2011 yılın Nisan, Mayıs ve Haziran aylarını andım dün gece kendi kendime. Tüm siyasiler adeta birbirleri ile yarışıyordu televizyon kanalları ve gazetelerde boy göstermek için. Hayata tek bağlantı noktam olan internette ise alakalı alakasız hemen her sitede bilmem ne ili bilmem kaçıncı bölge millet vekili adayı bilmem ne reklamı çıkıyordu. Yazılı ve görsel medyada yer alan siyasilere engelli vatandaşlar hakkında sorulan her soru süslü cevaplar alıyordu. Hatta bazı partiler kendilerini o kadar kaptırmıştı ki dili sürçüp “engelli” yerine “özürlü” kelimesini kullanan gazetecilere “aman efendim” ile başlayıp “bu hususa dikkat edelim” ile biten düzeltme cümleleri ile müdahale ediyordu.
Bu tabloyu gören ben kendi kendime “bu sefer olacak galiba, baksana siyasiler nasılda eğiliyor bu konunun üzerine, gazeteci özür dilerim demek için ağzını açsa özürlü demeyelim diye lafı adamın ağzına tıkıyorlar. Yok yok bu sefer kesin oldu” diye telkinlerde bulunuyordum.
Derken geldi çattı 12 Haziran. Seçimler bitti, sonuçlarda herkesçe malum. Ama yine engellilerle ilgili yaprak kımıldamadı şükürler olsun. Küçükte olsa bir adım sayılabilir mi bilmiyorum ama engelli bir milletvekili kardeşimizin protez bacağı gözükmesin diye “meclise bayanlar pantolonla girebilsin” söylemleri dışında herhangi bir girişim olmadı. Sanki bayan engelli kardeşlerimin en büyük derdi kamusal alanlara pantolonla girmek ya!
Kimse yanlış anlamasın ne iktidar partisini yermeye çalışıyorum nede muhalefet partilerini övmeye. “Şuan mecliste bulunan tüm parti ve gurupların “engelleri kaldırma” projeleri vardı, o projelere ne oldu?” diye soruyorum. Hani seçimden evvel bize yerde gökte vaadedilmemiş bir şey bırakmayan beyler, bayanlar ve onların arkasından el çırpanlar nerede?
Ben kendi adıma hala sizlerin iyi niyetine güveniyorum. Çünkü ben biliyorum ki siz isteyerek engelli olunmayacağını biliyorsunuz. Çünkü ben biliyorum ki engelleri kaldırmak sizin için memleket meselesi. Çünkü ben biliyorum ki sabah akşam “ya bende engelli olursam” diye düşünüp engelli vatandaşların hayatını kolaylaştırmak için çareler arıyorsunuz. Bakın ben hala iyi niyetliyim. Ben hala size güveniyorum. Ve ben hala engelleri nezaman kaldıracaksınız diye yana yakıla bekliyorum.
Ben kim miyim? Beni boşver… Sadece bir an dünyaya getirdiğin ve zarar görmesin diye üzerine titrediğin çocuğunun BEN olduğunu düşün! Sadece bir an…
Bu tabloyu gören ben kendi kendime “bu sefer olacak galiba, baksana siyasiler nasılda eğiliyor bu konunun üzerine, gazeteci özür dilerim demek için ağzını açsa özürlü demeyelim diye lafı adamın ağzına tıkıyorlar. Yok yok bu sefer kesin oldu” diye telkinlerde bulunuyordum.
Derken geldi çattı 12 Haziran. Seçimler bitti, sonuçlarda herkesçe malum. Ama yine engellilerle ilgili yaprak kımıldamadı şükürler olsun. Küçükte olsa bir adım sayılabilir mi bilmiyorum ama engelli bir milletvekili kardeşimizin protez bacağı gözükmesin diye “meclise bayanlar pantolonla girebilsin” söylemleri dışında herhangi bir girişim olmadı. Sanki bayan engelli kardeşlerimin en büyük derdi kamusal alanlara pantolonla girmek ya!
Kimse yanlış anlamasın ne iktidar partisini yermeye çalışıyorum nede muhalefet partilerini övmeye. “Şuan mecliste bulunan tüm parti ve gurupların “engelleri kaldırma” projeleri vardı, o projelere ne oldu?” diye soruyorum. Hani seçimden evvel bize yerde gökte vaadedilmemiş bir şey bırakmayan beyler, bayanlar ve onların arkasından el çırpanlar nerede?
Ben kendi adıma hala sizlerin iyi niyetine güveniyorum. Çünkü ben biliyorum ki siz isteyerek engelli olunmayacağını biliyorsunuz. Çünkü ben biliyorum ki engelleri kaldırmak sizin için memleket meselesi. Çünkü ben biliyorum ki sabah akşam “ya bende engelli olursam” diye düşünüp engelli vatandaşların hayatını kolaylaştırmak için çareler arıyorsunuz. Bakın ben hala iyi niyetliyim. Ben hala size güveniyorum. Ve ben hala engelleri nezaman kaldıracaksınız diye yana yakıla bekliyorum.
Ben kim miyim? Beni boşver… Sadece bir an dünyaya getirdiğin ve zarar görmesin diye üzerine titrediğin çocuğunun BEN olduğunu düşün! Sadece bir an…
