F
Fırtına
Guest
Tartışma sağlıklı bir gelişim yoludur.. Hiç tartışma yaşanmayan bir ailede çocuklar, tartışmanın ne olduğundan haberdar olamazlar.. Bunun sonucunda da kendilerini korumak konusunda zorluk yaşarlar..
''Önemli olan tartışmanın kendisi değil, niteliğidir..”
Ebeveynler çocuklarının önünde tartışmalı mı..?
Huzurlu aile, tartışmaların yaşandığı ama bunun bir sona ulaştığı ve yaşam biçimi haline gelmediği ortamları oluşturuyor.. Duygusal boşalımlar aile ve onu oluşturan bireyler için bir ihtiyaçtır..
“Aşağılamalar, ağır eleştiriler, kişilik haklarına yönelik saldırılar ve çocuğu tartışmanın içine katmak.........bu demek oluyor ki, tartışma sağlıksız..”
“A” konusunda başlayıp “B” nin tartışıldığı ortamlar, “neden - sonuç” ilişkisini zaten zor kuran çocuklar için büyük bir kargaşa yaratıyor.. Odaklanmamış, dağınık, sadece üstünlük sağlamaya yönelik tartışmalar, çocuğun olanı biteni anlamasını zorlaştırıyor.. Çocuklar somut düşünceye sahiplerdir.. Dolayısıyla tartışmalarda kullanılan soyut kavramları olduğu gibi kabul edebiliyorlar..
Soyutlama yetenekleri daha gelişmediği için de her şeyi yalın haliyle anlamaya eğilimli oluyorlar.. Örneğin “öldürdün beni..” dediğinizde gerçekten eşinizin sizi öldürdüğünü zannedebiliyor “gideceğim, o zaman değerimi anlayacaksın..” şeklinde yakındığınızda gerçekten gideceğinize inanıyor..
Tartışmanın yaşam veya iletişim biçimi olduğu ailelerde, çocuklar da yaşamları boyunca diğer kişilerle iletişimlerini bu biçimde kuruyorlar.. Onlar için artık ilişki kurmak, tartışmadan ibaret oluyor ve sorun çözme yöntemleri de sadece bu yoldan geçiyor.. Ve bu durum ''İletişim biçimi haline..'' geliyor..
Şiddetli tartışmaların olduğu ortamlarda çocuklar “kötü bir şey olacak..” hissine kapılıyorlar.. Ve her sorunla karşılaştıklarında “kötü bir şeyler olacak..” diye düşünüyorlar.. Bazı çocuklar da ebeveynlerinin tartışmalarından dolayı kendilerini sorumlu hissediyor ve suçluluk duyuyorlar.. Hep dikkatli veya sessiz olmaya özen gösteriyor ve yaşamları boyunca da hep kendilerini ortaya koymaktan kaçıyorlar.. Çünkü eğer kendilerini ortaya koyarlarsa, şiddetli bir tartışma yaşanacağı korkusunu hissediyorlar..
Ebeveynlerin kavgası, çocuklarda her yaş için başka kaygılara yol açıyor.. Küçük yaşlarda kendilerini suçlamaya başlıyor veya ebeveynlerinin ayrılacağından korkuyorlar.. Ergenlik döneminde ise taraf olma zorunluluğu duyuyor veya ebeveynlerine karşı bir tavır geliştirmeye ve onlardan kendilerini izole etmeye başlıyorlar.. İleri yaşlarda da, yetişkin olan çocuklar artık ebeveynlerine bir şey olacağı kaygısına kapılıyorlar..
Tartışmanın sık yaşandığı evlerde, çocuklar ebeveynlerinden kaçmaya çalışıyor.. Ebeveynlerde ''çocuklarımız bizi istemiyor..'' diye düşünüyor..
Tartışma sırasında çocuğa hakemlik görevini vermek de çok yanlış.. Çocukların, muhakeme yetenekleri gelişmemiştir.. muhakeme yeteneği olmayanlardan hakemlik beklemek ne kadar doğru olabilir..?! Tartışma anında çocuklardan ''hakemlik..'' yapmasını istemeyin..
Çocukların kişiliklerini ve okul hayatını olumsuz yönde etkileyeceği için yanında tartışmaktan kaçının.. Çocuklar okulda rahat edemiyor ve derslerine konsantre olamıyorlar.. Çünkü o anda, evde neler olup bittiğini ve başka neler olup biteceğini de merak ediyorlar..
Tartışma sonrasında çocuklara hiçbir şey olmamış gibi davranmak da doğru değil.. Çocukları bilinmezlerle bırakmak kaygılarını arttırıyor.. Tartışma sonrasında çocuğunuzu tartışma konusunda bilgilendirin.. Ebeveynler olarak birbirinizi suçlar nitelikte olmamalı bu bilgilendirme.............''şu konularda anlaşamamıştık, şimdi konuştuk anlaştık..'' biçiminde çocukları bilgilendirmek gerekiyor..
