Belli etmemeye çalışsanda, için için eridiğini, yüreğinde bir yerlerde kapanması imkansız yaralarının olduğunu biliyorum.
Bende sana belli etmemeye çalışıyorum, yüreğimde kopan fırtınaları. Bizimkisi karşılıklı birbirimizi aldatmak aslında. Hiç oturup konuşmadık geleceği dair endişelerimizi. Hiç oturup ağlaşmak senle şöyle doyuncaya kadar. Belki belki tüm bunları yapabilseydik gözlerimizden akan yaşlar dindirebilirdi yüreğimizdeki yangını. Yapamadık işte...
İlk kez hastalığımı öğrendiğimizde sanki sen bin yıl yaşlanmıştın. Daha sonra ilkkez tekerlekli sandalyeye oturuşumda omuzların çökmüştü sanki. Yine belli etmemeye çalışıyordun. Oysa sen kötü bir oyuncusun anne. Hiç beceremiyorsun yürek yangınını gizlemeyi.
Önüme çıkan her engelde, debelenip dururken işi yapmacık şakalara döküp yapmacık gülümsemeler konduruyorum yüzüme. Sırf sen üzülme diye ben polyanacılık oynuyorum. Bende kötü bir oyuncu olmalıyımki bunu başaramıyorum. Çünkü sen önüme çıkan her engelde benden fazla kahrediyorsun, yaşama ve kadere...
Milyon kere sorduğum “neden ben” sorusuna veremediğim cevaplar, milyon kere düşündüğüm, “bu şekilde yaşamayı öğrenmelisin” telkinleri de bir işe yaramıyor. Beni tek rahatlatan destursuzca ettiğim küfürler oluyor... Buna sana yazdığım senin hiç okumayacağın duygularımı anlatan bir hikaye. Yine hiç okumayacağını bilmeme rağmen “üzülme anne” satırlarını yazmak istiyorum.
Bende sana belli etmemeye çalışıyorum, yüreğimde kopan fırtınaları. Bizimkisi karşılıklı birbirimizi aldatmak aslında. Hiç oturup konuşmadık geleceği dair endişelerimizi. Hiç oturup ağlaşmak senle şöyle doyuncaya kadar. Belki belki tüm bunları yapabilseydik gözlerimizden akan yaşlar dindirebilirdi yüreğimizdeki yangını. Yapamadık işte...
İlk kez hastalığımı öğrendiğimizde sanki sen bin yıl yaşlanmıştın. Daha sonra ilkkez tekerlekli sandalyeye oturuşumda omuzların çökmüştü sanki. Yine belli etmemeye çalışıyordun. Oysa sen kötü bir oyuncusun anne. Hiç beceremiyorsun yürek yangınını gizlemeyi.
Önüme çıkan her engelde, debelenip dururken işi yapmacık şakalara döküp yapmacık gülümsemeler konduruyorum yüzüme. Sırf sen üzülme diye ben polyanacılık oynuyorum. Bende kötü bir oyuncu olmalıyımki bunu başaramıyorum. Çünkü sen önüme çıkan her engelde benden fazla kahrediyorsun, yaşama ve kadere...
Milyon kere sorduğum “neden ben” sorusuna veremediğim cevaplar, milyon kere düşündüğüm, “bu şekilde yaşamayı öğrenmelisin” telkinleri de bir işe yaramıyor. Beni tek rahatlatan destursuzca ettiğim küfürler oluyor... Buna sana yazdığım senin hiç okumayacağın duygularımı anlatan bir hikaye. Yine hiç okumayacağını bilmeme rağmen “üzülme anne” satırlarını yazmak istiyorum.
