yapamaz bu işi yapamaz, yapacağı işler, yapamayacağı işler…Öyle bir sınırlama ki kaç dönüm hektarı içine alacak kadar fazla çizgiler belirgin çepeçevre…Peki engelli bir bireyin bunları yapamayacağına nasıl karar verebiliriz biz tabii ki, önyargılarımızla…Yapamayacağını düşünürüz çünkü o insanı tanıma adına en küçük bir teşebbüse bile kapalıyızdır da ondan…
Ancak insanın istediği vakit başaramayacağı hiçbir iş hiçbir faaliyet yoktur…Yeter ki istesin yeter ki gönülden istesin…Engelli öğretmen olur mu?.. Olur hem de bal gibi olur mükemmel olur…Öğretme azmi kendisinde var olduğu müddetçe zaten yaşama azmi kendisine yeterde artar bile bunlar birleşince akan sular durur…Hele bir de öğrencileri engelliyse değmeyin keyfine…İşte o zaman ne zaman kaygısı kalır ne de mekan…Yeri gelir anne olur yeri gelir baba, arkadaş, dost…Amaç kutsalsa tüm araçlarda kutsaldır…Öğretmenlik kutsal bir meslektir bir nevi vericiliktir…Kendindekileri vererek karşı tarafa anlam yüklemektir, paylaşımdır, geleceğe dair umuttur, bekleyiştir, sevinçtir, mutluluktur, var oluştur…Duygudur, duygu yüküdür, özelin bitişidir, çırpınıştır, keyiftir, hüzündür, insana dairdir, insana aittir, insanlığı öğretmektir, insanlığı öğreniştir…
Neden o zaman engelli öğretmen istenmez…Engelli öğretmende bu vasıflar yok mudur? Engeli sevgiyi, paylaşmayı, dostluğu öğretmeye engel midir? Bir öğretmen tekerlekli sandalyesiyle, koltuk değneğiyle, bastonuyla görmeyen gözleriyle ders veremez mi?...İlla ki, gözlerinin açık mı olması lazım ya gönül gözüyle görüyorsa illa ki yürümesi gerekir anlattıklarını ispat için…Öğreteceklerimi diğerlerine göre azdır yoksa öğrencilerine olan sevgisi mi daha fazladır…Günümüzde görülen odur ki, engelli kendisine verilen işlerin tamamını fazlasıyla yapıyor…
Ben gönüllü eğitmenim bu işi zevkle yapıyorum…İş çıkışında ve hafta sonlarında öğrencilerimle paylaşımlarda bulunmaktan aşırı keyif alıyorum…Onlarla olduğum vakitlerde sadece huzur dolu olduğumu hissediyorum ve her gün yeni şeyler öğrenmeyi de öğretmeyi de kar sayıyorum …Öğretmen olmak zordur, meslek yıpratıcıdır yorulursun, engelli öğretmen olmak daha da zordur gün gelir ki, ömründen ömür gider ama kalan sana fazlasıyla yeter…
ÖĞRETMEK İSTİYORUM
Kalem hangi elle tutuluru değil de
Kalem tutmayan eller nasıl yok oluru
Kalemin geleceğin olduğunu
Savaş nasıl kazanılırı değil de
Barış nasıl korunuru öğretmek istiyorum…
Haksızlık yapmayı değil de
Haksızlığa uğradığında kazanmayı
Hakkın ancak hak yoluyla alınması gerektiğini
Nefretin şeytani yüzünü değil de
Sevginin sıcaklığını öğretmek istiyorum…
Varlıklara sevinmeyi değil de
Yokluklarda yok olmamayı
Esas zenginliğin yürekte olduğunu
Tüm bakışların kötü olduğunu değil de
Gönül camımızı silmeyi öğretmek istiyorum…
Hata yapmaktan korkmayı değil de
Hata yaptığında farkına varmayı
Kaybederken üzülmeyi değil de
Kaybederken kazanmanın erdemini
İnsan olmanın kutsallığını öğretmek istiyorum…
Kalabalıklara karıştığında değil de
Yalnızken kalabalıktaki gibi dik durabilmeyi
Haklıyken başını eğmemeyi
Onursuzluğun silikliğinde yükselmeyi değil de
Onurunla yaşamayı öğretmek istiyorum…
Kalem hangi elle tutuluru değil de
Kalem tutmayan eller nasıl yok oluru
Kalemin geleceğin olduğunu
Savaş nasıl kazanılırı değil de
Barış nasıl korunuru öğretmek istiyorum…
Haksızlık yapmayı değil de
Haksızlığa uğradığında kazanmayı
Hakkın ancak hak yoluyla alınması gerektiğini
Nefretin şeytani yüzünü değil de
Sevginin sıcaklığını öğretmek istiyorum…
Varlıklara sevinmeyi değil de
Yokluklarda yok olmamayı
Esas zenginliğin yürekte olduğunu
Tüm bakışların kötü olduğunu değil de
Gönül camımızı silmeyi öğretmek istiyorum…
Hata yapmaktan korkmayı değil de
Hata yaptığında farkına varmayı
Kaybederken üzülmeyi değil de
Kaybederken kazanmanın erdemini
İnsan olmanın kutsallığını öğretmek istiyorum…
Kalabalıklara karıştığında değil de
Yalnızken kalabalıktaki gibi dik durabilmeyi
Haklıyken başını eğmemeyi
Onursuzluğun silikliğinde yükselmeyi değil de
Onurunla yaşamayı öğretmek istiyorum…
