- Katılım
- Haz 21, 2010
- Mesajlar
- 7
- Tepkime Puanı
- 0
- Puanları
- 0
Gençlik dönemlerimde sakatlığımı bir türlü kabullenemiyor sürekli kendimle savaşıyordum. Yaş kemale erince (Ya da düşünce ve hayatı algılayış biçimim değişince tam olarak bilemiyorum) bu düşünce tarzından vaz geçtim.
Bana göre sakatlık 'kaybetmek ti'.
Asla sağlam bir bedenin yaptığı şeyleri yapamayacaksınız. Sokaklarda özgürce dolaşamayacak, bir sıçrayışla yatağınızdan kalkamayacak ve sağlam bir bedene sahip bir insanın hayallerini bile kuramayacaksınız. Tam anlamıyla bir mağlubileyet!
Mağlubiyeti-yenilgiyi kabullenmek ise onurlu bir insana göre değildi. Yaşamının son anına kadar direnmeli ve bu yenilgiyi kabullenmemeliydi.
Oysa şimdi yenilgiyi kabullenmenin en büyük kahramanlık olduğunu düşünüyorum. Her kaybediş yeni bir kazanımdır. Hayat biz sakatlara ofsayıt tan bir gol attı. Hakem gölü verip orta çizgiyi gösterdi. Bundan kelli kıçımızı yırtsak hakemin kararı değişmez. Öyleyse ofsayıt tan atılan gölü kabul edip maçı son dakkasına kadar kovalamalıyız.
Bana göre sakatlık 'kaybetmek ti'.
Asla sağlam bir bedenin yaptığı şeyleri yapamayacaksınız. Sokaklarda özgürce dolaşamayacak, bir sıçrayışla yatağınızdan kalkamayacak ve sağlam bir bedene sahip bir insanın hayallerini bile kuramayacaksınız. Tam anlamıyla bir mağlubileyet!
Mağlubiyeti-yenilgiyi kabullenmek ise onurlu bir insana göre değildi. Yaşamının son anına kadar direnmeli ve bu yenilgiyi kabullenmemeliydi.
Oysa şimdi yenilgiyi kabullenmenin en büyük kahramanlık olduğunu düşünüyorum. Her kaybediş yeni bir kazanımdır. Hayat biz sakatlara ofsayıt tan bir gol attı. Hakem gölü verip orta çizgiyi gösterdi. Bundan kelli kıçımızı yırtsak hakemin kararı değişmez. Öyleyse ofsayıt tan atılan gölü kabul edip maçı son dakkasına kadar kovalamalıyız.
