- Katılım
- Nis 23, 2012
- Mesajlar
- 9,302
- Tepkime Puanı
- 64
- Puanları
- 48
- Yaş
- 54
Olaydan öncesi ve sonrası...iki farklı yaşam gibi...ortadan sınır hattı çizilmişcesine iki farklı dünya sanki..
Gittikçe uzaklaşıyorum ilk yaşamımdan.Sanki öncesi yokmuş gibi..tüm yaşantım öylesine değişti ki kimi zaman yavaş kimi zaman hızla kabuk değiştirmek gibi. Yapılabilenler ve yapılamayanlar. Hareketlerimin kısıtlanmasına zamanla alıştım birde artık kesinlikle yapılmaması gerekenler eklenince bir baktım ki ben artık yeni bir yaşama tutunmuşum bile. Sonradan engelli olanlar beni daha iyi anlar ve bilirler ki bu engellenme halini kabul edebilmek bile süreç işidir. Önce isyan, itiraz, çareler arama, imkansızlık içinde bir çıkış yolu arayışı yerini zamanla kendini razı olma, kabullenme böylede yaşamaya devam etme dönemlerine bırakır.Sonra daha iyi, daha rahat engeller nasıl aşılabilirin peşine koşar insan. Elverdiğince kendi durumunu iyileştirmeye çalışır olabileceğinin en iyisini sağlamaya ama sadece olabildiğince dahası mümkün değil.
Bugün bu yazıyı yazmak nereden aklıma geldi bilmiyorum ama sanırım tatil günü olmasının büyük etkisi var. Duygular her zaman paylaşılmıyor hep içinde , yüreğinin en derin yerlerinde saklanıyor acılar. Mutluyum en azından yeni yaşamımda artık eski yaşamımı aratmayacak kadar çok sayıda ( belkide ilk yaşamımdakilerin en az 100 katı kadar) dostum, arkadaşım, kardeşim var. Sevdiklerimin samimiyetleriyle yeni yaşama uyum sağlamam çok daha kolay oldu. Geçmişin en ağır günleri bile hızla uzaklaşıyor hafızamdan. Yapmayı çok sevdiğim şeyleri bile özlemez oldum. Rüyalarımda koşmuyorum artık, atlayıp zıplamıyorum, rüyalarımın bile şekli değişti
onlarda yeni yaşamıma ayak uydurdu sanıyorum.
Sanki daha öncesi yokmuş gibi daha önceki Ceylanla şimdiki Ceylan arasındaki farklar beni de şaşırtmaya devam ediyor hoş arada isyan nöbetlerim gelip gelse de fazla kalıcı olmuyor, misafir gibi işte bir uğrayıp yine geri dönüyor geçmişin tüm hareketliliğinde kalanlar.
Yaşamaksa önemli olan ama öyle böyle değil yani yaşamış olmak için değilde gerçekten yaşamdan aldığın keyfi tüm hücrelerinde hissedebiliyorsan eğer o zaman öncesinin anlam ve önemi de kalmıyor. Daha öncesi yokmuş gibi sanki hiç yaşanmamış gibi gittikçe benden uzaklaşan , bir sis perdesinin ardına gizlenmişcesine uzak, imkansız, yeniden yaşanması mümkün olmayan hayatına veda eder gibi. Yeni yaşamını eskisinden bin kat daha çok sever gibi. Engellenme halinin aslında ne yaşamaya ne sevmeye nede içimdeki coşkuya hiç bir zaman engel olamayacağını keşfeder gibi... bugün oldukça karışık duygularım. Öyle olmasaydı böyle olur muydu? ları bırakmaya başladım. Ne geçmişi sorgulamaya nede bugünleri yargılamaya nokta koydum sanki. Yarınlara umutla bakmayı öğretiyor hayat zamanla acıları azaltıyor ve sanırım insanı güçlü tutan en büyük servetin sevgi olduğunu bana bir kere daha hatırlatıyor.
Bu yazıyı okuyan herkese sevgi dolu günler dileğimle...
Gittikçe uzaklaşıyorum ilk yaşamımdan.Sanki öncesi yokmuş gibi..tüm yaşantım öylesine değişti ki kimi zaman yavaş kimi zaman hızla kabuk değiştirmek gibi. Yapılabilenler ve yapılamayanlar. Hareketlerimin kısıtlanmasına zamanla alıştım birde artık kesinlikle yapılmaması gerekenler eklenince bir baktım ki ben artık yeni bir yaşama tutunmuşum bile. Sonradan engelli olanlar beni daha iyi anlar ve bilirler ki bu engellenme halini kabul edebilmek bile süreç işidir. Önce isyan, itiraz, çareler arama, imkansızlık içinde bir çıkış yolu arayışı yerini zamanla kendini razı olma, kabullenme böylede yaşamaya devam etme dönemlerine bırakır.Sonra daha iyi, daha rahat engeller nasıl aşılabilirin peşine koşar insan. Elverdiğince kendi durumunu iyileştirmeye çalışır olabileceğinin en iyisini sağlamaya ama sadece olabildiğince dahası mümkün değil.
Bugün bu yazıyı yazmak nereden aklıma geldi bilmiyorum ama sanırım tatil günü olmasının büyük etkisi var. Duygular her zaman paylaşılmıyor hep içinde , yüreğinin en derin yerlerinde saklanıyor acılar. Mutluyum en azından yeni yaşamımda artık eski yaşamımı aratmayacak kadar çok sayıda ( belkide ilk yaşamımdakilerin en az 100 katı kadar) dostum, arkadaşım, kardeşim var. Sevdiklerimin samimiyetleriyle yeni yaşama uyum sağlamam çok daha kolay oldu. Geçmişin en ağır günleri bile hızla uzaklaşıyor hafızamdan. Yapmayı çok sevdiğim şeyleri bile özlemez oldum. Rüyalarımda koşmuyorum artık, atlayıp zıplamıyorum, rüyalarımın bile şekli değişti
onlarda yeni yaşamıma ayak uydurdu sanıyorum.Sanki daha öncesi yokmuş gibi daha önceki Ceylanla şimdiki Ceylan arasındaki farklar beni de şaşırtmaya devam ediyor hoş arada isyan nöbetlerim gelip gelse de fazla kalıcı olmuyor, misafir gibi işte bir uğrayıp yine geri dönüyor geçmişin tüm hareketliliğinde kalanlar.
Yaşamaksa önemli olan ama öyle böyle değil yani yaşamış olmak için değilde gerçekten yaşamdan aldığın keyfi tüm hücrelerinde hissedebiliyorsan eğer o zaman öncesinin anlam ve önemi de kalmıyor. Daha öncesi yokmuş gibi sanki hiç yaşanmamış gibi gittikçe benden uzaklaşan , bir sis perdesinin ardına gizlenmişcesine uzak, imkansız, yeniden yaşanması mümkün olmayan hayatına veda eder gibi. Yeni yaşamını eskisinden bin kat daha çok sever gibi. Engellenme halinin aslında ne yaşamaya ne sevmeye nede içimdeki coşkuya hiç bir zaman engel olamayacağını keşfeder gibi... bugün oldukça karışık duygularım. Öyle olmasaydı böyle olur muydu? ları bırakmaya başladım. Ne geçmişi sorgulamaya nede bugünleri yargılamaya nokta koydum sanki. Yarınlara umutla bakmayı öğretiyor hayat zamanla acıları azaltıyor ve sanırım insanı güçlü tutan en büyük servetin sevgi olduğunu bana bir kere daha hatırlatıyor.
Bu yazıyı okuyan herkese sevgi dolu günler dileğimle...
