Onları Görün

ONLARI GÖRÜN​

Son yıllarda çok şey değişti. Biz çok şey yaşadık. Biz derken neyi mi kastettim? Ağabeyim ve şu an sevinç kaynağım olan kişiyi… Şimdi size hem o kişinin hayatıma girişini hem de nelerin değiştiğini anlatacağım…

Biz ağabeyimle ağabey kardeşten çok arkadaş gibiydik.5 yıl önce annemizle babamızı bir trafik canavarı bizden aldı. O günden sonra ağabeyimle ben birbirimize çok bağlandık. Ta ki o olay yaşanıncaya dek… Yaşadığımız olay bazı şeyleri bir süreliğine değiştirdi.
Çok iyi hatırlıyorum o sabah penceremden yüzüme vuran güneş ışığı beni bir hayli mutlu etmişti.’’bugün çok güzel geçecek ‘’diye düşünmüştüm. En güzel elbisemi giymiştim kırmızı üzerine beyaz puantiyeli olanı ve annemden yadigâr beyaz inci küpelerimi mi takmıştım kulaklarıma… O gün benim doğum günümdü ve ağabeyimle her doğum gününde yaptığımız gibi sabah erkenden önce annemle babamın yanına gitmiştik sonra o çok sevdiğimiz araba gezisini yapmaya karar kılmıştık. Annemle babamı ziyaret etmek bana hep iyi gelirdi gözlerimden iki damla yaş aksa da içim huzurla dolardı. Onları ziyaret ettikten sonra arabaya atladığımız gibi gezimize başlamıştık. Baharın o güzel rüzgârı ağabeyimin doğum günü hediyesi olarak aldığı kırmızı fuları açık camdan dışarıya atmıştı. Hayli aç olan karınlarımızı doyurmak için güzel bir lokantaya gitmiştik.’’Bu günün hatırına ‘’demişti ağabeyim ‘’içilmeyecek de ne zaman içilecek’’.İkiden sonrasını sayamadığım kadar içmişti ve ısrarlarıma rağmen beni tersleyerek direksiyon başına geçmişti. Ne olduysa o vakit olmuştu zaten. Sürekli olan uyarılarımla yolda ilerlerken biz birden çıktı önümüze o küçücük, incecik vücuduyla tiz ama bir o kadar da korkutucu çığlığım ve ani fren sesi birbirine karışmıştı. Daha sonra gözlerimi o bembeyaz hastane odasında açmıştım. Gözlerim önce tavana sonra yanımdan gelen bağırışlarla o tarafa çevrilmişti. O küçücük kanlarla dolu vücudunun birkaç doktor tarafından çevrildiği küçük kızın tarafına…6 -7 yaşında yoktu daha eminim küçük fısıltılarla birisinin adını söylemişti. Hayli korkmuş yüzünde onlarca çizik vardı. Sonra uzaklardan bir yerlerden kulağıma ağabeyimin sesi gelmişti. Odanın en uç noktasındaki perdeyle kapatılmış yatakta yattığını öğrenmiştim. Durumu iyiydi hiç değilse o küçük kızdan daha iyiydi…

İçimde büyük bir öfke ağabeyimle hiç mi hiç konuşmadan 2 hafta boyunca Rüya’nın yani o küçük kızın yanında hastanede beklemiştim. Kimsesi yoktu Rüya’nın ilgisiz bir dayı dışında. O da aynı benim gibi bir trafik kazasında anne ve babasını kaybetmişti. Kendimi ona çok yakın bulmuş ve onu yanımdan hiç ayırmak istememiştim. Ağabeyim o kadar kötü bir şeye sebebiyet vermişti ki Rüya’nın durumu hiç iyi değildi. Doktorlar onun sakat kalabileceğini söylemişti. Kızın ilgisiz dayısı biz hastane masraflarını karşılayacağız ona iyi bakacağız deyince şikâyetçi olmamış ağabeyim tutuklanmamıştı. Ama ben ağabeyimin yüzüne bile bakmamaya karar kılmıştım ve bir karar daha vermiştim Rüya ‘nın hayattaki tek yakını olan dayısına onun benimle kalmasını istediğimi söyleyecektim. Kabul edeceğini umuyordum çünkü adamın durumu epeyce kötüydü. Umduğum gibi de oldu Rüya ‘ya ben bakacaktım ve dayısını da hep görecekti çünkü nasıl biri olursa olsun hayattaki tek yakının senin önemli bir parçandı ve ben bunu çok iyi biliyordum. Rüya ‘yı dayısından tamamen koparmak aklımdan dahi geçmemişti. Günlerce uykusuz kalmamı ve büyük vicdani bir sorumluluk duymamı sağlayan bir sorun vardı ama… Rüya bir daha bacaklarını kullanamayacaktı. Bu bana çok ağır gelmişti. Ama her şeye rağmen bana sevgiyle ve mutlulukla bakan gözleri en büyük avuntum olmuştu. Hayatımın bir o kadar zor ama mutluluk verici günleri Rüya ile başlamıştı…

