Sakatlık Varsayımı

Telefondaki ses “Şu topal arkadaşın var ya, o arıyor.” diyince irkildim. Telefonu kapatacak gibi de oldum ama Mehmet’in sesi ahizeden yankılanmıştı.
“ Alo, Sevil…” “Sen misin?”
Yutkundum, ne diyeceğimi bilemedim. Söylenenleri duymazlıktan gelemezdim ya! Artık yapamazdım. Artık değil…
“Benden başka topal arkadaşın yoksa benim.” diye, işi şakaya vurdum. Ne bileyim, onu da zor duruma sokmak olmazdi ki…
Duraksadı. İçimden yalvardım, ne olur beni teselli etmeye kalkışma, ne olur genel geçer lafları sıralama.
Ortalama bir cevap verdi: “Sen onun densizliğine bakma, iyidir hoştur da… Koca çenesiyle beyni arasında ilişki bazen kesiliveriyor…” Arkadan faks, telefon, klavye gibi büronun sesi duyuluyordu. Birisi de, galiba diğer avukat, koca çeneli sekreter kıza çıkışmakla meşguldü.
Aramıza sessizlik girdi. Hiç sevmem sessizlikleri. Bu arada içimde uyuyan kızıl başlı karayılan uyanıverdi. Çöreklendiği yerden olanca heybetiyle doğrulup tısladı. Kafasında; benim için doktor hanım, kumral saçlı, orta boylu, yeşil gözlü veya Sevil Hanım gibi görüntüler yerine topal görüntüsü oluşmuşsa, bu sözün arasıra ağzından kaçması da normal…
Tabii ki bunları Mehmet’e söylemedim. Bu sakatlık meselesinin ikinci kanunu olan umursamazlığı devreye soktum. “Boş ver, oluyor böyle şeyler, torba değil ki ağzını büzesin, sen canını sıkma. Ha ha ha…” diye konuyu geçiştirdim, o da razı oldu. Ama alındım. Keşke başka bir şeyler daha söylese, numaraları çevirirkenki ruh halimi yakalasam, boğazımdaki bu kekremsi tat kaybolsa, kuyruğuyla yüreğime “Pat! Pat!” vuran şu yılan uyusa, yok olabilse… Uyumuyor… Yok da olmuyor…
Gerçi, Mehmet’in söyleyeceği her hangi bir söz işe yarar mıydı? Mesela,“Topalsın ama güzelsin” dese, güzel miyim? “Topalsın ama benim için önemi yok, inan ki seni beğeniyorum…” dese, şu an ben kendimi hiç beğenmiyorum ki… Oysa birkaç saat önce, son görüştüğümüzde konuştuğumuz oyun için iki bilet aldığımda öyle miydim? Vallahi kendimi güzel hissediyordum… Güya bu gece onu tiyatroya davet edecektim. “Kasma… Topal olduğunu biliyorum, gözüm var, bu halinle de hoşuma gidiyorsun.” dese, gerçekten gözleri özel biri olarak görür müydü beni?
Biliyorum, o da biliyor, bu veya buna benzer sözlerin hiç işe yaramadığını… Hepsini tersinden anlardım. Zaten böyle sözler telefonda da söylenmez ki. Yüz yüze de söylenmez, sadece hissettirilir. Keşke şöyle dese: “Atla gel, çay içelim…” veya “Mülkiyeliler’de buluşalım, bir bira ısmarlayayım.” İşte bunlar işe yarayabilirdi. DEVAMI İÇİN TIKLAYIN