Evet başta da dediğimiz gibi; ''tartışma sağlıklı bir gelişim yoludur.. Tartışmak bir ihtiyaç, ancak...........; sağlıklı nesiller yetiştirmek için ''adabıyla tartışalım..''
''Önemli olan tartışmanın kendisi değil, niteliğidir..”
Ebeveynler çocuklarının önünde tartışmalı mı..?
Huzurlu aile, tartışmaların yaşandığı ama bunun bir sona ulaştığı ve yaşam biçimi haline gelmediği ortamları oluşturuyor.. Duygusal boşalımlar aile ve onu oluşturan bireyler için bir ihtiyaçtır..
“Aşağılamalar, ağır eleştiriler, kişilik haklarına yönelik saldırılar ve çocuğu tartışmanın içine katmak.........bu demek oluyor ki, tartışma sağlıksız..”
“A” konusunda başlayıp “B” nin tartışıldığı ortamlar, “neden - sonuç” ilişkisini zaten zor kuran çocuklar için büyük bir kargaşa yaratıyor.. Odaklanmamış, dağınık, sadece üstünlük sağlamaya yönelik tartışmalar, çocuğun olanı biteni anlamasını zorlaştırıyor.. Çocuklar somut düşünceye sahiplerdir.. Dolayısıyla tartışmalarda kullanılan soyut kavramları olduğu gibi kabul edebiliyorlar..
Soyutlama yetenekleri daha gelişmediği için de her şeyi yalın haliyle anlamaya eğilimli oluyorlar.. Örneğin “öldürdün beni..” dediğinizde gerçekten eşinizin sizi öldürdüğünü zannedebiliyor “gideceğim, o zaman değerimi anlayacaksın..” şeklinde yakındığınızda gerçekten gideceğinize inanıyor..
Tartışmanın yaşam veya iletişim biçimi olduğu ailelerde, çocuklar da yaşamları boyunca diğer kişilerle iletişimlerini bu biçimde kuruyorlar.. Onlar için artık ilişki kurmak, tartışmadan ibaret oluyor ve sorun çözme yöntemleri de sadece bu yoldan geçiyor.. Ve bu durum ''İletişim biçimi haline..'' geliyor..
Şiddetli tartışmaların olduğu ortamlarda çocuklar “kötü bir şey olacak..” hissine kapılıyorlar.. Ve her sorunla karşılaştıklarında “kötü bir şeyler olacak..” diye düşünüyorlar.. Bazı çocuklar da ebeveynlerinin tartışmalarından dolayı kendilerini sorumlu hissediyor ve suçluluk duyuyorlar.. Hep dikkatli veya sessiz olmaya özen gösteriyor ve yaşamları boyunca da hep kendilerini ortaya koymaktan kaçıyorlar.. Çünkü eğer kendilerini ortaya koyarlarsa, şiddetli bir tartışma yaşanacağı korkusunu hissediyorlar..
Ebeveynlerin kavgası, çocuklarda her yaş için başka kaygılara yol açıyor.. Küçük yaşlarda kendilerini suçlamaya başlıyor veya ebeveynlerinin ayrılacağından korkuyorlar.. Ergenlik döneminde ise taraf olma zorunluluğu duyuyor veya ebeveynlerine karşı bir tavır geliştirmeye ve onlardan kendilerini izole etmeye başlıyorlar.. İleri yaşlarda da, yetişkin olan çocuklar artık ebeveynlerine bir şey olacağı kaygısına kapılıyorlar..
Tartışmanın sık yaşandığı evlerde, çocuklar ebeveynlerinden kaçmaya çalışıyor.. Ebeveynlerde ''çocuklarımız bizi istemiyor..'' diye düşünüyor..
Tartışma sırasında çocuğa hakemlik görevini vermek de çok yanlış.. Çocukların, muhakeme yetenekleri gelişmemiştir.. muhakeme yeteneği olmayanlardan hakemlik beklemek ne kadar doğru olabilir..?! Tartışma anında çocuklardan ''hakemlik..'' yapmasını istemeyin..
Çocukların kişiliklerini ve okul hayatını olumsuz yönde etkileyeceği için yanında tartışmaktan kaçının.. Çocuklar okulda rahat edemiyor ve derslerine konsantre olamıyorlar.. Çünkü o anda, evde neler olup bittiğini ve başka neler olup biteceğini de merak ediyorlar..
Tartışma sonrasında çocuklara hiçbir şey olmamış gibi davranmak da doğru değil.. Çocukları bilinmezlerle bırakmak kaygılarını arttırıyor.. Tartışma sonrasında çocuğunuzu tartışma konusunda bilgilendirin.. Ebeveynler olarak birbirinizi suçlar nitelikte olmamalı bu bilgilendirme.............''şu konularda anlaşamamıştık, şimdi konuştuk anlaştık..'' biçiminde çocukları bilgilendirmek gerekiyor..
Evet başta da dediğimiz gibi; ''tartışma sağlıklı bir gelişim yoludur.. Tartışmak bir ihtiyaç, ancak...........; sağlıklı nesiller yetiştirmek için ''adabıyla tartışalım..''