Rüya çok mu çok akıllı ve bir o kadar da hayat dolu sevecen bir kızdı. Benim kızımdı. Ona öylesine bağlanmıştım ki hiç ayrılamaz olmuştum. O 7 yaşına geldiğinde epeydir düşündüğüm bir şeyi yapmaya karar vermiştim.8 Nisan da doğum gününde onu şu an sımsıkı tutunduğu yeteneği olan yüzme kursuna yazdırmıştım. Rüya ile biz çok kötü günler geçirmiştik. Sakatlığının biraz daha farkına varmaya başladığında bana ‘’Ben çok kötü görünüyorum değil mi kimse beni böyle sevmez gibi’’şeyler söylemeye başlamıştı. Ben de işte o zaman onun aslında engelsiz olduğunu göstermek ve bir yeteneğe ve başarıya sahip olmasını sağlamak için bunu düşünmüştüm. İyi ki böyle bir şey yapmışım. O yüzme kursuna başladığı günden bugüne hep umutlu ve mutlu hissetti diğer insanlardan farklı olmadığını hem kendine hem başkalarına kanıtladı. Ağabeyim Rüyayla bizi her gün tekrar tekrar gördüğünde kahroluyordu bunun farkındaydım ama ona öfkem hiç dinmemişti.

Birkaç ay önce Rüya 2. Sınıfa başladı yani 8 yaşına girdi ve o küçücük bedeniyle çok büyük bir şeye imza attı. Dünya Engelliler Yüzme Şampiyonası’nda birincilik ödülünü aldı. Bu hem onun için hem benim için hem de bütün insanlar için gurur kaynağıydı. Bir araba kazası beni anne ve babamdan kopardı ama bir başka araba kazası beni Rüyaya bağladı. Ağabeyimi ben o gün affetmeye karar verdim işte. Hiç bitmeyecek sandığım öfkem o gün son buldu. Bizden hep uzak dursa da bize hep yakındı aslında… Rüya ona hiç öfke duymadı. Ağabeyim de Rüyayı gerçekten sevdi ve karşı karşıya oturup konuşmaya karar verdik o gün. Ben daha ona bir şey söylemeden bana öyle bir şey söyledi ki iyi ki dedim onu affetmeye karar verdim.’’Deniz’’ dedi ‘’Ben 3 yıl önce bir kazayla çok kötü bir şeye sebep oldum. Ama bu kaza Rüya ‘yı bizim kızımız yaptı. Ben de ona çok bağlandım ve gerçekten ben çok pişmanım… Bir karar aldım. Biz bir dernek açalım Deniz sen ve ben bütün Rüya gibi çocukların başarı sağlayabileceğini gösteren bir dernek ha ne dersin?’’dedi. O ana kadar ağladığımın farkında değildim. Hata da yapsa ağabeyimdi işte sımsıkı sarıldım ona ve büyük bir sevinçle teklifini kabul ettim.
Şimdi biz ağabeyimle yalnız iki kişi değil aslında bütün yardımseverler Rüya gibi engelsiz yıldızlara parlamaları için destek oluyoruz ve bunu büyük bir mutlulukla yapıyoruz. Hadi siz de çevrenize bir bakın ve en yakın Rüyayı görün…