- Katılım
- May 19, 2010
- Mesajlar
- 14,522
- Tepkime Puanı
- 193
- Puanları
- 63
- Yaş
- 50
Sağır ve Dilsiz
Yağmurun hızla yağdığı her sabah, kırık şemsiyesi ile beraber, durakta bekliyordu.
1 yıldır, her sabah sadece gülümseyerek selam verirdi."Günaydın" denildiğinde sadece gülümserdi.
Herkesten önce duraktaki yerini alır, ama *otobüse bayanlardan sonra binerdi.Yol boyu ayakta kalan bir bayan yada düşkün biri olursa, kalkıp yer verirdi.
Birgün otobüste ben de ayakta kaldım.Yerinden kalktı, sessizce bana baktı ve eli ile oturmamı işaret etti.
-Teşekkür ederim, dedim.
Sadece gülümsedi.
Yol boyunca," neden (!) birşey değil, önemli değil, yada rica ederim" demedi diye içim içimi yedi.Hatta otobüsün camından yüzüme defalarca bakıp; "yoksa çirkin miyim bugün?" diye düşündüm bile.. Ama herzamanki gibi çok güzeldim.
Ertesi gün çok kar yağıyordu, durağa yürürken, soğuktan ayaklarımı hissetmediğimi farkettim.O, yine durakta bekliyordu. Yaklaşırken; " bu sefer günaydın" diyeceğim, mutlaka karşılık verecektir, diye kendi kendime söylendim.*
-"Günaydın" dediğimde, yine yüzüme baktı ve başını*sallayarak, *gülümsedi.
"Başka birşeyler sor hadi, belki buna cevap verir" diye laflar uçuşurken beynimde, otobüs geldi. Somurtarak bindim önden..
Ne kadar kötü bildiğim düşünce varsa birbir geçirdim aklımdan, sinirlendim ona..
Çok yağan kara rağmen, otobüs okula varmadan yolda indim.Söylene söylene yürüdüm yolu.Niye söylendiğimi de düşünmek istemedim.
Okul çıkışı yine eve dönmek için beklediğimiz otobüs durağının önünde*denk geldik, gülümsemesini görmek istemediğim için durağın arkasına geçtim. Otobüs gelince de hızla önden binerek en arkaya oturdum.
Sabahları da ona "günaydın" demekten vazgeçmiştim. O da artık kimseye gülümsemiyor, köşeye çekilip otobüsün gelmesini bekliyordu. Bir sabah* tam*otobüse bineceğim*zaman " elime bir kitap tutuşturup, hiçbirşey demeden hızla " kaçtı.
Kitabın yazarı Henri Charriere'dı. Otobüse oturduğumda, kitabın sayfalarını hızla karıştırdım.Arka kapağın beyaz iç kısmına el yazısı ile "'Yüreğim, hiçbir zaman sağır olmadı. Duymayan kulaklarım, konuşmayan dilimdi, ne dediklerini anlamsam da, yüzüm, *gülmeyi her zaman bildi, Sadece bilmeni istedim, imza ; Sağır ve dilsiz" yazmıştı.
Dilsiz bir şairmiş o...
Kendi Şiirlerini okuyamayan..
Her mısrasında ağlayan
Sağırmış şiirinin kelimeleri
Mısraları sevgi,
Gözleri maviymiş satırlarının..
"Hııı, bu arada; *sormadın ama ben de sağırdım..."
Neşe Tuana
Yağmurun hızla yağdığı her sabah, kırık şemsiyesi ile beraber, durakta bekliyordu.
1 yıldır, her sabah sadece gülümseyerek selam verirdi."Günaydın" denildiğinde sadece gülümserdi.
Herkesten önce duraktaki yerini alır, ama *otobüse bayanlardan sonra binerdi.Yol boyu ayakta kalan bir bayan yada düşkün biri olursa, kalkıp yer verirdi.
Birgün otobüste ben de ayakta kaldım.Yerinden kalktı, sessizce bana baktı ve eli ile oturmamı işaret etti.
-Teşekkür ederim, dedim.
Sadece gülümsedi.
Yol boyunca," neden (!) birşey değil, önemli değil, yada rica ederim" demedi diye içim içimi yedi.Hatta otobüsün camından yüzüme defalarca bakıp; "yoksa çirkin miyim bugün?" diye düşündüm bile.. Ama herzamanki gibi çok güzeldim.
Ertesi gün çok kar yağıyordu, durağa yürürken, soğuktan ayaklarımı hissetmediğimi farkettim.O, yine durakta bekliyordu. Yaklaşırken; " bu sefer günaydın" diyeceğim, mutlaka karşılık verecektir, diye kendi kendime söylendim.*
-"Günaydın" dediğimde, yine yüzüme baktı ve başını*sallayarak, *gülümsedi.
"Başka birşeyler sor hadi, belki buna cevap verir" diye laflar uçuşurken beynimde, otobüs geldi. Somurtarak bindim önden..
Ne kadar kötü bildiğim düşünce varsa birbir geçirdim aklımdan, sinirlendim ona..
Çok yağan kara rağmen, otobüs okula varmadan yolda indim.Söylene söylene yürüdüm yolu.Niye söylendiğimi de düşünmek istemedim.
Okul çıkışı yine eve dönmek için beklediğimiz otobüs durağının önünde*denk geldik, gülümsemesini görmek istemediğim için durağın arkasına geçtim. Otobüs gelince de hızla önden binerek en arkaya oturdum.
Sabahları da ona "günaydın" demekten vazgeçmiştim. O da artık kimseye gülümsemiyor, köşeye çekilip otobüsün gelmesini bekliyordu. Bir sabah* tam*otobüse bineceğim*zaman " elime bir kitap tutuşturup, hiçbirşey demeden hızla " kaçtı.
Kitabın yazarı Henri Charriere'dı. Otobüse oturduğumda, kitabın sayfalarını hızla karıştırdım.Arka kapağın beyaz iç kısmına el yazısı ile "'Yüreğim, hiçbir zaman sağır olmadı. Duymayan kulaklarım, konuşmayan dilimdi, ne dediklerini anlamsam da, yüzüm, *gülmeyi her zaman bildi, Sadece bilmeni istedim, imza ; Sağır ve dilsiz" yazmıştı.
Dilsiz bir şairmiş o...
Kendi Şiirlerini okuyamayan..
Her mısrasında ağlayan
Sağırmış şiirinin kelimeleri
Mısraları sevgi,
Gözleri maviymiş satırlarının..
"Hııı, bu arada; *sormadın ama ben de sağırdım..."
Neşe Tuana
